Μια από τις ωραιότερες ιστορίες στο φετινό πρωτάθλημα είναι αυτή του Αρη. Αρχισε δυναμικά τη σεζόν, θέλοντας να ξορκίσει τις περιπέτειες της χαμηλότερης κατηγορίας και το πρόσφατο παρελθόν του. Επένδυσε σε στελέχη που έφερε από τα ξένα, ωστόσο κάπου το καράβι άρχισε να μπάζει νερά. Αλλαξε φιλοσοφία, πόνταρε σε έλληνα τεχνικό και μολονότι άργησε να βρει τη ρότα του, το σκαρί ήταν γερό και άντεξε. Οταν ο Αρης συνήλθε, άρχισε να κάνει ντεμαράζ και να ανεβαίνει τα βαθμολογικά σκαλοπάτια. Κάπως έτσι, ενώ είχε αρχικά στόχο την πέμπτη θέση, έφτασε ήδη στην τέταρτη τον Ατρόμητο. Και ελπίζει να ξεπεράσει την ομάδα του Περιστερίου, πολύ απλά γιατί βγάζει μια δυναμική που δεν συναντάς εύκολα κάπου αλλού.
Το στοιχείο που εντυπωσιάζει στον Αρη σχετίζεται με τη στήριξη που προσφέρουν στο πλάνο οι οπαδοί. Το Κλ. Βικελίδης συχνά θυμίζει Μπομπονέρα, τα χαρτάκια σκεπάζουν την ατμόσφαιρα, οι εξέδρες πάλλονται από ενθουσιασμό. Δεν είναι μυστικό ότι κοντά στα 10.000 άτομα είναι ο μέσος όρος εισιτηρίων μιας ομάδας που αποδεικνύει πως ο κόσμος της δεν την εγκαταλείπει. Ούτε την ξέχασε στις δυσκολίες που πέρασε. Γιατί ο Αρης, για όσους το παραβλέπουν, αποτελεί ηχηρό όνομα στα μέρη μας και ένα σύνολο που όταν βρίσκεται στα καλά του, δεν μπορείς και δεν πρέπει να το υποτιμήσεις. Αλλιώς θα την πατήσεις.
Τούτη τη σεζόν στο Χαριλάου έδειξαν ότι δικαίως επέστρεψαν. Μάλλον άφησαν τα όποια λάθη πολύ πίσω. Τα καλύτερα είναι μπροστά. Η φετινή πορεία το δείχνει με τον πλέον αξιομνημόνευτο τρόπο. Σωστή συμπεριφορά ομάδας, ικανότητα στον πάγκο, ποδοσφαιριστές με ταλέντο που το καταθέτουν στο χορτάρι. Γιατί, λοιπόν, να μην πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο και ποιος ο λόγος να μην ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία;
