Eχει δίκιο ο Πολάκης, πρέπει να το σκεφτούμε καλύτερα. Πρώτα απ’ όλα ο συνάδελφος μπορεί να είναι φαντασιόπληκτος. Μπορεί να επινόησε την επίθεση για να ενισχύσει το κύρος του ή να αυξήσει το αναγνωστικό του κοινό. Μπορεί να είναι ένας από αυτούς τους συριζοφοβικούς που αναζητούν αφορμή για να αμφισβητήσουν το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Για σταθείτε, στην τελική ποιον πιστεύετε, έναν εκλεγμένο αντιπρόσωπο του έθνους στην Ευρώπη ή ένα μέλος της γνωστής ομάδας «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι»;
Ενα άλλο σενάριο είναι ο δημοσιογράφος να προκάλεσε τον ευρωβουλευτή. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε ο υπαινιγμός του αψέος Κρητικού ότι υπάρχουν κι άλλες παράμετροι ή κίνητρα πίσω από την καταγγελία του πρώτου σε βάρος του δεύτερου. Μπορεί, ας πούμε, ο Γιαννόπουλος να ζηλεύει τον Παππά που βγάζει τόσα λεφτά, με σκληρή δουλειά εννοείται, αλλά και πάλι. Μπορεί να υπάρχουν άλλοι λόγοι, συναισθηματικού χαρακτήρα. Οπως καθόντουσαν λοιπόν σε διπλανά τραπέζια, άρχισε να πετάει διάφορες βρισιές ανάλογες μ’ εκείνες που έλεγε ο Ματεράτσι στον Ζιντάν σ’ εκείνον τον τελικό του Μουντιάλ πριν από είκοσι χρόνια, οπότε τι να κάνει κι ο άλλος, μπορεί να είναι αριστερός αλλά βλάκας δεν είναι, του τράβηξε δύο κουτουλιές.
Το τρίτο ενδεχόμενο είναι να έγινε παρεξήγηση. Ο Παππάς να σηκώθηκε για να ξεπροβοδίσει τον Γιαννόπουλο επειδή τον διαβάζει και τον συμπαθεί και απλώς να του χτύπησε την πλάτη με λίγο περισσότερη δύναμη, να τον έσπρωξε επιδοκιμαστικά όπως βλέπουμε να κάνουν στην Ευρωλίγκα όταν βάζει ένας παίκτης ένα θεαματικό καλάθι, πρώην μπασκετμπολίστας είναι ο άνθρωπος, τέτοιες προσλαμβάνουσες έχει. Κι ύστερα τον πήρε τηλέφωνο για να ανταλλάξουν απόψεις για την πολιτική κατάσταση.
Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν. Ακόμη κι αυτά που γράφτηκαν ότι ο Πολάκης στηρίζει τον Παππά επειδή τον είχε προτείνει για δήμαρχο Αθηναίων δεν αναδεικνύουν όλη την εικόνα. Στην πραγματικότητα τον θαυμάζει, όχι για τα λεφτά του όμως, ήταν πάντα υπεράνω, αλλά επειδή τολμά να κάνει αυτό που εκείνος πάντα ονειρευόταν: να πλακώσει στο ξύλο έναν δημοσιογράφο. Ολοι θυμόμαστε εκείνη την κομματική εκδήλωση τον Απρίλιο του 2016 στο δημαρχείο Αμαρουσίου, όπου ο τότε αναπληρωτής υπουργός Υγείας, αναφερόμενος σε ένα περιστατικό που είχε συμβεί τέσσερις μήνες νωρίτερα, είχε πει ότι έπρεπε να σηκωθεί πάνω (ο ίδιος) και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη (ο δημοσιογράφος), αλλά κράτησε την ψυχραιμία του. Και τι κατάλαβε; Του έμεινε το απωθημένο.
Αντίθετα βέβαια με τον Νίκο Παππά, ο Πολάκης είχε κατηγορηθεί τότε απλώς για «γλωσσικό ατόπημα» και είχε γλιτώσει τη διαγραφή, που ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα όταν είπε στη νομική σύμβουλο του υπουργού Υγείας ότι έχει ένα μόνιμο στρίψιμο του στόματός της. Αλλά είναι πάντα μαζί μας, ένας ανυποχώρητος αγωνιστής, ένας δίκαιος Ελληνας.
