Δίχως αμφιβολία, είχαμε να κάνουμε με το επταήμερο των Πρασίνων στο μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός θέλησε να αλλάξει… καπετάνιο, έδωσε τα ηνία στον Σερέλη και κάπως έτσι η εποχή του Ράντονιτς μπήκε στο χρονοντούλαπο. Το περασμένο καλοκαίρι πολλοί πόνταραν στον μαυροβούνιο προπονητή και πίστεψαν ότι θα έρθει η άνοιξη. Τελικά, προτού προκύψει η συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, ο Ράντονιτς έφυγε με την ετικέτα του αποτυχημένου. Συμβαίνει αυτό όταν τα πράγματα δεν κυλούν ομαλά – ο πρώτος που την πληρώνει είναι ο προπονητής. Τελικά, έφταιγε μόνον ο κόουτς; Θα ήταν υπερβολή να εξαχθεί αυτό το συμπέρασμα και οι ευθύνες να μην αγγίξουν κανέναν άλλο. Ούτε τους παίκτες, ούτε τη διοίκηση. Η ευθύνη πάντα (πρέπει να) είναι συλλογική. Τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός τρεκλίζει στο παρκέ, το αρνητικό του σερί απέναντι στον Ολυμπιακό αποτελεί σελίδα που θέλουν όλοι να σβήσει από το βιβλίο της ομάδας και λίγοι πιστεύουν ότι πολύ σύντομα κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Ωστόσο, ένα δείχνει βέβαιο. Οπως το μπάσκετ είναι καλύτερο με τον εξαιρετικά δυνατό Ολυμπιακό, έτσι μπορεί να συμβεί και με έναν αξιόμαχο Παναθηναϊκό. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο ομάδες μόνο οφέλη θα φέρει, η βελτίωσή τους θα εκτινάξει ξανά το ενδιαφέρον του κοινού στα ουράνια, η Ευρώπη θα κοιτά ξανά το ελληνικό μπάσκετ. Ασφαλώς και όλοι έχουν πολύ ψηλά τον εφετινό Ολυμπιακό, ουδεμία αντίρρηση. Κάνει, κατά το κοινώς λεγόμενο, περίπατο. Δίνει παραστάσεις όπου κι αν εμφανίζεται, όπου κι αν δίνουν μάχες οι παίκτες του. Ελκυστικός στο έπακρο. Αλλά ο ΠΑΟ αξίζει να πάει καλύτερα. Οχι να παραπαίει. Οσοι έχουν μερίδιο στην αποτυχία, καιρός είναι να αναλογιστούν τι έχουν κάνει λάθος.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
