Πώς να χωρέσεις τώρα σε 200 λέξεις μια ταινία-σχόλιο για τη σχέση μας με τον κινηματογράφο («είμαστε όλοι μια φυλή από ηδονοβλεψίες»), φτιαγμένη με το υποδειγματικό στιλιζάρισμα του μετρ που έβλεπε πρώτα κινηματογραφικά κάδρα στο μυαλό του και έβαζε μετά τους ηθοποιούς να παίζουν; Τέλος πάντων, ας αρκεστούμε στα απολύτως απαραίτητα του «Σιωπηλού μάρτυρα» (1954). Ο πρωταγωνιστής είναι ο «ήσυχος Αμερικανός» Τζέιμς Στιούαρτ, φωτογράφος στο επάγγελμα (άλλο ένα σχόλιο για την κοινωνία του θεάματος), που μένει καθηλωμένος σε καροτσάκι με το ένα πόδι στον γύψο (καθήλωση στον Χίτσκοκ = ευνουχισμός). Για να περάσει η ώρα «κατασκοπεύει» τους γείτονες της απέναντι κατοικίας, μέχρι τη στιγμή που θα υποψιαστεί ότι ένα έγκλημα έχει διαπραχθεί μπροστά στα μάτια του. Για να το ξεσκεπάσει θα πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια της αγαπημένης του Λίζα (η Γκρέις Κέλι στον ρόλο της γυναικείας ενόρμησης για ζωή). Περίπου στο 26ο λεπτό εστιάστε για να δείτε την κάμεο εμφάνιση του Χίτσκοκ που κουρδίζει ένα ρολόι στο διαμέρισμα του πιανίστα. Επόμενη στάση: το «Blow up» του Αντονιόνι, όπου ο σπουδαίος σκηνοθέτης «ομολογεί» την επιρροή του Χίτσκοκ για το ίδιο σχόλιο. Απόψε στο Πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στις 21.00.
Τελευταία Νέα