Νύχτα στάσου!

Ενα μακρύ ταξίδι στην αθηναϊκή νύχτα για τον θαμώνα των προηγούμενων δεκαετιών θα ήταν όντως αλλόκοτο στα συμπεράσματα. Μιλώ για τις πίστες και μόνο. Και τον τρόπο που σήμερα, εν έτει 2015, έχουν μετασχηματιστεί. Κουβαλώντας όλα τα ήθη της ρευστής εποχής και διατηρώντας τις δομές της αλήστου μνήμης νύχτας των δεκαετιών του 1980 ή του 1990.

Αν για πέντε με έξι δεκαετίες (1950-2000), για παράδειγμα, ήταν προφανές πως μιλούσαμε για έξοδο στα μπουζούκια λόγω και του ρόλου του κυρίαρχου οργάνου στο πάλκο και στις ορχήστρες, σήμερα αυτό δεν είναι και τόσο προφανές. Για παράδειγμα, αν ανεβείτε στον όροφο του Cabaret Stage στο Κολωνάκι, όπου εμφανίζεται η Ελλη Κοκκίνου τα Παρασκευοσάββατα, το πιθανότερο είναι να νομίζετε πως βλέπετε μια μικρή ροκ μπάντα που απλώς παίζει και ελληνικά των 00s. Ακόμη και το κοινό είναι εντελώς νέο, όρθιοι κάνουν head banging με το αλήστου μνήμης χιτ «Μασάι» ή μερακλώνουν στον ρυθμό 9/8 της πειραγμένης ηλεκτρικής κιθάρας και των ντραμς. Εντάξει, το πρώτο παράδειγμα μοντέρνας πίστας που παραθέσαμε δεν είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό, όμως δείχνει μια τάση. Η μπερδεμένη εποχή μας, εξάλλου, θέλει χειρουργική παρατήρηση για να μπορείς να βγάλεις μερικά συμπεράσματα. Κι αυτό μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα όταν ο άρχοντας Τόλης Βοσκόπουλος εμφανίζεται σε εστιατόριο-club (Baraonda) και ο μπαρουτοκαπνισμένος Γιώργος Μαργαρίτης σε μουσική σκηνή (Γραμμές).

Γαρίφαλα και γκαρνταρόμπες

Πλάι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα κρατιούνται βέβαια και οι θηριώδεις πίστες με τα γαρίφαλα, τα ρεζερβέ τραπέζια, τις νοικιασμένες γκαρνταρόμπες (1.000 ευρώ τον μήνα) και όλη την αθάνατη κοινωνιολογία που ξέρουμε. Βέβαια πέντε – έξι χρόνια Μνημονίων δεν θα άφηναν απείραχτα τα ήθη της νύχτας, την καταναλωτική της δυναμική, τον ίδιο τον κόσμο που επιλέγει να περάσει μια νύχτα στα μπουζούκια. Σήμερα, τα έντεκα μεγάλα κέντρα δουλεύουν μόνο δύο ημέρες. Μόνο η σύμπραξη του Αντώνη Ρέμου με τον συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο θα είναι τριήμερη στο Διογένης Studio. Συχνά, τα μαγαζιά δουλεύουν με πάρτι και κλεισμένες εξόδους από φοιτητικές παρατάξεις ή ολόκληρες σχολές. Συχνά, από σχολεία που καταφθάνουν με πούλμαν και από εναπομείναντες συλλόγους ή συντεχνίες – σωματεία που κλείνουν τραπέζια σε ειδικές τιμές. Τα θηριώδη κέντρα επίσης συνωστίζονται στον γνωστό άξονα Πειραιώς – Παραλία, όπου το μπουκάλι συνεχίζει να κοστίζει 150-180 ευρώ. Λίγο φτηνότερα είναι τα μικρότερα μαγαζιά τύπου Frangeliko (εδώ φέτος εμφανίζεται ο Αντύπας με τον Χρήστο Μενιδιάτη) που μοιάζει να έχουν διατηρήσει την παράδοση του παλιού Romeo με νεότερο κοινό και πιο χύμα mood. Βεβαίως και εδώ τα πρώτα τραπέζια, οι ανατροπές τραπεζιών, τα λουλούδια και το πάρκινγκ ισχύουν όπως ακριβώς τα ξέρετε. Ενας ακόμη τρόπος με τον οποίο δουλεύουν πολλά μαγαζιά είναι με τις σελίδες –fan clubs –των τραγουδιστών στο facebook. Οι διαχειριστές αυτών των σελίδων διοργανώνουν βραδιές κατά τις οποίες οι οπαδοί του εκάστοτε ερμηνευτή κλείνουν μερικές δεκάδες τραπέζια σε ειδικές τιμές. «Πόσα κεφάλια θα φέρεις;» ρωτάει ο μαγαζάτορας τον διαχειριστή που βγάζει βέβαια το κατιτίς του. «Καμία σχέση δεν έχει η νύχτα με παλιά. Δουλεύαμε όλες τις ημέρες της εβδομάδας ενώ τώρα με το ζόρι δύο. Εχει ζοριστεί ο κόσμος. Βέβαια πάντα υπάρχουν τα αναπάντεχα, ένας καλός πελάτης» λέει ισχυρός παράγων της νύχτας που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του και μάλιστα μου δηλώνει «χτυπημένος» οικονομικά. Αν η νέα οικονομική πραγματικότητα έχει προσγειώσει ανώμαλα τους χώρους της κάποτε ασυδοσίας, οι τελευταίοι έχουν επινοήσει χιλιάδες πράγματα για να διατηρήσουν τη δυναμική τους, αν και πρέπει να τονίσουμε πως το ΣΔΟΕ πια έχει την τιμητική του με συνεχείς εξόδους όπως λέει το ρεπορτάζ μας.

Αν στα μέσα του 1970 είχαμε την άφιξη των μαέστρων που σιγά σιγά εξοβέλιζαν τον κυρίαρχο ρόλο του μαέστρου – μπουζουξή στη δομή της νύχτας, σήμερα οι στυλίστες και οι σκηνοθέτες έχουν πάρει το πάνω χέρι.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, για παράδειγμα, είναι ένας σκηνοθέτης που συχνά βάζει την πινελιά του στη διασκέδαση των Αθηναίων, όπως με την Πάολα, η οποία φέτος για το πρώτο μισό του χειμώνα δεν εμφανίζεται κάπου. Ετσι η κλασική συνταγή, ξηροκάρπιο – ουίσκι – χορός, χωράει μέσα και το σόου, τα χορευτικά, τους φωτισμούς και τα video wall ή τον dj που ανοίγει το πρόγραμμα ή ντύνει τις ενθέσεις του.

Στον Ρήγο οφείλεται επίσης η νέα δομή της πίστας –mega club –όπου ο τραγουδιστής εμφανίζεται σε κυκλικό stage και έχει τους πελάτες περιμετρικά του. Ο Μαζωνάκης ήταν ο πρώτος για την ιστορία. Φέτος επίσης για πρώτη φορά ένα μεγάλο όνομα εμφανίζεται και Κυριακή μεσημέρι μετά φαγητού. Ο Γιάννης Πάριος στην Ιερά Οδό. Η νύχτα μοιάζει να προσπαθεί πεισματικά να κρατήσει στο σύγχρονο ναρκοπέδιο, χωρίς πια σπασμένα πιάτα και τεράστιους λογαριασμούς. Οψη μιας δύσκολης κατάστασης.