Τη στιγμή που η UEFA λανσάρει μια ακόμη διοργάνωση που προσεχώς θα προστεθεί στο καλαντάρι της, η ανησυχία στο ποδόσφαιρο μεγαλώνει. Γιατί τελικά η διεθνής ομοσπονδία που πριν από μερικά χρόνια προσπαθούσε να πείσει για τη σημασία της «διεύρυνσης», ουσιαστικά πράττει ακριβώς τα αντίθετα. Επιχειρεί χρόνο με τον χρόνο να μετατρέψει το Τσάμπιονς Λιγκ σε μια «ελίτ» κλειστή λίγκα και απομακρύνει τις ομάδες που δεν έχουν καταγωγή από την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία. Δεν είναι βεβαίως το θέμα κάτι περισσότερο ή λιγότερο από το αυτονόητο. Το οικονομικό, που όλους τους ενώνει. Οι μεγάλες ομάδες πιέζουν, τα τηλεοπτικά έσοδα είναι τεράστια, η UEFA λοιπόν δεν θέλει επ’ ουδενί δυσαρεστημένους εκείνους που επί της ουσίας υπογράφουν το… προϊόν. Και κάπως έτσι σχεδόν ταξικά την πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Εκείνοι που πλέον ξέρουν ότι έχουν ελάχιστες πιθανότητες να βρεθούν έστω στους ομίλους της διοργάνωσης, ακόμη και αν έχουν κατακτήσει το πρωτάθλημα της χώρας τους. Δεν είναι αυτό όμως το Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν γίνεται να παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Και φυσικά δεν μπορεί να θεωρείται η συνέχεια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όταν σε αυτό συμμετέχουν περισσότερες ομάδες που δεν κατέκτησαν τον τίτλο στη χώρα τους, από τις εστεμμένες.
Από την άλλη βλέπεις το παράδειγμα της ΑΕΚ. Εφτασε στους ομίλους φέτος και τερμάτισε την προσπάθειά της πριν καν αρχίσει τον πόλεμο των άστρων. Η μοναδική ομάδα που δεν έχει ούτε βαθμό φέτος. Και μια από τις πέντε-έξι της ιστορίας με αυτό το… κατόρθωμα. Η Ενωση που επέλεξε να κρατήσει το μεγάλο οικονομικό μπόνους της πρόκρισης, που επέλεξε να μην κάνει μεταγραφές. Που αποφάσισε να μην επενδύσει στο ίδιο το παιχνίδι, παρότι ουσιαστικά τα 30 εκατ. ευρώ που βρέθηκαν στα ταμεία της έφτασαν εκεί ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Δεν είναι λοιπόν μόνο θέμα UEFA και… μεγάλων. Είναι δυστυχώς και των άλλων. Εκείνων που με τον τρόπο τους μάλλον ενθαρρύνουν τη διεθνή ομοσπονδία.
