[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Πολύ κακό για το τίποτα

Για πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται εάν αξίζει τον κόπο να μπει σε αυτό το πανεπιστήμιο το βλαστάρι μου, εάν έχει νόημα να βαριαναστενάξει δυο ολόκληρα χρόνια για να κερδίσει μια θέση σε ένα ελληνικό ΑΕΙ. Και γύρω μου ακούω διαρκώς γονείς να σπρώχνουν τα παιδιά τους προς το εξωτερικό, κι ας μη θέλουν εκείνα…

Τα πανεπιστήμια, από τη φύση τους λίκνα του πνεύματος, χώροι διακίνησης ιδεών, δημιουργοί θεωριών, εργαστήρια έρευνας, έχουν γίνει απλώς το αντικείμενοκαι το πεδίο- ενός ατέλειωτου σκυλοκαβγά. Από τη μια, ένα υπουργείο Παιδείας, που θέλει σίγουρα ψυχοθεραπεία, καθώς με το σύμπλεγμα της αυθεντίας αποφασίζει και διατάζει «χωρίς τον ξενοδόχο», αντιδρώντας αποσπασματικά και νευρωτικά.

Από την άλλη, πανεπιστημιακοί που κέρδισαν τους τίτλους τους εν μια νυκτί χάρη στον μπαμπά ή την κομματική τους ορθοδοξία και διατυμπανίζουν τώρα ότι προασπίζουν το «επιστημονικό κύρος» τους. Και βέβαια, πλήρως επικρατούντες τελευταία μέσα σε όλα αυτά, οι «επαγγελματίες» συνδικαλιστές φοιτητές που κόπτονται δήθεν για το φοιτητικό κίνημα (εάν αυτό υπάρχει πράγματι ακόμα), αλλά κυρίως για το στενά προσωπικό μέλλον τους. Είναι αυτοί- όπως μου περιγράφει πανεπιστημιακός- που περνούν πάντα τα μαθήματα, γιατί τους φοβούνται οι καθηγητές (εκλογές γαρ…) και λίγα χρόνια μετά κάθονται σε κάποια πολιτική καρέκλα (ολόκληρος πρύτανης μεγάλου πανεπιστημίου, μαθαίνω, δεν βγάζει μιλιά, γιατί φοβάται μήπως του κτίσουν και το δικό του γραφείο)! «Δεν χρειάζονται νέοι νόμοι και μεταβολές», μού δίνει την άλλη οπτική ένας γνήσιος πανεπιστημιακός δάσκαλος. «Χρειάζεται μόνο ποιοτικός έλεγχος και αξιολόγηση. Πόσοι καθηγητές δεν πατάνε στα μαθήματα και δεν έχουν ποτέ επαφή με τους φοιτητές τους; Πόσοι παράγουν πραγματικά διδακτικό έργο;».

Η απαξίωση των κρατικών πανεπιστημίων είναι λοιπόν εδώ. «Μα, γι΄ αυτό γίνεται όλη η φασαρία», μού πετάει ένας «ψαγμένος» φίλος. «Για να απαξιωθούν τα κρατικά και να έρθουν μετά βαΐων και κλάδων τα ιδιωτικά…».

Θλίψη και μόνο θλίψη. Γιατί, εάν γινόταν έντονος διάλογος, αντιπαράθεση, ακόμα και τσακωμός, αλλά με γόνιμο αποτέλεσμα, ο αναβρασμός θα ήταν καλοδεχούμενος. Φοβούμαι, όμως, ότι πολύ κακό για (τελικά) το τίποτα. Ή, ίσως, μόνο για να εκπληρωθούν ορισμένες προεκλογικές- και υπόγειες- δεσμεύσεις προς κάποιους.