Είπα κι εγώ να δω λίγο την εξεταστική επιτροπή. Ξέπεσε κι αυτή ως όρος. Κάποτε τη λέγαμε «Εξεταστική επί των πραγμάτων επιτροπή». Τώρα πάει το «των πραγμάτων» το ‘φαγε η μαρμάγκα. Σε λίγο θα φύγει και το «εξεταστική» θα μείνει σκέτο το επιτροπή μέχρι να το ρουφήξει κι αυτό η ΑΙ.
Προς το παρόν όμως μένει η επιτροπή, όπως κι ο κόσμος μένει σύξυλος μ’ αυτά που βλέπει και προπαντός ακούει.
Γιατί όσο κι αν προσπαθεί κανείς να παρακολουθήσει τι συμβαίνει με τις επιδοτήσεις, τις συγκαλύψεις, τα βοσκοτόπια και τα «λάθη», είναι αδύνατον, γιατί αυτή η επιτροπή το έχει πάει αλλού.
Σε άλλες σφαίρες. Εκεί που η κωμωδία συναντιέται με τη φάρσα και με την τραγωδία σε ποστ μόντερν ανέβασμα.
Ακουγα τόσο καιρό ο Φραπές και ο Φραπές, φανταζόμουνα κι εγώ κάτι σε δροσερό κι αφρίζον με το μάγουλο φράπα. Αντ’ αυτού παρουσιάστηκε ένας κύριος με το μαλλί δάνειο, και ύφος που παρέπεμπε κατευθείαν στον μάγκα απ’ το «Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη», αφού σε μια στιγμή, είμαι σίγουρος, τον άκουσα να λέει «Τσιριμπίμ-τσιριμπόμ». Οποτε μίλαγε δηλαδή, γιατί συνήθως επικαλείτο το δικαίωμα της σιωπής ο κύριος Ξυλούρης. Αυτό είναι τ’ όνομά του και γι’ αυτό και εξανέστη. «Πάψτε πια με το Φραπές και Φραπές.
Δεν με λένε Φραπέ» και πώς σας λένε κύριε Ξυλούρη; «Τζίτζη με λένε». Αυτά όταν μιλούσε, διότι όταν έβγαζε τον σκασμό, έκανε τη Ζωή έξαλλη. Πεταγόταν κάθε τόσο σαν το κοκόρι. Τόλμησε κι η πρόεδρος σε μια στιγμή να της πει (τι το ‘θελε) να μη διακόπτει, κι η Ζωή εις άπταιστον πεζοδρομιακή: «Σιγά κυρία Συρεγγέλα θα σκίσετε το καλσόν» κι όταν της είπαν αυτό είναι σεξιστικό απάντησε επιστημονικώς «Είσαι γελοίος». Η κυρία Συρεγγέλα όμως δεν το έβαλε κάτω αλλά παίρνοντας τον λόγο είπε κι αυτή με περηφάνεια πολλαπλή.
«Εγώ προσωπικά στη ζωή μου έχω σκίσει πολλές φορές το καλσόν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων κάθε πολίτη και ιδίως των γυναικών».
Μετά απ’ αυτό έξαλλη η Ζωή βγήκε στους διαδρόμους και φώναζε «Συλλάβετέ τον! Απειλεί ότι θα μου στρίψει το λαρύγγι!»
Και εννοούσε φυσικά τον κύριο Γιώργο Τζίτζη Φραπέ Ξυλούρη.
Με το τέλος της ευχάριστης βραδιάς βέβαια κανείς μας δεν κατάλαβε, τι έγινε στον ΟΠΕΚΕΠΕ, ποιοι τα πήραν, ποιοι τα έδωσαν, ποιοι μούλωξαν, ποιους λάδωσαν, πού ‘ν’ το το σκάνδαλο και πού ο σκανδαλιάρης.
Την ώρα που γίνονταν όλα αυτά τα σιχαμένα ήρθε μια είδηση και κάπως φώτισε ο ουρανός. Η νίκη του Κυριάκου Πιερρακάκη είναι μια νίκη προσωπική αλλά και μια νίκη της Ελλάδας που μέσα σε δέκα χρόνια πέρασε από το Grexit στην Προεδρία, από το αδέξια σαχλό «ουάου» του Γιάνη Βαρουφάκη στο θριαμβικό ΟΥΑΟΥ της Ευρώπης για τον Κυριάκο Πιερρακάκη.
Παρ’ όλα τούτα, λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της νίκης, βγήκε στην τηλεόραση μια κυρία της αντιπολίτευσης, με το χαμόγελο να στάζει δηλητήριο, και δήλωσε: «Τι να τις κάνεις αυτές τις νίκες, όταν ο λαός πεινάει;».
Τι να πω; Μπορεί και να έχει δίκιο, γιατί ως λαός από τότε που γίναμε πλούσιοι φτωχύναμε πραγματικά.
Χαιρετώ.
