Η δεύτερη Κυριακή κάθε Νοεμβρίου είναι για τους δυνατούς. Είναι για τους ανθρώπους εκείνους που βλέπουν, μπροστά σε κάθε δυσκολία, μικρή ή μεγάλη, μια τεράστια ευκαιρία, έναν βατήρα επί του οποίου μπορούν να πατήσουν και να εκτιναχθούν ακόμα ψηλότερα για να αγγίξουν την όποια κορυφή έχει ο καθένας τους βάλει στο μάτι. Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου, η φετινή νικήτρια του 39ου Αυθεντικού Μαραθωνίου στις γυναίκες, ανήκει μετά βεβαιότητας στη συγκεκριμένη ομάδα των δυνατών καθώς, όχι μόνο τερμάτισε πρώτη σημειώνοντας ατομική επίδοση-ρεκόρ στον δεύτερο Μαραθώνιο της ζωής της, αλλά κατάφερε να είναι και μία εκ των πρωταγωνιστών της μεγαλύτερης γιορτής του αθλητισμού έχοντας στο παλμαρέ της εκτός από ατέλειωτες ώρες προπόνησης και ένα επτάωρο χειρουργείο το 2019, όταν είχε διαγνωσθεί με μυελώδες καρκίνωμα του θυρεοειδούς. Αν και θα έχει ακόμα έναν άθλο να διηγείται στον τετράχρονο σήμερα γιο της, Μάνθο, αφού είχε και πέρυσι κατορθώσει να τερματίσει τρίτη, η φετινή της διάκριση το μεσημέρι της 13ης Νοεμβρίου - που την τοποθετεί ανάμεσα στις κορυφαίες αθλήτριες της συγκεκριμένης διοργάνωσης - ήταν αυτή που έκανε την ιστορία της γνωστή στο ευρύ κοινό, στο οποίο η 26χρονη αθλήτρια από τον ΣΑΠΚ Νεάπολης Θεσσαλονίκης συστήθηκε δαφνοστεφανωμένη, σαν αρχαία θεά, και, ταυτόχρονα, απέραντα γήινη, έχοντας λυγίσει υπό το βάρος της συγκινησιακής φόρτισης που διαπέρασε σαν ηλεκτροσόκ υπερηφάνειας τις οθόνες όσων την παρακολουθούσαν από τον καναπέ του σπιτιού τους. Του κόσμου που θα τη θυμάται ως το κορίτσι με τον αριθμό 404 που δεν τα παρατάει ποτέ.
«Κάτι το απερίγραπτο»
«Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα, είναι λες και ζω σε ένα όνειρο. Οποιος τρέχει για τον Μαραθώνιο, έχει ονειρευτεί άπειρες φορές τον τερματισμό του, αλλά όταν το ζεις είναι πραγματικά ένα τρομερό συναίσθημα. Ξεπερνάς τα όριά σου. Η εμπειρία μου, βέβαια, ως μαραθωνοδρόμου είναι πολύ μικρή, είναι η δεύτερη φορά που τρέχω. Πέρα από τον πόνο, πέρα από την κούραση, όταν έχεις πετύχει τον στόχο σου, είναι κάτι το απερίγραπτο». Αυτά ήταν τα πρώτα της λόγια στην κάμερα αμέσως μετά τον τερματισμό της, μαζί με ισχυρές δόσεις συγκίνησης που έβγαινε διακεκομμένη εξαιτίας της εξάντλησής της από τα 42 χιλιόμετρα που είχαν μόλις καταπιεί οι σόλες των παπουτσιών της. Μερικά 24ωρα μετά τη νικηφόρα πορεία της στην κλασική διαδρομή, η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου μίλησε στα «ΝΕΑ» αποκαλύπτοντας καρέ καρέ την εναλλαγή των συναισθημάτων αυτές τις 2 ώρες και 46 λεπτά που αγωνιζόταν, καθώς επίσης και τι προηγήθηκε της νίκης, ποια ήταν τα αόρατα πρόσωπα που της κρατούσαν το χέρι ενώ έτρεχε από τον Μαραθώνα ως το Παναθηναϊκό Στάδιο, ποιοι την ενέπνευσαν, σε ποιους αφιερώνει αυτή τη μεγάλη στιγμή και τι έχει να πει σε όποιον ονειρεύεται αλλά η ζωή τού βάζει εμπόδια.
«Οπως τα σχεδίασα»
«Οπως όλοι οι αθλητές, είχα πολύ άγχος ήδη από το πρωί του αγώνα. Ξύπνησα όμως με τη διάθεση να αγωνιστώ. Τα πράγματα κύλησαν όπως τα είχα σχεδιάσει. Τελείωσα το πρωινό μου, πήραμε το αμάξι με τον προπονητή μου ο οποίος μας άφησε στον χώρο της προθέρμανσης. Ξεκινήσαμε και μετά το "μπαμ" όλα πήραν τον δρόμο τους», αναφέρει η Βασιλική περιγράφοντας με τι διάθεση στάθηκε στη γραμμή εκκίνησης. «Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ήμουν πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό που έκανα. Ταυτόχρονα, προσπαθούσα να είμαι και πολύ χαλαρή γιατί ήταν πολύ νωρίς από τα πρώτα 10 με 20 χιλιόμετρα να αρχίσω να κάνω σκέψεις για τον τερματισμό. Στις δύσκολες στιγμές που όλοι περνάμε όταν τρέχουμε για τον Μαραθώνιο, προσπαθούσα να σκέφτομαι τους ανθρώπους που με περιμένουν στο Καλλιμάρμαρο, τους ανθρώπους που με στήριξαν και μου έδιναν δύναμη όταν ένιωθα κουρασμένη, τον σύζυγό μου, τον προπονητή μου, τους φίλους μου. Ο γιος μου, ο Μάνθος, ήταν στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη, σίγουρα όμως τον είχα στο μυαλό μου. Νομίζω τον σκεφτόμουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και περίμενα να τελειώσει ο αγώνας για να επιστρέψω και να μπορέσω να τον δω», λέει η 26χρονη για τον γιο της, που όταν εκείνη έδινε έναν άλλον αγώνα ζωής, εκείνος ήταν μόλις 4 μηνών και την περίμενε και τότε να επιστρέψει στο σπίτι από το χειρουργείο. «Οσο έτρεχα, το καταλάβαινα ότι είμαι μπροστά αλλά επειδή στον Μαραθώνιο γνωρίζουμε τι συμβαίνει, προκύπτουν πάντα διάφορα και από εκεί που βρίσκεσαι πρώτος, ξαφνικά, μπορεί να βρεθείς δεύτερος ή τρίτος, μέχρι να κόψω την κορδέλα του τερματισμού δεν πίστευα ότι είμαι πρώτη», λέει η Βασιλική, εξηγώντας ότι από τη διαδρομή δεν έλειψαν και τα απρόοπτα.
Χωρίς ηλεκτρολύτες
«Υπήρχε ένα θέμα με τους ηλεκτρολύτες μου γιατί, παρ' όλο που ήταν στο πρώτο τραπέζι, δεν τους έβρισκα και μερικές φορές φώναζα τον αριθμό μου και δεν υπήρχε γρήγορη ανταπόκριση από τα άτομα που βρίσκονταν εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν να μην πιω καθόλου ηλεκτρολύτες, το οποίο μαζί με τη ζέστη δεν ήταν καθόλου καλός συνδυασμός. Γι' αυτό και μετά το 40ό χιλιόμετρο που θα έπρεπε να ανεβάσω ρυθμούς, είχα απίστευτες κράμπες, με αποτέλεσμα απλά να συνεχίζω για να τερματίσω», αναφέρει η ίδια και περιγράφει όλα όσα πέρασαν από το μυαλό και την καρδιά της όταν έκοβε με το σώμα της την κορδέλα. «Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν ότι τα κατάφερα, ότι κατάφερα να τερματίσω, ότι ξεπέρασα τα όριά μου, που ήταν και ο πρώτος και κυριότερος στόχος μου, να κάνω δηλαδή κάτι καλύτερο από την προηγούμενη χρονιά, να κάνω κάτι για το οποίο είχα προετοιμαστεί. Οπότε αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, ότι τα κατάφερα. Από το μυαλό μου πέρασαν και οι δυσκολίες της προπόνησης αλλά και οι δυσκολίες του αγώνα. Στον τερματισμό, βέβαια, ήμουν τόσο χαρούμενη, οπότε στο μυαλό μου κυριαρχούσαν οι χαρούμενες σκέψεις. Σκεφτόμουν τον γιο μου που θα με έβλεπε στην τηλεόραση, τους γονείς μου που θα περίμεναν στο τηλέφωνο, την αγκαλιά του άντρα μου, τον προπονητή μου».
«Μην τα παρατάς»
Κι ύστερα ήρθε η ώρα της απονομής. «Ηταν και είναι το όνειρο κάθε αθλητή που τρέχει Μαραθώνιο ένα χρυσό μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Μαραθωνίου. Οπότε, εκείνη τη στιγμή, έβλεπα το όνειρό μου μπροστά μου και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου», περιγράφει, ξαναζώντας σχεδόν εκείνα τα δευτερόλεπτα της επιβράβευσης των προσπαθειών της. «Σίγουρα όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν προσπαθήσει κι έχουν κάνει τρομερά ρεκόρ αποτελούν έμπνευση για όλους μας», απαντά όταν ερωτάται για τα πρότυπά της στον καθημερινό της αγώνα. Η ίδια παραδέχεται ότι έχει διαβάσει το βιβλίο της κορυφαίας ελληνίδας μαραθωνοδρόμου, Μαρίας Πολύζου, με τίτλο «Μην τα παρατάς», το οποίο, όπως αναφέρεται στις πρώτες του σελίδες, είναι αφιερωμένο σε κάθε γυναίκα που αγωνίζεται στον δικό της μαραθώνιο ενάντια στον καρκίνο. «Σίγουρα οι δυσκολίες μάς κάνουν πιο δυνατούς. Η συγκεκριμένη περιπέτεια με βοήθησε πάρα πολύ στον αθλητισμό, όπως και ο αθλητισμός με βοήθησε να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Πλέον είναι κάτι το οποίο το ελέγχω και θα έλεγα ότι είμαι ένα βήμα μπροστά του», αναφέρει η φετινή νικήτρια του Μαραθωνίου όσον αφορά την περιπέτεια με την υγεία της. Κι αν είχε μπροστά της κάποιον που αντιμετωπίζει κάτι ανάλογο; «Δεν θα είχα να του πω κάτι άλλο πέρα από το να μην τα παρατήσει ποτέ. Είναι μια μεγαλειώδης φράση που πρέπει πάντα να ακούγεται», λέει η ίδια.
--------------ΒΟΧ (όχι απαραίτητα, μπορεί και συνέχεια)-----------------------------------
Επιμονή και μετριοφροσύνη
Από τι είναι φτιαγμένο, αλήθεια, το κύπελλο που κρατούσε στα χέρια της η Βασιλική όταν ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου του 39ου Μαραθωνίου; «Η νίκη έρχεται μετά από ατελείωτες ώρες προπόνησης, έπειτα από επιμονή, υπομονή, κούραση, δυσκολίες. Καμιά φορά μπορεί να μη σου βγει ό,τι έχεις προετοιμάσει. Μπορεί να νιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις. Τότε παίρνεις μια βαθιά ανάσα, σκέφτεσαι ότι όλα θα πάνε καλά και συνεχίζεις. Χρειάζεται αυτοσυγκράτηση και μετριοφροσύνη. Αυτά τα δύο είναι απαραίτητα συστατικά αν θες να κερδίσεις στον Μαραθώνιο». Οπως αναφέρει η 26χρονη, παρά το γεγονός ότι έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά της στη Θεσσαλονίκη που περιλαμβάνει τον μικρό Μάνθο, τον επίσης δρομέα σύζυγο Γιάννη Κρέκα και τον προπονητή της Αντώνη Στόικο, η χαρά της νίκης δεν λέει να ξεφουσκώσει. «Ακόμα νιώθω πάρα πολύ μεγάλη χαρά. Αν και προσπαθώ λίγο να διαχειριστώ τη δημοσιότητα, είναι κάτι που με πνίγει και δεν μου αρέσει κιόλας», σημειώνει γελώντας και απολογούμενη για την παραδοχή της. Και συνεχίζει: «Aπό εκεί και πέρα δεν μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει κάτι σε όσα κάνω μετά τη νίκη μου. Εχω γυρίσει στην καθημερινότητά μου». Χρησιμοποιώντας ως όχημα τις ευχαριστήριες ομιλίες των τελετών απονομής Οσκαρ, η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου αποκαλύπτει πού αφιερώνει η ίδια το μετάλλιό της. «Οπως λένε όσοι κερδίζουν Όσκαρ, αφιερώνω το μετάλλιό μου στον άντρα μου και το παιδί μου, που είναι και οι δύο το στήριγμά μου, στον προπονητή μου γιατί χωρίς αυτόν τώρα δεν θα είχα κάτι να λέω σε εσάς και στην οικογένειά μου». Προς το παρόν είναι νωρίς ακόμα για να έχει καταλήξει στο πώς θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα τη συγκεκριμένη διάκριση. «Ολο αυτό έγινε πριν από λίγες μέρες οπότε ακόμα δεν έχω προλάβει να σκεφτώ», αναφέρει λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Κρίνοντας όμως από την απάντησή της όσον αφορά τον επόμενο αθλητικό στόχο της, κάτι μας λέει ότι η αγωνιστική της διάθεση μάλλον λαγοκοιμάται. «Θα δούμε, σίγουρα θα ήθελα να τρέξω έναν πιο γρήγορο Μαραθώνιο».
Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
