Την έχουμε την… ξενομανία σαν λαός. Σχεδόν σε καθεί με το οποίο καταπιανόμαστε. Από την Black Friday μέχρι τον αθλητισμό. Ο τελευταίος αγγίζει συνήθως τους προπονητές. Είτε στο μπάσκετ, είτε στο ποδόσφαιρο. Ο φίλαθλος θέλει το ξένο. Και – στις περισσότερες των περιπτώσεων – ακόμη και ο δημοσιογράφος. Πολλές φορές υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στις κρίσεις μας.
Αν είναι Ελληνας, τον περιμένεις στη γωνία. Αν είναι ξένος, του δίνεις τη δεύτερη ευκαιρία. Ισως και παραπάνω. Πιστεύουμε σχεδόν όλοι ότι η τεχνογνωσία των ξένων είναι η κατάλληλη για να μας οδηγήσει ψηλά. Στο ποδόσφαιρο συνέβη, πάντως, με την εθνική ομάδα. Με τον Ρεχάγκελ γράψαμε εποποιία. Με τον Σάντος είχαμε την τελευταία μας επιτυχία.
Το φετινό ελληνικό πρωτάθλημα έχει όμως έλληνες προπονητές που δείχνουν πως δεν τους λείπει τίποτα σε σύγκριση με ξένους συναδέλφους τους. Για κάθε Κάναντι υπάρχει ένας Δώνης. Για κάθε Λουτσέσκου υπάρχει ένας Παντελίδης. Για κάθε Μαρτίνς υπάρχει ένας Δέλλας. Για κάθε Ράσταβατς υπάρχει ένας Παράσχος.
Ολοι τους με έργο, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Ο Δώνης και ο Δέλλας που είναι απ’ την αρχή της σεζόν και παρουσιάζουν δύο εξαιρετικές ομάδες. Ο Παντελίδης που άλλαξε τον Αρη εν μία νυκτί και τον οδήγησε σε μια μεγάλη ανατροπή στην Κρήτη και στην ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό. Ο Παράσχος με το δύο στα δύο στον πάγκο του Αστέρα Τρίπολης. Ο Μάντζιος επιστρέφει στον Πανιώνιο για να τον επαναφέρει στον δρόμο των επιτυχιών.
Η αντεπίθεση των ελλήνων προπονητών είναι εδώ. Με στήριξη από τον κόσμο ίσως να φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να τους έχουμε σαν πρώτες επιλογές. Εμείς στην εκτίμησή μας και οι ομάδες στις λίστες τους.
