Πρόκειται για τη δωδέκατη ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά. Το ιδίωμα του αιφνιδιαστικού, καθ΄ όλα προσωποπαγούς φωνήματος, με τις παρετυμολογικές ανακατατάξεις και τους αγχίστροφους γλωσσικούς τύπους, τους οποίους καλλιεργεί συνειδητά όλα αυτά τα χρόνια η διακεκριμένη ποιήτρια, μέλος, ως γνωστόν, της Ακαδημίας Αθηνών, αποδίδει και πάλι εύηχους- εύτονους καρπούς. Τα ελικοειδή σχήματα, οι αλλεπάλληλες συμμετρικές αναδιατάξεις του εξαιρετικά επιμελημένου θεματικού υλικού και βεβαίως οι απρόοπτοι επαγωγικοί συσχετισμοί ανάγονται προοδευτικά σε κύριους κειμενικούς δείκτες. Η αλκή των αποτυπώσεων συναγωνίζεται επαξίως άλλη μια φορά την αμεσότητα των πρωτογενών αισθητικών συλλήψεων. Έστω ενδεικτικά: «Τα παράπονά σου στη φαντασία./ Αυτή εξευρίσκει λάλημα/ όταν δεν ξημερώνει./ Να την ευγνωμονείς./ Αν η φαντασία δε σκηνοθετούσε/ υπαρκτόν θηριώδη τον έρωτα/ ποτέ καμιά πραγματικότης/ δε θα μας είχε αγαπήσει». Ο λόγος δεν παίζει κρυφτούλι με τους δέκτες του: είναι εγκάρσιος. Η ποίηση, αυτό το τελευταίο οχυρό της ύπαρξης, καλλιεργείται δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση με υποδειγματική συνέπεια. Το πολύσημο φαινόμενο της ζωής αναλύεται συνετά από διάφορες οπτικές γωνίες, ενώ την ίδια στιγμή ανατρέπονται είδωλα, μυθοπλασίες, φαντασιώσεις και υστερικά ιδεολογήματα, τα οποία κατά κανόνα κατατρύχουν τους «μεγάλους» και τους «μικρούς» ήρωες της καθημερινότητας. Αμλετική κατά βάθος γραφή, ξέρει όσο ελάχιστες σήμερα στον τόπο μας (και όχι μόνον) να αρθρώνει και να αναδεικνύει ταυτοχρόνως ουσίες και κρίσιμες αξίες, εκεί ακριβώς όπου οι πολλοί βλέπουν μόνο θλιβερά σπαράγματα βίου ή άθλιες προοπτικές.

Ο Γιώργος Βέης είναι ποιητής.

Τελευταία Νέα