Μια επαναστατική τεχνολογική ανακάλυψη υπόσχεται να φέρει τους ανθρώπους ένα βήμα πιο κοντά στην επιβίωση και τη διαμονή στη Σελήνη. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ κατάφεραν να εξάγουν νερό από σεληνιακό έδαφος και, χρησιμοποιώντας το, να μετατρέψουν διοξείδιο του άνθρακα σε οξυγόνο και χρήσιμες χημικές ουσίες για καύσιμα. Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Joule της Cell Press. «Ποτέ δεν φανταστήκαμε τη «μαγεία» που κρύβει το έδαφος της Σελήνης», δήλωσε η Lu Wang, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. «Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η επιτυχής ολοκλήρωση μιας ενιαίας διαδικασίας που συνδυάζει την εξαγωγή νερού και την παραγωγή καυσίμων από CO₂ με τη βοήθεια της ηλιακής ενέργειας».
Η αξιοποίηση των φυσικών πόρων του φεγγαριού αποτελεί μακροχρόνιο στόχο για διαστημικές υπηρεσίες όπως η NASA και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος. Το βασικό εμπόδιο μέχρι σήμερα είναι η ανάγκη μεταφοράς τεράστιων ποσοτήτων νερού και καυσίμων από τη Γη, με τεράστιο οικονομικό κόστος: περίπου 83.000 δολάρια για κάθε γαλόνι νερού. Ενας αστροναύτης καταναλώνει κατά μέσο όρο τέσσερα γαλόνια την ημέρα.
Τα ευρήματα της κινεζικής αποστολής Chang’E-5 επιβεβαίωσαν ότι το σεληνιακό έδαφος περιέχει ίχνη νερού, κάτι που δίνει νέα προοπτική στην ιδέα της «σεληνιακής αυτάρκειας».
Η νέα τεχνολογία βασίζεται σε μια «φωτοθερμική» στρατηγική: μετατρέπει το ηλιακό φως απευθείας σε θερμότητα για να ενεργοποιήσει χημικές αντιδράσεις. Οι ερευνητές κατάφεραν να απομονώσουν νερό από το σεληνιακό έδαφος και να το χρησιμοποιήσουν για την επεξεργασία του διοξειδίου του άνθρακα που εκπνέουν οι αστροναύτες, δημιουργώντας μονοξείδιο του άνθρακα και υδρογόνο – βάσεις για καύσιμα και οξυγόνο.
Οι δοκιμές πραγματοποιήθηκαν με αυθεντικά δείγματα σεληνιακού εδάφους από την αποστολή Chang’E και με προσομοιώσεις σε εργαστηριακές συνθήκες. Ενα βασικό υλικό-κλειδί στη διαδικασία είναι η ιλλεμίτης, ένα μαύρο ορυκτό που περιέχει νερό και είναι ευρέως διαδεδομένο στη σεληνιακή επιφάνεια.
Παρά τις υποσχέσεις, οι ερευνητές τονίζουν πως η τεχνολογία βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Το περιβάλλον της Σελήνης, με τις ακραίες διακυμάνσεις θερμοκρασίας, τη ραδιενέργεια και τη χαμηλή βαρύτητα, καθιστά την πρακτική εφαρμογή της τεχνολογίας ιδιαίτερα δύσκολη. Επιπλέον, η σύσταση του σεληνιακού εδάφους δεν είναι ομοιογενής, ενώ και το παραγόμενο CO₂ από τους αστροναύτες ενδέχεται να μην επαρκεί για να καλύψει όλες τις ανάγκες τους.
