Για έναν τύπο ή μάλλον για έναν «Τυπάρα», που όπως είχε πει ο συχωρεμένος ο Γιάννης Κυράστας «είναι κολλημένος με την μπάλα», το να μην παίξει στον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του ήταν όντως φρικιαστικό…
Αχ αυτές οι κίτρινες κάρτες! Οι πρώτες δύο τον κράτησαν έξω από το ματς με τη Ρωσία, οι άλλες δύο τον υπέβαλαν στο μαρτύριο να μείνει θεατής του τελικού κόντρα στην Πορτογαλία…
«Θα με στοίχειωνε αυτή η απουσία εάν δεν κατακτούσαμε τον τίτλο. Αφού τα καταφέραμε, παρηγορήθηκα, χώρια που άλλαξε κιόλας ο άδικος κανονισμός» σχολιάζει ο Καραγκούνης…
Μια κουβέντα είναι αυτό, διότι άλλο να το λες ύστερα από 15 χρόνια κι άλλο να το ζεις τότε. «Μετά τον ημιτελικό με την Τσεχία κι αφού πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο στην Μπράγκα και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν θα έπαιζα την Κυριακή. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου κατά τις τρεις τη νύχτα και τότε με έπιασε το παράπονο»! Ο μικρός γιος του, ο Χριστόφορος, που τώρα είναι δέκα χρόνων, του το έκανε χειρότερο μια μέρα στο σπίτι. «Βλέπαμε τον τελικό και ξαφνικά γύρισε και μου είπε «μα να χάσεις τέτοιο ματς ρε μπαμπά;». Του εξήγησα τι είχε συμβεί, αλλά πραγματικά βρέθηκα σε πολύ αμήχανη θέση».
Οι μοιραίες κίτρινες κάρτες έχουν ονοματεπώνυμο. «Την πρώτη μου την έδωσε ο Φρισκ στο έκτο λεπτό του προημιτελικού με τη Γαλλία, επειδή τράβηξα τον Ζιντάν από τη φανέλα. Τη ρεφάρισε όμως στη συνέχεια βγάζοντας κίτρινη κάρτα και στον Ζιντάν που με… κλάδεψε. Τη δεύτερη μου την έδειξε ο Κολίνα στο 87ο λεπτό του ημιτελικού με την Τσεχία για την προβολή σε ένα μαρκάρισμα. Νομίζω ότι ήταν αυστηρός για τη συγκεκριμένη φάση, αλλά μάλλον έκανε συμψηφισμό και με τις προηγούμενες στις οποίες μου χαρίστηκε».
Σε εκείνο το θριαμβευτικό Εuro o Καραγκούνης έπαιξε με το Νο 20 στη φανέλα του. «Πιο μπροστά φορούσα το Νο 8, ύστερα πήρα το Νο 10. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος για το Νο 20, αλλά μου άρεσε. Τώρα που το σκέπτομαι πρέπει να ζητήσω από τον Γιάννη Τοπαλίδη τη φανέλα που φόραγα στον πρώτο αγώνα με την Πορτογαλία και με την οποία έβαλα το γκολ. Αλλάξαμε φανέλες στο ημίχρονο και μου την πήρε, αλλά έχω κρατήσει μια άλλη σαν κειμήλιο, στο σπίτι μου στο χωριό, στον Αμπελώνα που βρίσκεται λίγο έξω από τον Πύργο».
Με τη φανέλα που έχει κρατήσει ο συνεργάτης του Ρεχάγκελ, ο Καραγκούνης πέτυχε ένα μαγικό γκολ με το οποίο στις 12 Ιουνίου του 2004 στο Dragao του Πόρτο άνοιξε ο δρόμος της Εθνικής προς τον θρόνο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου…
Eνα γκολ που δεν επέπρωτο να βάλει!
«Το μπουμπούνισα»!
Τι σημαίνει αυτό; Ιδού η αποκάλυψή του. «Στις προπονήσεις των τελευταίων δέκα ημερών πριν από την πρεμιέρα δεν έκανα ούτε ένα σουτ! Είχα έναν τραυματισμό στο κουτουπιέ και κάθε μέρα βούταγα το πόδι μου στον Ατλαντικό μπας και καταπραΰνω τον πόνο. Την ώρα της προθέρμανσης, δεν άντεξα άλλο. Πήγα στα αποδυτήρια και ζήτησα από τον γιατρό μας, τον Χάρη Χριστόπουλο, να μου κάνει μια ένεση ξυλοκαΐνης. Μου τη… βάρεσε και στο έβδομο λεπτό του ματς, όταν πήρα την μπάλα μετά το γύρισμα του Μανίς προς τον Πάολο Φερέιρα, βλέποντας ότι ο Κόουτο βρισκόταν ένα βήμα πίσω, είπα στον εαυτό μου «Γιώργο είναι η στιγμή σου»! Εφερα την μπάλα από τα αριστερά στο δεξιό πόδι μου και το μπουμπούνισα! Σούταρα με στόχο να πάει η μπάλα συρτά στη γωνία και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία»…
Γενικώς όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με αποκορύφωμα το γκολ του Χαριστέα στο 57ο λεπτό του τελικού. «Καθόμουν πίσω από τον πάγκο στην εξέδρα και μόλις το έβαλε ο Αγγελος είδα ότι έμεναν 33 λεπτά, που έμοιαζαν με 33 αιώνες! Ηρέμησα όταν στην αλλαγή που έκαναν οι Πορτογάλοι βγήκε ο Παουλέτα και μπήκε ο Γκόμεζ, άρα δεν θα έπαιζαν με δυο επιθετικούς και όταν ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, όρμησα μαζί με τον Ντέμη μέσα στο γήπεδο και από εκεί και πέρα έχω απώλεια μνήμης»!
