Τα μπλόκα στους δρόμους και τα Χριστούγεννα δεν είναι μια δίκαιη διεκδίκηση ενός κοινωνικού εταίρου, που απαιτεί μεγαλύτερο μερίδιο από μια κρατική πίτα ενισχύσεων. Οι αγρότες στα μπλόκα είναι ακόμα μια ομάδα που επενδύει στην ευρύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια – η οποία, επειδή δεν υπάρχει όσο θα ήθελαν, προσπαθούν να την κατασκευάσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ηγεσίες των αγροτών στα μπλόκα στηρίζονται από το πιο συστηματικά αντιδυτικό κόμμα της ελληνικής πολιτικής ζωής, το ΚΚΕ. Το κόμμα που, καταρχήν για λόγους ιδεολογικούς, αντιστρατεύεται τους θεσμούς της ελευθερίας και της δημοκρατίας (την οποία αποκαλεί αστική δημοκρατία, όργανο επιβολής δηλαδή της αστικής τάξης). Το κόμμα που τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου βρέθηκε να υπερασπίζεται την πολιτική του εχθρού, της Σοβιετικής Ενωσης δηλαδή, έκανε μάλιστα ολόκληρο εμφύλιο γι’ αυτή. Το κόμμα που, στο όνομα του μοντερνισμού, καθαγίασε τις πολιτικές του, με αποτέλεσμα αν και απολύτως ανελεύθερο να ποζάρει ως φάρος ελευθερίας. Το κόμμα που έφτιαξε το υπόστρωμα για το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» του Τσίπρα και του αντιμνημονιακού συνονθυλεύματος που προέκυψε τα χρόνια των Αγανακτισμένων.
Ούτε είναι τυχαίο ότι οι διεκδικήσεις των μπλόκων αντιστρατεύονται πλέον ανοιχτά τον πυρήνα του κράτους δικαίου και της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας. Δεν είναι δηλαδή τυχαίο ότι τα αιτήματα των μπλόκων είναι εναντίον της διαφάνειας και του ξεκαθαρίσματος στο πεδίο των αγροτικών επιδοτήσεων. Ούτε ότι, ενώ ζητούνται τα ευρωπαϊκά κονδύλια, η διεκδίκηση απαιτεί τα κονδύλια αυτά να λαμβάνονται όπως θέλει «ο λαός», δηλαδή οι κομματικοί αγροτοσυνδικαλιστές. Οι οποίοι συνήθως νοιάζονται μόνο για τις επιδοτήσεις και αδιαφορούν για την καινοτομία. Εύλογο. Οπαδοί πελατειακών δικτύων, από τα έτοιμα συγκινούνται.
Τι κάνουν οι αγρότες στα μπλόκα. Ο,τι έκαναν οι διαδηλωτές, νωρίτερα, για τα Τέμπη, στο όνομα δήθεν της δικαιοσύνης – μολονότι περιφρόνησαν τα τεκμήρια και τα ίδια τα γεγονότα, δηλαδή τα δεδομένα της δικαιοσύνης, επινοώντας δικά τους φανταστικά δεδομένα (ξυλόλια, μπαζώματα, εξαφανισμένα βαγόνια κ.λπ.). Στήνουν εστίες δυσαρέσκειας που στοχεύουν να τις μεταμορφώσουν σε αντισυστημικά κινήματα, σε νέες ομάδες Αγανακτισμένων. Στηρίζονται, ως συνήθως, στο συναίσθημα και σε μια αίσθηση αποκλεισμού από την πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις και σε καλύτερη ζωή που έχουν άτομα χωρίς απαιτήσεις από τους εαυτούς τους.
Είναι ένας εύκολος τρόπος άσκησης πολιτικής. Ποτίζεις το κοινωνικό σώμα με αντανακλαστική δυσαρέσκεια για πρόσωπα και πολιτικές. Πουλάς αγανάκτηση, οργή, θλίψη, την οποία κατευθύνεις κατά προσώπων τα οποία στοχοποιείς όχι με πραγματικά κριτήρια αλλά με συμβολικό τρόπο.
Τη μέθοδο αυτή τη χρησιμοποιεί κατά κόρον η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει ροπή στη διαστρέβλωση και στην κατανόηση της πολιτικής ως πόλεμο (χθεσινά θύματά της, ο Ακης Σκέρτσος μετά συζύγου και ο Αδωνις Γεωργιάδης). Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η αντιπολίτευση, ακόμα και το θεσμικό ΠΑΣΟΚ και μαζί ο Σαμαράς και ένα ρεύμα καραμανλισμού στη ΝΔ, γίνονται παρακολουθήματά της. Φωνάζει, άρα υπάρχει – και μαζί της μια χωρίς έρμα και χωρίς προγράμματα τεμπέλικη αντιπολίτευση.
Αυτή την τεμπέλικη αντιπολίτευση της φασαρίας που διεκδικεί το σύστημα διά του αντισυστημισμού οφείλει να εξουδετερώσει ακόμα μια φορά η μόνη δύναμη σήμερα με πρόγραμμα και μετρήσιμες πολιτικές επιλογές για τη χώρα. Μπορεί, επειδή έχει στα χέρια της και το δίκιο και τον νόμο.
