«Μια μέρα θα τελειώσει η προσφυγιά»

Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ήξερα ούτε μια λέξη ελληνικά. Όταν δεν ξέρεις τη γλώσσα, ζεις ανάμεσα στους άλλους και δεν μπορείς να τους αγγίξεις. Προσπαθείς να γίνεις κατανοητός με χειρονομίες, τόσο που σου φαίνεται ο εαυτός σου πίθηκος. Μετά η επιβίωση. Έπρεπε να επιβιώσω. Έχω κάνει ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Έχω μαζέψει σταφύλια στην περιοχή του Λαυρίου. Έχω πουλήσει αρωματικά και ρούχα στους δρόμους της Αθήνας. Έχω πουλήσει περιοδικά στα μαγαζιά, έχω γυρίσει πολλές ελληνικές πόλεις.

Κάποια στιγμή εγγράφηκα στα προγράμματα διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο. Ονειρευόμουν να σπουδάσω ξανά. Δεν μπορούσα όμως, δεν είχα χαρτιά. Λόγω των βασανιστηρίων άρχισα να έχω σοβαρά προβλήματα υγείας. Στα βασανιστήρια μού είχαν σπάσει τη μύτη. Αναγκάστηκα να κάνω εγχείρηση. Μου είχαν τρυπήσει τα τύμπανα των αυτιών. Έκανα ξανά εγχείρηση. Επί έναν χρόνο υπέφερα από κρίσεις επιληψίας, λόγω των χτυπημάτων στο κεφάλι μου στο κελί. Χρειάστηκα θεραπεία για να συνέλθω. Και όλα αυτά με μεγάλη δυσκολία, γιατί περίμενα ακόμα να αναγνωριστώ ως πρόσφυγας, δεν είχα χαρτιά. Οφείλω ευγνωμοσύνη στους Έλληνες γιατρούς. Τότε σταμάτησα τελεσίδικα να ασχολούμαι με πολεμικές τέχνες. Ταυτόχρονα αγωνιούσα για την τύχη της αγαπημένης μου, της Ντιλέκ. Η σημερινή μου σύζυγος. Είχαμε γνωριστεί στο Κουρδιστάν. Όταν έφυγα εκείνη βρισκόταν στη φυλακή για πολιτικούς λόγους. Επτά χρόνια την περίμενα. Πέντε χρόνια δεν είχα κανένα νέο της. Το 1999 κατάφερα να μάθω ότι ήταν ακόμα ζωντανή. Όταν βγήκε από τη φυλακή, έκανα τα πάντα για να τη φέρω κοντά μου. Ήρθε στην Ελλάδα το 2001. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έπειτα από επτά χρόνια. Το 2000, επιτέλους, αναγνωρίστηκα ως πολιτικός πρόσφυγας. Το 2001 εγγράφηκα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας. Τώρα κάνω μεταπτυχιακό. Ασχολούμαι ιδιαίτερα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αν μισώ τους Τούρκους; Όχι. Οι καλύτεροι φίλοι μου σήμερα είναι Τούρκοι. Τι μου έμαθε το ταξίδι; Αν και ήταν ένα ταξίδι που δεν επέλεξα, έγινα πιο κοσμοπολίτης. Οι άνθρωποί μου, μού λένε πως έχω αλλάξει. Καλά έκανα νομίζω. Έγινα επίσης πιο επιφυλακτικός προς κάθε είδος εθνικισμού. Πιστεύω όμως στην ύπαρξη της συλλογικής ταυτότητας. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι οι Κούρδοι δικαιούνται το δικό τους κράτος. Πιστεύω επίσης ότι το πιο καταστροφικό όπλο είναι η αμορφωσιά. Τι σημαίνει για μένα μνήμη; Το ημερολόγιό μου. Εκεί καταγράφω τις σκέψεις μου όλα αυτά τα χρόνια της προσφυγιάς. Τελευταίως έγραψα: «Δεν θα αγαπήσω ποτέ τους σταθμούς λεωφορείων, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Κάθε φορά έπαιρναν ένα κομμάτι της ψυχής μου που δεν επέστρεφε ποτέ». Στο κινητό μου, κάθε φορά που ανοίγει, είναι γραμμένη στα κουρδικά η φράση: «Μια μέρα θα τελειώσει η προσφυγιά»…