Η πρόταση πρωτοδιατυπώθηκε πριν από μισό αιώνα. Σε επιστολή που έστειλε το 1976 στον τότε πρόεδρο της ΔΟΕ λόρδο Κιλάνιν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξέφραζε την πεποίθηση ότι «καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τη μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων εκτός από εκείνη που γέννησε την Ολυμπιακή Ιδέα» και πρότεινε οι αγώνες να γίνονται στην Αρχαία Ολυμπία, που με μια διεθνή συμφωνία θα προσλάμβανε τον χαρακτήρα ουδετέρου εδάφους.

Οι αντιρρήσεις που εκφράστηκαν είχαν σχέση με τον αθέμιτο ανταγωνισμό: το κύρος και τα οικονομικά οφέλη από τη διοργάνωση των Αγώνων δεν πρέπει να τα καρπούται μόνο μία χώρα. Γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, σημειώθηκαν τα επόμενα χρόνια μεγάλα σκάνδαλα χρηματισμού «αθανάτων» προκειμένου να επιλέξουν συγκεκριμένες πόλεις για τη διοργάνωση των Αγώνων. Με την αύξηση όμως των απαιτήσεων που έχει μια τέτοια διοργάνωση, πολλές χώρες είδαν τις ελπίδες τους για θετικό αντίκτυπο στην απασχόληση και την οικονομία τους να διαψεύδονται. Το ενδιαφέρον, έτσι, άρχισε να μειώνεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τους Αγώνες του 2024, του 2028 και του 2032, η ΔΟΕ δεν έκανε κλήρωση, αλλά απευθείας ανάθεση.

Διαφαίνονται έτσι δύο δρόμοι για το μέλλον. Ο ένας είναι να «αγοράζουν» τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι πλούσιες χώρες, και δη αυτές του αραβικού κόσμου. Ο άλλος είναι να επιστρέψουν οι Αγώνες στο «σπίτι» τους, στη χώρα «που είχε την ικανότητα να διατηρήσει το βαρύ προνόμιο τελέσεώς τους επί χίλια ολόκληρα χρόνια», όπως έγραφε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η Ελλάδα κέρδισε το στοίχημα του 2004: οι Αγώνες που διοργάνωσε τότε ήταν υποδειγματικοί. Θα μπορούσε λοιπόν να φιλοξενεί στο εξής μονίμως τους αγώνες, με μια συνδιοργανώτρια χώρα να αναλαμβάνει κάθε φορά τα λειτουργικά έξοδα και να εισπράττει τόσο τα κέρδη από χορηγούς, συμφωνίες και τηλεοπτικές μεταδόσεις, όσο και το μερίδιο δημοσιότητας και προβολής που της αντιστοιχεί.

Μια τέτοια κίνηση, εκτός του ότι θα επέλυε τα αδιέξοδα που δημιουργεί συνήθως στις διοργανώτριες χώρες η κατασκευή πανάκριβων εγκαταστάσεων οι οποίες στη συνέχεια περιπίπτουν σε αχρησία, θα είχε και έναν ισχυρό συμβολισμό: η Ολυμπιακή Ιδέα θα αποκτούσε εκ νέου το αρχικό της νόημα.