Σίγουρα όσο κι αν η έννοια της «ανησυχίας» έχει υπογραμμιστεί και εκθειαστεί μέσα στον κόσμο από ένα πλήθος φιλοσόφων, συγγραφέων και καλλιτεχνών ακόμη (ας θυμηθούμε με την ευκαιρία, δειγματοληπτικά βέβαια πάντα, τον γάλλο φιλόσοφο Γκαμπριέλ Μαρσέλ και το βιβλίο του «Η ανησυχία στον σημερινό κόσμο» και τον δικό μας, τον πεζογράφο και δοκιμιογράφο Αγγελο Τερζάκη με μια σωρεία κειμένων του, που έχει περιληφθεί το σύνολό τους σχεδόν σε δεκαέξι τόμους, να διαπραγματεύονται την αντίστοιχη έννοια), αναμφίβολα δεν είναι δυνατόν, παρά τα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας, να ανησυχούμε επί εικοσιτετραώρου βάσεως, αδιαλείπτως. Θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατον δισεκατομμύρια ανθρώπων να παραμένουν συνειδησιακά σε εγρήγορση, χωρίς συνέπειες σε μια καθημερινότητα που, όσο και αν συχνά παίρνει αποκρουστικές μορφές, φαίνεται να συνιστά και ένα είδος οξυγόνου για να συνεχίζεται, έστω κακήν κακώς, η ζωή.
Οπως είναι βέβαιο ότι μια διαρκέστερη, σε σχέση με τη σημερινή, ανησυχία και μία διάθεση ενός όσο γίνεται μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων να μην επαναπαύονται στα γνωστά και τα τετριμμένα (με τη βεβαιότητα πάντα ότι μια αντίστοιχη ανησυχία και διάθεση δεν μπορούν να οργανωθούν όπως οι χριστουγεννιάτικες, οι πασχαλινές και οι καλοκαιρινές εξορμήσεις), θα απέφεραν οπωσδήποτε μια βελτίωση σε ήδη χρεοκοπημένες ανθρώπινες σχέσεις και σε ακανθώδη, κοινωνικής τάξεως, προβλήματα. Ας μην πάψουμε ωστόσο να παραμένουμε περισσότερο προβληματισμένοι και λιγότερο κατακριτικοί σε σχέση με μια κατάσταση που έστω ορισμένοι άνθρωποι δεν παύουν να την αισθάνονται αποπνικτική. Μια εορταστική ατμόσφαιρα οργανωμένη μ’ έναν τρόπο που κάνει τον καθένα να αισθάνεται πως δεν μπορεί να υπάρξει παρά ως καταναλωτής κι ότι θα συνιστούσε ασυγχώρητο αμάρτημα αν εξαιρούνταν ενός κανόνα που τους περιλαμβάνει όλους μέσα του, με το δέλεαρ επιπλέον πως αποκτά πρωταγωνιστικό μέγεθος γιατί μπήκε σ’ ένα μαγαζί και αγόρασε ρούχα, γλυκά ή παπούτσια, η ατμόσφαιρα αυτή εξελίσσεται για την ανθρωπότητα σ’ ένα είδος συνειδησιακού της καθησυχασμού, με συνέπεια ακόμη και για τα κρισιμότερα και δραματικότερα προβλήματα να μπορεί ν’ αναβληθεί επ’ αόριστον η αντιμετώπισή τους.
Μια καθαρά θρησκευτική γιορτή με αφάνταστα περισσότερες προοπτικές ως προς τον εσωτερικό μας προσανατολισμό, κατέληξε να μην μπορεί να εννοηθεί παρά ως μια βεβαιότητα πως όλα παραμένουν στη θέση τους και πως τίποτε δεν έχει αλλάξει ή δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει ακόμη και στις προσωπικές μας ζωές, αφού πόλεις θα φωταγωγηθούν, πλήθη θα μετακινηθούν, καθώς ακόμη και ο βομβαρδισμός, όσον αφορά τη διαφορά στις τιμές των προϊόντων που καταναλώνονται, σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, όλα αυτά μαζί συμβάλλουν στη σταθεροποίηση ενός πλαισίου που, όσο πιο αμετακίνητο παραμένει, τόσο πιο ανακουφιστικό το αισθανόμαστε – έστω κι αν πρόκειται για κάτι ψευδεπίγραφο. Οταν υπάρχει μια τόσο εκτεταμένη παραποίηση όσον αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τις λέξεις και τις έννοιες, δεν θα μπορούσε να υπάρξει εξαίρεση σε σχέση με τις γιορτές είτε για τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πρόκειται είτε για το καλοκαίρι. Μπορεί να έχουν γράψει εξαίσια αντίστοιχα έργα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Αλμπέρ Καμί, ή ακόμη και να ορκιζόμαστε στα ονόματά τους, φαίνεται, ωστόσο, ο άγνωστός μας ταξιδιωτικός πράκτορας να ασκεί πάνω μας πολύ μεγαλύτερη πειθώ, και η φυγή με όλα τα χαρακτηριστικά μιας μικροαστικής απόδρασης να μας συγκινεί απείρως περισσότερο αν συγκριθεί με την απρόβλεπτη περιπέτεια στους μακρινούς ορίζοντες μιας μεγάλης τέχνης.
