Η διάταξη με την οποία επιτρέπεται στα καζίνα να δανείζουν τους παίκτες που έχουν ξεμείνει από ρευστό, μετατρέποντας ουσιαστικά τους ναούς του τζόγου σε πιστωτικά ιδρύματα, έχει μια πολιτική και μια οικονομική διάσταση. Ως προς την πολιτική, το ερώτημα είναι αυτονόητο: πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι ομνύει στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς να ανοίγει τον δρόμο σε τέτοιου είδους πρακτικές;

Ακόμη χειρότερα, αυτή είναι μια κυβέρνηση που με την άφρονα πολιτική της έφτασε στο σημείο να κλείσει τις τράπεζες για να επιβάλει στη συνέχεια ελέγχους κεφαλαίων που όχι μόνο στέγνωσαν, αλλά στραγγάλισαν την αγορά. Την ώρα δηλαδή που οι επιχειρήσεις, και ιδίως οι μικρομεσαίες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας, αναζητούν ρευστότητα, στα καζίνα θα βρέχει δανεικό χρήμα.

Κι όλα αυτά ενώ η νομιμοποίηση αυτών των συναλλαγών αφήνει πολλά περιθώρια για παράνομες πράξεις –από την εμφάνιση κρουσμάτων τοκογλυφίας έως το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Ο κίνδυνος επομένως είναι να δημιουργηθούν εστίες έκνομων δραστηριοτήτων εξαιτίας μιας νομοθετικής διάταξης, της οποίας οι σκοποί είναι τουλάχιστον αφανείς –αν όχι ύποπτοι.

Κι επειδή όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην πολιτική, το ερώτημα επανέρχεται: τι απέγινε το πολυδιαφημισμένο ηθικό πλεονέκτημα με το οποίο αυτή η κυβέρνηση συστήθηκε στους πολίτες; Η απάντηση αυτή τη φορά είναι μάλλον προφανής. Οπως φαίνεται, οι κυβερνώντες το έπαιξαν στη ρουλέτα. Και το έχασαν.