Η σημερινή συζήτηση στη Βουλή για το μέλλον του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, σε συνδυασμό με την επιλογή της κυβέρνησης να δώσει σε αυτή τη συζήτηση χαρακτήρα σοβαρής μεταρρύθμισης, καθώς αναθέτει την προστασία του μνημείου στο υπουργείο Αμυνας, δεν γινόταν να περάσει απαρατήρητη από τους ευφυείς αναγνώστες αυτής της στήλης. Με αφορμή δε και τις… προτάσεις που διατύπωσα χθες εδώ, για τις διάφορες «πλάκες» με ονόματα που πρέπει να αναρτηθούν πέριξ του κεντρικού γλυπτού του μνημείου, με τον πεσόντα αρχαίο πολεμιστή, δέχτηκα καταιγισμό προτάσεων από αναγνώστες. Ολες της… πλάκας για (διάφορες) πλάκες που «πρέπει» να αναρτηθούν.

Σταχυολογώ:

  • Πλάκα η οποία θα αναγράφει τα θύματα γυναικοκτονιών! Κατά τον αναγνώστη μου, αν το καλοσκεφτείς, θύματα του κράτους-δολοφόνου είναι και αυτά, διότι η ανοχή του οπλισε το χέρι των δολοφόνων γυναικών!
  • Πλάκα για τα θύματα τροχαίων δυστυχημάτων! Κατά τον προτείνοντα, αν σκοτώνεται κάποιος στον δρόμο, η ευθύνη ανήκει στο κράτος-δολοφόνο, το οποίο δεν μεριμνά είτε να έχει έναν τροχονόμο σε κάθε δρόμο της χώρας να εποπτεύει όλο το 24ωρο την κίνηση των τροχοφόρων, είτε δεν σκέπασε λακκούβες ή δεν επέβαλε αυστηρές ποινές σε παραβάσεις του ΚΟΚ.

Δέχτηκα και μια ακόμη, ακραία, θα τη χαρακτηρίσω, πρόταση για τα θύματα… πνιγμού στη θάλασσα. Να καταγράφονται λέει σε πλάκα τα ονόματά τους, ώστε να καταγγέλλεται στο διηνεκές το κράτος-δολοφόνος που δεν μερίμνησε να έχει έναν ναυαγοσώστη σε κάθε παραλία που παίρνει τα μπάνια του ο κόσμος.

…και οι πλάκες της πλάκας

Ενας άλλος μού είπε ότι πρέπει να τοποθετηθεί πλάκα στη μνήμη του «άγνωστου ανέργου». Το κορυφαίο ήταν όταν ένας αναγνώστης, σαφώς επηρεασμένος από άλλη (μια) ευφυή δήλωση του Λαζόπουλου ότι το μνημείο ανήκει και στον «άγνωστο που δεν έχει να φάει» και πως «ο Αγνωστος Στρατιώτης συμβολίζει τον άγνωστο Ελληνα που αγωνίζεται», μου δήλωσε στο τηλέφωνο ότι πρέπει να αναρτηθεί πλάκα στη μνήμη του «άγνωστου αστέγου»!!!.

Εξυπακούεται ότι σταμάτησα τη συλλογή «προτάσεων» διότι είναι προφανές ότι έχει ξεφύγει το πράγμα. Και έχει ξεφύγει εντελώς…

Απουσία με νόημα από το μπογιάτισμα

Στο μεταξύ την Κυριακή το βράδυ στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν καμιά 50αριά, πήγε και η πρόεδρος (μπλα… μπλα… μπλα…) Ζωή, συνοδεύοντας τον Π. Ρούτσι, και όλοι μαζί (οι άλλοι, όχι η πρόεδρος) άρχισαν να ξαναγράφουν τα ονόματα των 57 νεκρών στο δυστύχημα των Τεμπών. Γιατί το έκαναν; Για να την σπάσουν στην κυβέρνηση, και προσωπικά τον Μητσοτάκη. Και για να απαντήσουν σε μια ατάκα του εκπροσώπου Μαρινάκη, ο οποίος είπε κάτι σε σχέση με τα ονόματα που ήδη έχουν γραφτεί μπροστά από τη Βουλή, το οποίο δεν το πολυκατάλαβα, ως προς τη σκοπιμότητά του. Οτι τα ονόματα δεν θα σβηστούν, αλλά θα παραμείνουν στη θέση τους «μέχρι να ξεθωριάσουν φυσικά, λόγω των καιρικών συνθηκών». Το άκουσαν αυτό οι άλλοι, πήραν μπογιές και πινέλα, και τα ξανάγραψαν τα ονόματα μήπως και επαληθευτεί ο Μαρινάκης και «ξεθωριάσουν». Απλά.

Να σημειωθεί παρακαλώ ότι από τη… σεμνή τελετή απουσίαζε η πρόεδρος Καρυστιανού. Γιατί δεν παρέστη; Εκτιμώ λόγω της παρουσίας στο event της άλλης προέδρου, της Ζωής μπλα… μπλα…  και τα λοιπά.

Εχουν φτάσει, σου λέει, σε τέτοιο επίπεδο οι σχέσεις τους που δεν αντέχει με τίποτε η μια την άλλη. Και πού να κάνει και κόμμα η Καρυστιανού. Εκεί να δείτε άπλυτα που θα βγουν στη φόρα (από την πρόεδρο μπλα… μπλα… μπλα…  Ζωή, φυσικά). Αναμένουμε, με ανυπομονησία…

Λούβρο όπως… Εθνική Πινακοθήκη

Αυτό που συνέβηστο Λούβρο με την κλοπή των ανυπολόγιστης αξίας κοσμημάτων μού έφερε στον νου το «ξύλο» που είχε φάει η Λίνα Μενδώνη, το 2012, εξαιτίας της κλοπής στην Εθνική Πινακοθήκη τριών πινάκων και μεταξύ αυτών και ενός του Πάμπλο Πικάσο – δώρο που είχε κάνει ο ίδιος ο ζωγράφος στον ελληνικό λαό. Τότε είχε κατηγορηθεί ως υπεύθυνη για ελλιπή μέτρα ασφαλείας, για «ξέφραγο αμπέλι», για «διάλυση», «απροστάτευτους εθνικούς θησαυρούς» και όλα τα συναφή που συνοδεύουν κάθε σχετικό συμβάν. Μοιραία λοιπόν συγκρίνω εκείνο το γεγονός (που ο κλέφτης είχε βάλει μια σκάλα στο πίσω μέρος του κτιρίου της Πινακοθήκης και είχε βρεθεί στον α’ όροφο για να κλέψει τους πίνακες) με την κινηματογραφική ληστεία στο Λούβρο. Εχω πάει δέκα φορές, μπορεί και παραπάνω στο Λούβρο. Τα μέτρα ασφαλείας είναι απίστευτα, και θεωρητικά απροσπέλαστα. Θεωρητικά, γιατί αποδείχθηκε ότι και αυτά ήταν ευάλωτα. Αρα να κοιτάμε και τι συμβαίνει πέρα από τη μύτη μας. Και να έχουμε κατά νου ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού – η κλοπή στην Πινακοθήκη τον Ιανουάριο του 2012 αποτέλεσε την αφορμή για να ανακατασκευαστεί ουσιαστικά η Εθνική Πινακοθήκη, και να γίνει αυτό το στολίδι της χώρας που είναι σήμερα…

Διδάγματα από το παρελθόν

Είδα διάφορους ενθουσιασμένους στην Αθήνα, αναφορικά με την εκλογή του Τουφάν Ερχιουρμάν ως νέου «προέδρου» του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Μέχρι κι ο εξ εφέδρων πρόεδρος Τσίπρας αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετηθεί επί του θέματος. Οτι τάχα μου και καλά ανοίγουν νέες προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού – λες και δεν ξέρουν όλοι, και ο ίδιος ο εξ εφέδρων πρόεδρος, πως όλα όσα αφορούν το Κυπριακό περνούν από την Αγκυρα και τον πρόεδρο Ερντογάν. Το έριξαν λοιπόν στην αισιοδοξία οι δικοί μας, επειδή, ο αποχωρών «πρόεδρος» Ερσίν Τατάρ ήταν απολύτως ταυτισμένος με τη γραμμή Ερντογάν για δύο κράτη στην Κύπρο. Ετούτος εδώ, ο καινούργιος, ο Ερχιουρμάν, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι σ’ αυτή τη «γραμμή», όμως νομίζω ότι δεν θα αργήσει να ευθυγραμμιστεί με τον άρχοντα της Αγκυρας.

Σε ό,τι αφορά τους δικούς μας όμως μια μόνο παρατήρηση: ουδείς σκέφτηκε (πριν μιλήσει) ότι τα ίδια έλεγε η Αθήνα και μετά την εκλογή του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ το 2005 και (κυρίως) του Μουσταφά Ακιντζί το 2015. Και ποια ήταν η συνέχεια; Καμία απολύτως. Τα ίδια. Δεν άλλαξε το παραμικρό. Κι όταν κάποια στιγμή πήγε να κουνηθεί κάπως ο Ακιντζί (ο πιο σοβαρός από τους δύο) προσπαθώντας να αυτονομηθεί σε έναν βαθμό από τον Ερντογάν, επέστρεψε άρον-άρον στο μαντρί, και μετά ο άλλος για τιμωρία εξέλεξε στη θέση του τον Τατάρ…

Προφανώς, αυτά δεν διαφεύγουν της προσοχής του κ. Ερχιουρμάν, οπότε μην μπερδεύεστε εσείς οι Αθηναίοι…

«Δεν είναι Αριστερά ο κ. Τσίπρας»

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Σημερινό παράδειγμα, ο Αλέκος Αλαβάνος, πρώην πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ, που φέρει ως προπατορικό αμάρτημα το γεγονός ότι έχρισε διάδοχό του στο μακρινό 2008 τον πρόεδρο εξ εφέδρων Τσίπρα. Ο κ. Αλαβάνος στην ηλικία που είναι σήμερα και με την υγεία του να τον ταλαιπωρεί, δεν έχει καμία αναστολή να κρίνει το «πνευματικό παιδί» του, που τόσο τον έχει πικράνει.

Χθες, το έκανε στο πρωινό του ΣΚΑΪ: «Ενα κομμάτι του κόσμου βρίσκεται σε εξαιρετική δυσκολία. Και τώρα μιλάνε αν θα είναι κάποιος Τσίπρας ή Τσόπρας ή Τσάπρας; Αριστερά είναι όποιος βάζει την κάρτα στο σακάκι του; Τι σημασία έχει που πήρε από μένα τον ΣΥΡΙΖΑ; Εχω κάνει λάθη στις πολιτικές επιλογές μου (…) πιστεύω βαθιά ότι πρέπει να κάνουμε μια αριστερή στροφή. Δεν ήταν αριστερή στροφή είτε ο Τσίπρας είτε ο Δραγασάκης που ήταν υπάλληλοι της μεγάλης εξουσίας στην Ευρώπη (…) Μη μου λέτε για Αριστερά και τον κ. Τσίπρα, γιατί δεν είναι Αριστερά ο κ. Τσίπρας».

Εγώ τι περισσότερο να πω, μετά από αυτό; Ο άνθρωπος τα είπε όλα…

Τελευταία Νέα