Εδώ και πάνω από ενάµιση χρόνο, η χώρα µας υφίσταται διεθνείς ταπεινώσεις και εξευτελισµούς, που καταρρακώνουν την εθνική µας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Aιτία, µια πρωτόγνωρη οικονοµική κρίση, η οποία τελικά έχει τις ρίζες της στη λειτουργία του παγκόσµιου συστήµατος: µία συστηµική, δηλαδή, κρίση που πλήττει και τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, ακόµη και τις ΗΠΑ.

Για να βγούµε από την κρίση αυτή, απαιτείται µια νέα διαλεκτική των πολιτικών δυνάµεων του τόπου µε την αποκατάσταση κυρίως ενός ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου µεταξύ των κοµµάτων, ο οποίος θα υπερβαίνει διαχωριστικές γραµµές, ενώ θα εξερευνά κοινή συνισταµένη σε κρίσιµα ζητήµατα.

∆υστυχώς η σηµερινή συστηµική παγκόσµια κρίση δεν µπορεί ν’ αντιµετωπισθεί από ένα και µόνον κόµµα. Το ΠΑΣΟΚ το δοκίµασε και η πολιτική του έφερε την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση από πριν. Η Νέα ∆ηµοκρατία – το κλειδί στην υπόθεση – φαίνεται πως θέλει να «βάλει πλάτη», οπωσδήποτε µπορεί και κατά τη γνώµη µου θα πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης, όχι βέβαια µε την έννοια κάποιας λευκής επιταγής ή µιας αφοριστικής έννοιας συναίνεσης – όπου θα αποδέχεται τις αποτυχίες της κυβέρνησης – αλλά µε την υιοθέτηση συγκεκριµένων θέσεων, οι οποίες θα συµβάλουν στο να βοηθηθεί ο τόπος και να ξεπεράσει τον «κάβο».

Παραθέτω ορισµένα ενδεικτικά παραδείγµατα όπου θα µπορούσε να λάβει χώρα µια «εθνική συνεννόηση».

I. Τα ελληνικά κόµµατα θα πρέπει ενωµένα να γίνουν µία γροθιά και να διεκδικήσουν από κοινού στους αντίστοιχους οµογάλακτους ευρωπαϊκούς θεσµούς το αυτονόητο: την επιµήκυνση του χρόνου αποπληρωµής ολόκληρου του ελληνικού χρέους και τη µείωση των επιτοκίων αυτού.

II. Θα πρέπει να προσδιορισθεί επιτέλους ο ρόλος του κράτους. Βέβαια, ο δηµόσιος τοµέας στη χώρα µας δεν λειτουργούσε ποτέ «ρολόι». Αντίθετα, χαρακτηριζόταν από ανορθολογική και σπάταλη διαχείριση. ∆εν ήταν, ωστόσο, οι «υψηλοί» µισθοί, τα «µεγάλα» ηµεροµίσθια και οι πενιχρές συντάξεις που προκάλεσαν την κρίση, ούτε λύνεται το πρόβληµα µε τις απολύσεις. Ο προσδιορισµός του ρόλου του κράτους, θα καθορίσει και το εύρος και το βάθος των αναγκαίων αποκρατικοποιήσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, των καταργήσεων και συγχωνεύσεων οργανισµών και υπηρεσιών, της αξιοποίησης και πώλησης δηµόσιας περιουσίας κ.λπ.

III. Ο τοµέας της δηµόσιας ασφάλειας θα µπορούσε, επίσης, ν’ αποτελέσει κοινή επιδίωξη. IV. Κοµβικό σηµείο που αφορά την οικονοµία µας είναι το Μνηµόνιο. Είναι αλήθεια ότι εδώ δύσκολα µπορούν να βρεθούν σηµεία σύγκλισης. Μπορούν, ωστόσο, τα κόµµατα να διαµορφώσουν µια ενιαία πολιτική αναθεώρησης πολλών σηµείων (π.χ. για την πάταξη της φοροδιαφυγής, το αποτελεσµατικότερο ύψος των συντελεστών φορολογίας, την αύξηση των εσόδων του προϋπολογισµού για να µειωθεί το έλλειµµα κ.λπ.).

V. Ο συνδικαλισµός, που καταδυναστεύει την πολιτική ζωή επί δεκαετίες και δεν αφήνει το αντιπροσωπευτικό µας σύστηµα να λειτουργήσει οµαλά, δεν θα πρέπει κάποτε να τιθασευθεί και να περιορισθεί στον θεσµικό του ρόλο; Θα πρέπει από κοινού τα κόµµατα να δώσουν και πάλι όραµα και ιδεολογία – διαφορετική βέβαια – στον λαό. Οι πολίτες θα πρέπει να εµπιστευτούν ξανά τις δυνάµεις τους και τις ηγεσίες τους. Νοµίζω πως η συγκυρία είναι ώριµη. Ολοκληρώνοντας, θέλω να υπενθυµίσω ότι ως ο αρχαιότερος σε θητεία βουλευτής της Νέας ∆ηµοκρατίας, υπηρετώ την παράταξη αυτή επί 37 χρόνια. Θα ήµουν, εποµένως, ο τελευταίος που θα ήθελε να καταργηθεί ο οποιοσδήποτε θεσµικός ρόλος της παράταξής µου και ιδιαιτέρως η αξιοπρέπειά της, οι αξίες της και να σκιαστούν οι εθνικοί της αγώνες.

Η αγάπη µου για τον «µεσαίο» ιδεολογικό και πολιτικό «χώρο» της κεντροδεξιάς είναι αναµφισβήτητη και αποτελεί στοιχείο αδιαπραγµάτευτο. Οµως, «γλυκιά µεν η αγάπη» στο κόµµα µου, γλυκύτερη, όµως, η αγάπη προς την πατρίδα, την Ελλάδα µας, που τόσο διαποµπεύτηκε διεθνώς τον τελευταίο καιρό.

ο Σωτήρης Χατζηγάκης είναι βουλευτής Τρικάλων της Ν.∆., πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα