Εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία, μεγάλο μέρος της Δύσης αναρωτιέται πώς να διαχειριστεί την αναπόφευκτη υποταγή της Ουκρανίας στη Ρωσία. Ναι, έχουμε δηλώσει ότι στηρίζουμε την Ουκρανία. Ναι, έχουμε δηλώσει ότι θα στηρίζουμε την Ουκρανία για όσο καιρό χρειαστεί. Κι εν τούτοις πάντα αποτυχαίνουμε να προσφέρουμε στην Ουκρανία τη στήριξη που χρειάζεται ώστε να νικήσει. Εχουμε μάλιστα αποθαρρύνει επανειλημμένα την Ουκρανία από το να χρησιμοποιήσει τους ίδιους της τους πόρους όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά για να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Η ηττοπάθειά μας ξεκίνησε με την εισβολή στην Κριμαία το 2014, όταν η Δύση είπε στους Ουκρανούς να υποχωρήσουν και αποδέχτηκε σιωπηρά τον ρωσικό έλεγχο της χερσονήσου. Παραμονές της πλήρους εισβολής, το 2022, ετοιμαστήκαμε να στηρίξουμε έναν μακροχρόνιο ανταρτοπόλεμο της Ουκρανίας ενάντια στη ρωσική κατοχή και προσεκτικά αποφύγαμε να δώσουμε στην ουκρανική κυβέρνηση όπλα που υποθέταμε ότι θα έπεφταν στα χέρια των Ρώσων. Οταν τα άρματα του Κρεμλίνου διέσχισαν τα σύνορα, προσφέραμε στον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μια οδό διαφυγής, ώστε να μπορέσει να ηγηθεί μιας εξόριστης ουκρανικής κυβέρνησης.
Ακόμη και αφού έδειξε ο ουκρανικός λαός ότι έχει τη βούληση και τη δύναμη να μην ηττηθεί, συλλογικά διστάζαμε να του δώσουμε τα εργαλεία που χρειάζεται προκειμένου να νικήσει. Ακόμη χειρότερα, τον προειδοποιούσαμε να μη χρησιμοποιεί τα όπλα του με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα.
Είναι καιρός να πάψουμε να αμφιταλαντευόμαστε. Είναι καιρός να πάψουμε να συμβιβαζόμαστε με το αδιέξοδο και να σχεδιάζουμε μια φινλανδοποίηση. Η Ουκρανία μπορεί να νικήσει τη Ρωσία και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ καθώς και οι ασιατικοί εταίροι μας θα γίνουν ισχυρότεροι αν το καταφέρει. Επομένως, είναι καιρός να σχεδιάσουμε την επιτυχία.
Ξεκινάμε με τη δυνατότητα της Ουκρανίας να νικήσει. Από την αρχή του πολέμου, η Ουκρανία ξεπερνά συστηματικά τις προσδοκίες της Δύσης. Το Κίεβο δεν έπεσε. Η Ουκρανία, χωρίς δικό της Ναυτικό, κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και έσπασε τον θαλάσσιο αποκλεισμό της. Εχει στερήσει από τη Ρωσία τον έλεγχο του εναέριου χώρου της. Και έχει κρατήσει τη Ρωσία σε ένα ουσιαστικό αδιέξοδο στο έδαφος: στην πραγματικότητα, η Ουκρανία ελέγχει σήμερα μεγαλύτερο κομμάτι της επικράτειάς της από ό,τι αμέσως μετά την ολομέτωπη εισβολή της Ρωσίας.
Η Ουκρανία, μια χώρα 40 εκατομμυρίων κατοίκων, με οικονομία όσο της Πολιτείας της Νεμπράσκα στις ΗΠΑ, αντιστέκεται στη Ρωσία, μια χώρα 144 εκατομμυρίων κατοίκων, με παραγωγή πετρελαίου αντίστοιχη της Σαουδικής Αραβίας και τον δεύτερο πιο ισχυρό στρατό στον κόσμο, για τον ίδιο λόγο που οι Σύμμαχοι κέρδισαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ουκρανία είναι μια δημοκρατία, της οποίας οι ιδιαίτερα αποφασισμένοι και μορφωμένοι πολίτες αρνούνται να ηττηθούν.
Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι το μέλλον του πολέμου εφευρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Ουκρανίας, και από ειδικούς στην τεχνολογία που εργάζονται στις εξαιρετικά ζωντανές πόλεις της. Η Ουκρανία έχει μετατραπεί στον κορυφαίο εφευρέτη, παραγωγό και χρήστη drones παγκοσμίως, και αναπτύσσει συνεχώς νέα μοντέλα και νέες τεχνικές. Αναγνωρίζοντας ότι ο δρόμος προς τη νίκη πρέπει να περιλαμβάνει πυραυλικές επιθέσεις που θα φέρουν τον πόλεμο στον ρωσικό λαό – για παράδειγμα, καταστρέφοντας διυλιστήρια πετρελαίου – και θα χτυπήσουν το στρατιωτικό οπλοστάσιο και τις αμυντικές βιομηχανίες της Ρωσίας, η Ουκρανία αναπτύσσει και κατασκευάζει τους δικούς της πυραύλους.
Η Δύση έχει επανειλημμένα αποτύχει να δει τη δύναμη της Ουκρανίας, επειδή εξακολουθούμε να είμαστε σε μεγάλο βαθμό υποταγμένοι σε μια μορφή ψυχροπολεμικού οριενταλισμού. Οι πνευματικοί μας ταγοί στον πόλεμο είναι πρωτίστως μελετητές της Ρωσίας και του Κρεμλίνου, όχι της Ουκρανίας. Οι στρατοί μας διοικούνται από στρατηγούς που πέρασαν τα χρόνια της εκπαίδευσής τους μαθαίνοντας πώς να αντιμετωπίζουν τη ρωσική απειλή. Ακόμα και 30 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, μας είναι δύσκολο να εσωτερικεύσουμε πλήρως την πραγματικότητα που επικρατεί: ότι αυτός που θεωρούσαμε ως τον δεύτερο ισχυρότερο στρατό στον κόσμο είναι τώρα ο δεύτερος ισχυρότερος στρατός στην Ουκρανία.
Η μόνη εξαίρεση σε αυτή τη μυωπική οπτική προέρχεται από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ή του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτές οι χώρες κατανοούν βαθιά και από πρώτο χέρι τη δύναμη της Ρωσίας – αλλά και την αδυναμία της –, έχοντας μάθει το μάθημά τους με τον σκληρό τρόπο. Κατανοούν ότι η Ουκρανία μπορεί να νικήσει και ότι η νίκη της Ουκρανίας είναι προς το συμφέρον μας. Πρέπει να τις ακούσουμε με μεγαλύτερη προσοχή και μεγαλύτερη ταπεινότητα.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα να νικήσει, αλλά αν αυτό το θέλουμε. Θα έπρεπε να το θέλουμε. Η νίκη της Ουκρανίας είναι αναμφισβήτητα προς το συμφέρον της Ευρώπης. Μια νικήτρια Ουκρανία θα ήταν η ασπίδα και το οπλοστάσιο της Ευρώπης. Οι καινοτόμες αμυντικές βιομηχανίες και τα στρατιωτικά δόγματα της Ουκρανίας είναι κλειδί για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης. Μια ισχυρή Ουκρανία που προστατεύει την ανατολική πτέρυγα της Ευρώπης είναι η καλύτερη εγγύηση ότι η Ευρώπη δεν θα χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσει τα όπλα που κατασκευάζει τώρα σε έναν πόλεμο αυτοάμυνας.
Μια ισχυρή Ουκρανία είναι και προς το συμφέρον της Αμερικής. Αφενός, οι υποχρεώσεις της Αμερικής στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ την υποχρεώνουν να υπερασπίζεται τους ευρωπαίους συμμάχους της, και ο πιο αποτελεσματικός και φθηνότερος τρόπος για να το κάνει αυτό είναι να επιτρέψει στην Ουκρανία να επιτελέσει αυτό το έργο. Από την άλλη, η επιτυχία της Ουκρανίας είναι ο καλύτερος τρόπος περιορισμού της Κίνας. Υπάρχει μια διακομματική συναίνεση στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι η Κίνα είναι ο κύριος γεωπολιτικός αντίπαλος της χώρας. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να αναχαιτιστεί ο κινεζικός εδαφικός επεκτατισμός είναι το παράδειγμα της αποτυχίας της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η πιο σίγουρη ενθάρρυνση για τον κινεζικό επεκτατισμό είναι η επιτυχία της ρωσικής εισβολής.
Υπάρχει, φυσικά, και μια άλλη πιθανότητα. Μπορεί να μη θέλουμε πραγματικά να τα καταφέρει η Ουκρανία. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ουκρανία μπορεί να νικήσει. Οι αυτοαποκαλούμενοι «ρεαλιστές» που υποστηρίζουν το αντίθετο επιλέγουν ουσιαστικά έναν κόσμο όπου κερδίζει ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν. Θα έπρεπε να είναι αρκετά ειλικρινείς ώστε να το πουν αυτό και να εξηγήσουν γιατί.
Είναι πάρα πολύ ειρωνικό το γεγονός ότι οι Ουκρανοί αιμορραγούν και πεθαίνουν για τη δυτική δημοκρατία και την ΕΕ, σε μια εποχή που τόσοι πολλοί χάνουν την πίστη τους και στις δύο. Αλλά το κάνουν. Και έχουν δείξει ότι μπορούν να νικήσουν. Βοηθώντας τους, θα γίνουμε και εμείς πιο δυνατοί.
