Ως παρουσιαστής των τηλεοπτικών «Ρεπόρτερς», ήταν ο άνδρας που αγαπούσαν οι γυναίκες. Το βιβλίο του «Εµπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος» συµπύκνωνε τα συνθήµατα των Εξαρχείων. Πολιτικά, όµως, έχει χαρακτηριστεί
από το «Τσοβόλα δώσ τα όλα», τη σχέση του µε το ΔΗΚΚΙ και, εσχάτως, από τον «αντιµνηµονιακό» αγώνα. Διεκδικεί την Περιφέρεια Αττικής. Αν εκλεγόταν, τι θα µπορούσε να κάνει;
Τα χρόνια που ο Γιάννης Δηµαράς ήταν δρων δηµοσιογράφος, τις νύχτες συνήθιζε να πηγαίνει σε ένα πιάνο µπαρ στο Παγκράτι, δηµοσιογραφικό στέκι της εποχής, το «Αδιέξοδο». Συνήθως, µόνος δίπλα στη σόµπα, άκουγε σιωπηλός τον πιανίστα πίνοντας το ποτό του. Τις σκέψεις του διέκοπτε µόνο η µπάσα φωνή του µπάρµαν, του Μάνου: «Τι θα φας απόψε, Γιάννη µου;».
Ο Δηµαράς ήταν ανέκαθεν λιτοδίαιτος. Στα νιάτα του ήταν αθλητής, µπασκετµπολίστας, στην αρχή στον Αµύντα και µετά στον Παναθηναϊκό έζησε αρκετή δόξα, παρότι ήταν κοντός για µπασκετµπολίστας. Οσοι τον θυµούνται από εκείνα τα χρόνια έχουν να λένε ότι έπινε πολύ γάλα, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η ένδοξη καριέρα του στον αθλητισµό τελείωσε. Εκτοτε, σταµάτησε το γάλα.
Δεν έπαψε όµως να αναζητεί την περιπέτεια, που τον οδήγησε στη δηµοσιογραφία. Και, ως γνωστόν, η δηµοσιογραφία ανοίγει δρόµους
Ο δρόµος γι αυτόν, έστω και γεµάτος λακκούβες, ήταν η πολιτική.
Τελευταίος σταθµός της διαδροµής του ήταν η υποψηφιότητά του για την Περιφέρεια Αττικής. Με βασικό σύνθηµα την αντίθεση στο Μνηµόνιο, φάνηκε να συγκινεί µεγάλο τµήµα ψηφοφόρων. Ο πολιτικός που ψήφισε «παρών» την ηµέρα της ψηφοφορίας για το Μνηµόνιο, κάτι που είχε ως αποτέλεσµα να βρεθεί εκτός κυβερνώντος κόµµατος, ίσως βρεθεί σε ρόλο ρυθµιστή. Αν ήταν παιχνίδι µε ζάρια, θα είχε ρίξει εξάρες άντε, πεντάρες.
Ο Δηµαράς ξέρει από τυχερά παιχνίδια. Τα χρόνια της δηµοσιογραφίας ήταν τακτικός θαµώνας καφενείου στην Πλατεία Καρύτση, όπου σύχναζαν πολλοί συνάδελφοί του. Δεν έπαιζε τακτικά, αλλά δεν ήταν και άγιος. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν νοιάστηκε για ό,τι νοιάζονται άλλοι συνάδελφοί του τα χρήµατα, ας πούµε, τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Του αρκούσε να ζει µε κάποια άνεση, ένας λαϊκός µποέµ. Ανέκαθεν οδηγούσε µηχανή, του άρεσε να τραγουδάει ελληνικά λαϊκά σουξέ, ήταν ωραίος (ως Ελλην) και σέξι.
Ηταν δηλαδή γόης. Καµιά δεν αντιστεκόταν στη γοητεία του, λένε όσοι τον θυµούνται τη δεκαετία του 1980, είτε εκφωνητή ειδήσεων στην τηλεόραση είτε, ακόµα περισσότερο, στην τηλεοπτική εκποµπή «Ρεπόρτερς», που την παρουσίαζε µαζί µε τον Γιώργο Λιάνη και τον Κώστα Χαρδαβέλλα.
Οι «Ρεπόρτερς» ήταν µια επανάσταση για την ελληνική τηλεόραση. Οι συντελεστές τους πήγαιναν µε τις νέας τεχνολογίας, για την εποχή, φορητές κάµερες (βίντεο µαγνητόφωνο το έλεγαν) εκεί όπου ίσαµε τότε ο φακός δεν είχε πάει ποτέ. Ιδρύµατα τοξικοµανών, ληστείες, λαθρεµπόριο, στέκια της λαϊκής κουλτούρας
Η εκποµπή ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση του Δηµαρά: ως ωραίος, είχε αναλάβει το κοπιώδες έργο της παρουσίασης κάτι που τον έκανε δηµοφιλέστερο από τους άλλους, και κάποιες φορές έδινε εκρηκτικό χαρακτήρα στις, ούτως ή άλλως αναπόφευκτες, επαγγελµατικές αντιζηλίες. Πέρα και πάνω από τις αντιζηλίες, ο Δηµαράς ήταν ποπ είδωλο. Τον βοήθησε η τηλεόραση, συνέβαλε όµως και η ανάµειξή του στην ποπ κουλτούρα της εποχής που µαζί µε την «αλλαγή» έδινε έµφαση και σε µια ιδιότυπη, ελληνική εκδοχή του αντιεξουσιαστικού πνεύµατος. Στις αρχές εκείνης της περιόδου έβγαλε και ένα βιβλίο που συζητήθηκε πολύ. Περιείχε τα συνθήµατα, τύπου «η φαντασία στην εξουσία», που κυκλοφορούσαν και είχε τίτλο από ένα γκράφιτι των Εξαρχείων: «Εµπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος».
Η τηλεόραση πάντως, που τον απογείωσε, συνέβαλε αργότερα και στη φθορά του. Ζώντας τη δόξα της συνεχούς έκθεσης, άρχισε να παραµελεί την πραγµατική δουλειά, που ιδίως εκείνα τα χρόνια ταυτιζόταν µε τη δουλειά στις εφηµερίδες. Κάποια στιγµή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, βρέθηκε εκτός επαγγέλµατος. Η πολιτική ήταν γι αυτόν κάτι σαν µονόδροµος. Πασοκτσής, το 1995 βρέθηκε στο πλευρό του Δηµήτρη Τσοβόλα, ιδρυτικό στέλεχος του ΔΗΚΚΙ. Εναν χρόνο µετά εξελέγη και βουλευτής.
Ούτε εκείνη η θητεία όµως ήταν απρόσκοπτη. Μετά τις εθνικές εκλογές του 2000, το ΔΗΚΚΙ δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο και, ως γνωστόν, όπου υπάρχει φτώχεια υπάρχει και γκρίνια. Ο Δηµαράς πρόλαβε και έφυγε από το ΔΗΚΚΙ το 2003, ένα χρόνο προτού ο ιδρυτής του κηρύξει τη διάλυσή του. Είχε προλάβει να ζήσει το δικό του, προσωπικό δράµα. Το 2002, έχασε τον γιο του τον Νικόλα σε δυστύχηµα. Κατέρρευσε. Εφυγε ο κόσµος κάτω απ τα πόδια του. Αλλά βρήκε το κουράγιο να δωρίσει τα ζωτικά όργανα του νεκρού παιδιού του για να σωθούν άλλες ζωές. Αυτή τη γενναιότητα, που συγκίνησε τον κόσµο, του την αναγνώρισαν οι πάντες.
Εστω και µε τραύµατα, οι άνθρωποι προχωρούν. Επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ, εξελέγη µάλιστα βουλευτής άλλες τρεις φορές, το 2004, το 2007 και πέρυσι. Η αλήθεια είναι ότι, αν εξαιρέσει κανείς την επιλογή του να πάει κόντρα στο Μνηµόνιο, ο Δηµαράς δεν φηµίζεται για την κοινοβουλευτική δράση του. Ενας άσπονδος φίλος του λέει ότι είναι δεινότερος ψαροντουφεκάς από ό,τι αγορητής στα έδρανα. Οσοι παρατηρούν τη δραστηριότητά του µαρτυρούν επίσης ότι τα δίνει όλα πριν από τις εκλογές, µετά όµως χαλαρώνει γι αυτό οι παρουσίες του στην Ολοµέλεια είναι σποραδικές.
Πάντως, όταν γκαζώνει ξέρει ότι το πολιτικό κέρδος µεγιστοποιείται µόνο αν παίξει τον ρόλο του διαµαρτυρόµενου, του «παιδιού του λαού». Στην ευρύτερη επικράτεια του ΠΑΣΟΚ, εύκολα µπορείς να προβάλεις ως «αντιµνηµονιακός» και «ψυχή του Κινήµατος» – το περιβάλλον εκεί µοιάζει µε την ατµόσφαιρα του µπαρ «Αδιέξοδο», ο µόνος που λείπει είναι ο πιανίστας. Αλλά γύρω απ την µπάρα χωράνε όλοι, από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» ως και τον πρώην Οννεδίτη Χρήστο Κουρούση και πρωτοπαλίκαρο της Ντόρας Μπακογιάννη – έστω κι αν πίνει σόδες.
Σε ένα κλίµα πολυσυλλεκτικότητας, όµως, χρήσιµοι είναι όλοι, αρκεί να έχουν µια δεξαµενή από την οποία αντλούν ψήφους. Εστω, λοιπόν, ότι και σε αυτό το εκλογικό παιχνίδι τα πάει καλά. Και µετά;
Διότι ο Γιάννης Δηµαράς τα έχει όλα. Είναι συµπαθής, λαϊκός, επικοινωνιακός, δραστήριος, έξω καρδιά, καθαρός, έχει φίλους
Ολα είναι υπέρ του. Αρκεί να µη χρειαστεί να διοικήσει.
ΕΙΠΕ
Οπως ο φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, έτσι µπορούµε να ξαναγεννηθούµε κι εµείς ως πολίτες, ως άνθρωποι και ως Ελληνες
ΕΙΠΑΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ
Θα τον στηρίξω τον Γιάννη Δηµαρά, γιατί και ο Γιάννης Σγουρός και ο Γιάννης Δηµαράς είναι πολύ φίλοι µου
Παναγιώτης Φασούλας
