«To έπος του χωρισμού μου θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία». Τι θα μάθαινε ένας μαθητής αν ήταν στην ύλη του αυτό που δηλώνετε στον τίτλο του άλμπουμ;
Τέλεια ερώτηση – μ’ αρέσει που μου δίνεις την πάσα για κάτι σημαντικό. Ημουν άριστος μαθητής· σπούδασα στη Νομική Αθηνών και την τελείωσα. Κι όμως, όταν βγήκα στη ζωή, στον έρωτα και στις σχέσεις, έφαγα τα μούτρα μου. Συνειδητοποίησα ότι στο σχολείο μάς μάθαιναν ημερομηνίες και συνθήκες – θυμάμαι π.χ. πότε υπογράφηκε η συνθήκη του Κιουτσούκ – Καϊναρτζή (1774), αλλά όχι πώς να αγαπάμε, να συνδεόμαστε με τους άλλους ή με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτόν τον χωρισμό τον βίωσα ως έπος γιατί ήμουν στα πατώματα. Το τραύμα του χωρισμού το έκανα δίσκο. Οταν βιώνω κάτι έντονο, αν δεν το διοχετεύσω κάπου γίνομαι αυτοκαταστροφικός.
Γι’ αυτό τα τραγούδια έγιναν οκτώ;
Ναι, τα έφτιαξα επίτηδες οκτώ, το σκέφτηκα συμβολικά. Θέλω το «8» στον επόμενο δίσκο να γείρει στο πλάι και να γίνει σύμβολο απειροσύνης, και μέσα από αυτό να συναντήσω την επόμενη σχέση μου, την παντοτινή αγάπη. Μια αγάπη που θα στεριώσει. Μπορείς να μείνεις πολλά χρόνια με έναν άνθρωπο και να κάνεις έναν ωραίο κύκλο, χωρίς οι έρωτες να διακόπτονται βίαια. Η σχέση που μου έδωσε την αφορμή για τον δίσκο διεκόπη άγρια, πάνω στο peak της, ήταν πολύ τραυματικό για μένα. Ενιωσα τύχη που ήμουν καλλιτέχνης και μπόρεσα αυτόν τον πόνο να τον κάνω τραγούδια. Να μοιραστώ την ιστορία μου που τελικά διαπίστωσα από τα μηνύματα που έλαβα ότι μια είναι η ιστορία των ανθρώπων.
Πιστεύετε ότι με αυτό που αφηγείστε στους στίχους θα ταυτιστεί ο σύντροφός σας – ή ο καθένας που βιώνει το ίδιο γεγονός – εντελώς διαφορετικά; Ολοι είμαστε οι κακοί στην ιστορία κάποιων.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου πώς θα το δει. Οσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, ο δίσκος αυτός είναι για προσωπική χρήση. Ηθελα εγώ να εκφραστώ, από τη δική μου οπτική. Εγώ είμαι ο καλλιτέχνης, αν ήθελε κι εκείνος, ας έγραφε τον δικό του δίσκο για τη δική του εκδοχή της ιστορίας μας. Δεν είναι όμως. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που μπόρεσα να ζήσω μια τόσο έντονη σχέση, κι έναν τόσο έντονο χωρισμό και από τον οποίο βγήκα ζωντανός και υγιής. Αυτή η πληγή μου χάρισε αυτόν τον δίσκο.
Στο τραγούδι σας «Είμαι ο σωτήρας σου» αναδεικνύεται έντονα το έπος της απόρριψης. Σας απασχόλησε περισσότερο ο τρόπος που διαχειριστήκατε εσείς τα πράγματα ή το γεγονός της ίδιας της απόρριψης;
Πολλοί από εμάς έχουμε στις σχέσεις το σύνδρομο του Μεσσία, την τάση να πάμε και να σώσουμε τον άλλον. Γι’ αυτό έβαλα σαρκαστικά τον τίτλο «Είμαι ο σωτήρας σου». Επίσης θίγει και το ζήτημα των λανθασμένων επιλογών. Επειδή έχω μεγαλώσει με συγκεκριμένο τρόπο, έχω ζήτημα με την απόρριψη. Στην οικογένειά μου, για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης, υπήρχε ένα θέμα με τον πατέρα μου. Από μικρός ασχολιόμουν με τη Βουγιουκλάκη, με το θέατρο, και εκείνος δεν αποδεχόταν αυτό το κομμάτι μου – όσο γελοίο κι αν ακούγεται. Ηξερα από νωρίς ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, τραγουδιστής, να γράφω τραγούδια. Ζούσαμε στο Αιγάλεω, σε μια λαϊκή γειτονιά και το να εκφράζω αυτές τις φιλοδοξίες φαινόταν εντελώς ξένο στον περίγυρό μου. Ο πατέρας μου δεν με αποδέχεται και αυτή η απόρριψη ήταν κάτι που με σημάδεψε μεγαλώνοντας. Το τραύμα αυτό, με έναν παράδοξο τρόπο, με διέγειρε. Μέχρι κάποια ηλικία, η απόρριψη με διέγειρε, με ενεργοποιούσε. Υπήρχε αυτή η «λίμπιντο της κατάκτησης», γι’ αυτό πήγαινα συχνά εκεί όπου ένιωθα ότι με απορρίπτουν. Ευτυχώς, πλέον με την ψυχοθεραπεία νιώθω ότι βρίσκομαι σε πολύ καλύτερο επίπεδο, παρότι το τραύμα πάντα θα είναι τραύμα.
Αποκαταστάθηκε η σχέση με τον πατέρα σας;
Σε μεγάλο βαθμό μέσα από τη σύγκρουση – και, αν θέλεις, μέσα από την παράσταση «Στρακαστρούκες» – γράφοντάς το και εκθέτοντάς το πλέον μπροστά σε κόσμο κάθε μέρα στην παράσταση. Ενα τόσο δα κομματάκι θεραπεύεται λίγο και θεραπεύει.
Η παράστασή σας, που είναι sold out μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, νομίζω συνοψίζεται σε μια φράση: «Οι Σκωτσέζοι έχουν 421 λέξεις για να αποδώσουν το χιόνι, κι ο πατέρας μου δεν βρήκε ούτε μία για να μου πει μπράβο».
Ακριβώς, αν και μετά από αρκετό καιρό μου είπε με τον τρόπο του. Ο ενήλικας το έχει πάρει το μπράβο γενικά. Το παιδί όμως, που ήμουν τότε, δεν το είχε πάρει. Γιατί, ξέρεις, ό,τι κι αν κάνει ο ενήλικας, μέσα στο παιδί πάντα κάτι κλωτσάει. Πίστευα, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι θα αφορά συγκεκριμένο κοινό, την κοινότητα, το γκέι κοινό.
Κάνατε την παράσταση με αυτόν τον προσανατολισμό;
Αποφασίσαμε να ανεβάσουμε το έργο για δέκα παραστάσεις, με την ελπίδα ότι θα πάνε καλά, θα έρθουν φίλοι κ.τ.λ. Πίστευα ότι θα αφορά κυρίως την γκέι κοινότητα. Ομως, τελικά, δεν ήταν καθόλου έτσι. Δεν τη διαφήμισα ως γκέι παράσταση, γιατί δεν ήθελα. Ξέρεις, πολλές φορές, επειδή τα ΛΟΑΤΚΙ θέματα είναι και λίγο της μόδας, άνθρωποι που δεν ξέρουν την τύφλα τους πατάνε πάνω σε αυτή τη μόδα για να προσελκύσουν κόσμο. Ως καλλιτέχνης, θέλω απλώς να λέω ιστορίες. Δεν με ενδιαφέρει αν ο ήρωάς μου είναι γκέι. Τι είναι; Είναι ένας άνθρωπος. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν θέλω να γίνει φυλακή, αλλά δεν ορίζει ποιος είναι, δεν δίνει κατεύθυνση ή τρόπο. Η σεξουαλικότητα είναι ένα κομμάτι ενός ανθρώπου. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ένα τραύμα και είναι ένα ακριβό τραύμα.
Για εσάς;
Ναι, και είναι ακόμη ακριβό, και δεν θέλω να το πουλάω φθηνά – ούτε με δηλωσούλες, ούτε με διάφορα σκαρφίσματα που θα κλέψουν λίγα λεπτά δημοσιότητας. Το διαπραγματεύομαι μέσα από τους φίλους μου και τις σχέσεις μου, κρατώντας το πολύτιμο και προστατευμένο, μακριά από σχόλια ή το Ιντερνετ. Τα μοιραζόμαστε μόνο με ανθρώπους που πραγματικά αισθανόμαστε ασφάλεια. Αυτό το τραύμα, σε αυτή την κοινωνία, είναι όντως πολύτιμο και ακριβό, και το προφυλάσσω. Οχι για να μην πουν κάτι για μένα, αλλά γιατί του αξίζει να τοποθετείται όπως αυτή η συνέντευξη.
