Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Χάιντν. Συμφωνίες, Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, Νέβιλ Μάρινερ, ELOQUENCE, 15 CD
Το επίτευγμα του σερ Νέβιλ Μάρινερ και του λονδρέζικου Αγίου Μαρτίνου των Αγρών είναι γνωστό στους φίλους της μουσικής: ξεκίνησαν από το μηδέν, χωρίς προϊστορία, για να εξελιχθούν στο πιο πολυηχογραφημένο και παγκοσμίως αγαπητό σύνολο στον κόσμο. Οχι μόνο μεταξύ του είδους τους, δηλαδή της μικρής ορχήστρας αφιερωμένης κυρίως στα προκλασικά έργα, αλλά γενικά, με ανταγωνιστές όλα τα «θηρία» της παγκόσμιας μουσικής. Φυσικά, αυτό ούτε έγινε τυχαία, ούτε υπήρξε ζήτημα «μάρκετινγκ» ή κάποιας άλλης αλχημείας της μουσικής βιομηχανίας.
Ο Μάρινερ και η Ορχήστρα του είχαν από την πρώτη στιγμή κάποια σταθερά χαρακτηριστικά. Εχτισαν τη δική τους παράδοση με τον σεβασμό που δείχνουν οι Αγγλοι στον όρο και τη διατήρησαν: ήχος στρογγυλός, δουλεμένος, δομές καθαρές, αποφυγή των ερμηνευτικών ακροτήτων, επένδυση στην ουσία και όχι στην εντύπωση, σταθερότητα στις επιλογές την ώρα που τα κατά καιρούς ρεύματα πρόσταζαν αλλιώς. Ουσιαστικά ο Μάρινερ πήρε τα κύρια χαρακτηριστικά της μεταπολεμικής ερμηνευτικής των μεγάλων σχημάτων, τους αφαίρεσε την επίδραση του υστερορομαντισμού, αλλά κράτησε τις αξίες γύρω από τις δομές και τον ήχο. Αυτό, επίσης, δεν έγινε τυχαία: ο ίδιος, πολύ πριν να γίνει αρχιμουσικός, έπαιξε επί μακρόν στη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, σε σπουδαίες εποχές, υπό επίσης σπουδαίους μαέστρους. Διδάχθηκε και, μετά, εφάρμοσε. Απλώς όχι σε ένα σχήμα σαν αυτά που ο ίδιος είχε δουλέψει, αλλά σε κάτι νέο, διαφορετικό. Την εποχή που ξεκίνησε ο Αγιος Μαρτίνος, ελάχιστες ήταν οι ορχήστρες του είδους στον κόσμο, τουλάχιστον με σημαντική εμβέλεια: οι Μουσικοί στην Ιταλία (ο Τοσκανίνι τούς είχε χαρακτηρίσει την καλύτερη ορχήστρα του κόσμου), η Ορχήστρα Δωματίου της Στουτγάρδης του Μίνχινγκερ και λίγες ακόμα.
Ο Μάρινερ είχε όμως και ένα επιπλέον προνόμιο σε σχέση με όλους τους άλλους: βρισκόταν στην καρδιά της βιομηχανίας, στο Λονδίνο. Εκεί ήταν το πιο σημαντικό κέντρο της παγκόσμιας δισκογραφίας τόσο πριν όσο και στις πρώτες δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η εγγύτητα, σε συνδυασμό με τις αρετές της ορχήστρας και του μαέστρου της, αλλά και με την ανάγκη της εποχής για νεωτερισμό, που όμως δεν θα πήγαινε στο άλλο άκρο, όπως συνέβη κατεξοχήν στην Αυστρία και τη Γερμανία, ήταν η βάση της επιτυχίας, μαζί με κάτι ακόμα: την επιστροφή στο μπαρόκ που τώρα ο κόσμος θα ανακάλυπτε από την αρχή διεθνώς.
Ομως ο Χάιντν δεν είναι μπαρόκ. Είναι ο πατέρας του κλασικισμού. Ετσι, αν και ο Χάιντν του Μάρινερ εκτιμήθηκε πολύ από την πρώτη στιγμή, ερχόταν πάντα σε κάπως «δεύτερη μοίρα» σε σχέση με άλλες σημαντικές προσεγγίσεις αυτών των έργων. Κακώς: αυτή η έκδοση, που για πρώτη φορά (αυτό κάτι δείχνει) συγκεντρώνει εδώ όλες τις ηχογραφήσεις συμφωνιών του Χάιντν από τον Αγιο Μαρτίνο και τον Μάρινερ, είναι πραγματικό ευτύχημα ότι πλέον υπάρχει. Δεν απευθύνεται στους οπαδούς της «ιστορικής καθαρότητας», όσο και αν θα έπρεπε, αλλά μάλλον δεν το ξέρουν. Σίγουρα όμως απευθύνεται με απόλυτες αξιώσεις σε όποιον θέλει να χαρεί ένα πολύ ουσιώδες μέρος από το συμφωνικό έργο του «πατέρα της Συμφωνίας». Και αυτό με τρόπο περίπου χωρίς ανταγωνισμό.
