Αν η τελευταία ταινία του Στράτου Τζίτζη, «Εχω κάτι να πω», παρέμενε στο επίπεδο της «κινηματογραφικής αυτοψυχανάλυσης», ενδεχομένως να είχε πρόβλημα γιατί θα αφορούσε μόνο τον ίδιο. Ομως με τον Αντίνοο Αλμπάνη στον ρόλο του αποτυχημένου σκηνοθέτη που παλεύει να εκδώσει ένα βιβλίο φιλοσοφίας – η ιστορία δηλαδή του ιδίου του Τζίτζη – ο σκηνοθέτης δημιούργησε μια αυτοσαρκαστική κωμωδία που μπορεί να επικοινωνήσει με όλους, αφού μιλάει για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο που, παρ’ όλες τις αναποδιές και τα ευτράπελα που αντιμετωπίζει, επιμένει να στοχάζεται σε μια κοινωνία που ο στοχασμός θεωρείται πλέον άγνωστη λέξη. Η προσπάθειά του να μοιραστεί τις σκέψεις του μέσα από ένα βιβλίο κρύβει πολλές αστείες εκπλήξεις, μέσω των οποίων ο Τζίτζης παντρεύει τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα με πολύ πρωτότυπο αλλά και ανήσυχα δημιουργικό τρόπο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή