Σημαία της Παλαιστίνης στο δημαρχείο του Χαλανδρίου (δεν ξέρω αν ανεμίζει ακόμη) και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επικλήσεις στο δίκιο του παλαιστινιακού λαού, θρήνος και κοπετός για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Συγκεντρώσεις υπέρ Παλαιστίνης, ούτε καν «με τον άνθρωπο» αλλά «με τη μαντίλα», στην Αθήνα. Και οι τρομοκράτες γίνονται «μαχητές». Παράλληλα, τσιμουδιά για το μακελειό της Χαμάς στο Ισραήλ ή, τέλος πάντων, χλιαρή αναφορά με ένα «όμως» ή ένα «αλλά» στη συνέχεια το οποίο αναιρεί ακόμη κι αυτό το αναιμικό «καταδικάζω» που έχει προηγηθεί. Μουγκαφόν για το «προσεχώς» του ριμέικ της Νύχτας των Κρυστάλλων, διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται το μαρκάρισμα με το άστρο του Δαβίδ στις πόρτες Εβραίων του Βερολίνου. Εν τω μεταξύ, ένας καθηγητής δολοφονήθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία από σεσημασμένο ισλαμιστή τρομοκράτη. Και προχθές, στις Βρυξέλλες, δύο άνθρωποι νεκροί επειδή φορούσαν φανέλες της Εθνικής Σουηδίας που εκείνο το βράδυ είχε αγώνα στο Χέιζελ. Επίσης από τις σφαίρες άραβα τρομοκράτη και επίσης μουγκαφόν από τα αριστερά κόμματα. Και στα απόνερα, οι υποτιθέμενοι ψύχραιμοι ισορροπιστές. Που καταδικάζουν λάβρα τις θηριωδίες της Χαμάς «…αλλά κι ο Νετανάχιου “φορούσε μίνι”». Ναι, ότι δεν τον θέλουν ούτε οι δικοί του είναι το αφήγημα, ωστόσο σε αυτές τις δηλώσεις ψάχνω να βρω τις διαφορές από τα σορτσάκια και τα ντεκολτέ που προκαλούν τον βιαστή και δεν τις βρίσκω.

Μπορεί να είναι προκλητική ή σοκαριστική ή οτιδήποτε άλλο η ισλαμολαγνεία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικώς στη Δύση, ωστόσο δεν είναι ούτε ανεξήγητη ούτε προκύπτει από ξαφνική ριζοσπαστικοποίηση. Από τη δεκαετία του 1980 που άρχισε να καταρρέει ο υπαρκτός σοσιαλισμός μαζί με τα συνθήματα και τις προφάσεις του, ενώ, εν τω μεταξύ, η κοινωνική διαστρωμάτωση είχε αλλάξει άρδην, η κουμμουνιστική Αριστερά είχε υπαρξιακή ανάγκη να εφεύρει ένα καινούργιο προλεταριάτο ώστε να εξακολουθεί να υφίσταται. Και της προέκυψε εξ Ανατολών. Εκεί όπου ανακάλυπτε και άλλου είδους εκλεκτικές συγγένειες όπως τον «κοινό εχθρό», δηλαδή τον ιμπεριαλισμό. Το έδαφος είχε στρωθεί από καιρό. Δεν ξεχνάμε, ζούσαμε τότε που, με δηλώσεις του, ο Σαρτρ υποστήριζε τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και την Επανάσταση των Μουλάδων που γύρισαν το Ιράν στον Μεσαίωνα. Ούτε καν ο απόλυτος υποβιβασμός της γυναίκας (δεν μιλάω για το «έγκλημα της ομοφυλοφιλίας» το οποίο υφίστατο και σε κουμμουνιστικά καθεστώτα όπως αυτό της Κούβας) έπεσε στο τραπέζι. Υπερίσχυε το «Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» – ή ο καπιταλισμός, δεν θυμάμαι.

Εως εδώ ας πούμε ότι, κάπως, κάποια πράγματα εξηγούνται και ας είναι, στην πραγματικότητα, άλματα πολιτικής σκέψης. Εξάλλου, με ένα άλμα, με μια ωραία πιρουέτα περνάς από την ιδεολογία στην ιδεοληψία. Το παράξενο είναι ότι με αυτήν συντάσσονται η Ακροδεξιά και τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα. Που ομνύουν στο όνομα του Πούτιν και σε οτιδήποτε τάσσεται εναντίον των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αν λοιπόν με ένα άλμα περνάς από την ιδεολογία στην ιδεοληψία, ένα τόσο δα βηματάκι χωρίζει την ιδεοληψία από την πολιτική και κυρίως πολιτισμική παράνοια.

Επίθεση στον πολιτισμό

Διότι εδώ έχουμε μια σύγκρουση πολιτισμών. Ή μάλλον σύγκρουση πολιτισμού και βαρβαρότητας. Διότι πολιτισμός δεν είναι τα ήθη, οι παραδόσεις, οι Τέχνες. Είναι ο τρόπος που τα επικοινωνείς και τα μοιράζεσαι με τον «άλλον», ο τρόπος με τον οποίον διαχειρίζεσαι το διαφορετικό, η συνειδητοποίηση της ανάγκης να υπάρξεις μαζί του. Και κυρίως η ελευθερία.

Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι διακινούν άρθρα που στρέφονται εναντίον της πολιτικής του Ισραήλ και είναι γραμμένα από Ισραηλινούς. Μα σε αυτό ακριβώς έγκειται η διαφορά. Οτι οι Ισραηλινοί μπορούν να εκφραστούν εναντίον του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να εκφραστούν εναντίον της Χαμάς. Εδώ φοβούνται πλέον να εκφραστούν οι Ευρωπαίοι. Σε αυτόν τον εκβιασμό της τρομοκρατίας δεν πρέπει να υποκύψει η Ευρώπη. Η οποία έχει πολλά τρωτά και μεγάλες φθορές αλλά εξακολουθεί να αποτιμάται με μονάδες πολιτισμού όταν οι άλλοι μετριούνται με μονάδες βαρβαρότητας.