Ούτε ρίσκα, ούτε διακυβεύσεις

Μέσα στον πρωτοφανή καταιγισμό γεγονότων των τελευταίων ετών σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, φυσικό είναι να διακυβεύονται σταθερές αξίες που οι περισσότεροι παραδοσιακά θεωρούσαμε κεκτημένα δικαιώματα συνυφασμένα τόσο με την «ταπεινή» καθημερινότητά μας όσο και με την, ας την πούμε, επίσημη θέση απέναντι σε θέματα, όπως είναι η παιδεία, η πατρίδα, η οικονομία, το έγκλημα, η υγεία, η εργασία, η συνταξιοδότηση και τόσα άλλα. Αυτό λοιπόν που όλοι επιθυμούμε, φαντάζομαι, είναι όσο το δυνατόν η παγίωση, η εδραίωση, οι γερές βάσεις, η μακροβιότητα τέλος πάντων των συνθηκών που μας χάρισαν μια ποιότητα ζωής (σχεδόν) ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Ακούμε για αλλαγές και τρέμει το φυλλοκάρδι μας. Ποιος παίρνει το ρίσκο να μετακινήσει έστω κι ένα «ξυλαράκι» στο παιχνίδι των ισορροπιών όταν γνωρίζει εκ πείρας ότι από μια μικρή αλλαγή κινδυνεύει να καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα; Ποιος πιστεύει την υπόσχεση: προσωρινότητα; (Ουδέν μονιμότερον.) Μείνε λοιπόν στο δεκατέσσερα κι άσε το τριάντα ένα, συμβουλεύει το λαϊκό τραγουδάκι.