Aντε και αποφασίζει μέχρι την Κυριακή (που έχει αναγγελθεί ως η καταληκτική ημερομηνία) η Ευρωλίγκα να ανεβάσει τα ρολά και να ανάψει το πράσινο φως για να ξαναμπεί στις ράγες η διοργάνωση…
Αντε και επιλέγεται η έδρα όλων των υπολειπόμενων αγώνων, επιβάλλονται τα απαραίτητα υγειονομικά πρωτόκολλα, γυρίζουν οι παίκτες, μπαίνουν και βγαίνουν από την καραντίνα, αρχίζουν τις προπονήσεις και τα τοιαύτα…
Μια κουβέντα είναι όλα αυτά, διότι εδώ – πέρα από την επιβεβλημένη διεξαγωγή όλων των αγώνων χωρίς θεατές – τίθενται άλλα δυο ζητήματα που απασχολούν τις ομάδες και αποτελούν σοβαρά επιχειρήματα εις βάρος της επανεκκίνησης.
Το ένα είναι πρακτικό και έχει να κάνει με τις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στις δέκα χώρες οι οποίες εκπροσωπούνται στη διοργάνωση και δεν εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος σε ό,τι αφορά την εξάπλωση και την καταπολέμηση του ιού.
Σαν να μην έφτανε αυτή η συνθήκη (που συνιστά κιόλας την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα σε μια εθνική και σε μια διεθνή διοργάνωση), σημειώθηκε κιόλας ένας θάνατος στους κόλπους της Ευρωλίγκας, καθώς έφυγε από τη
ζωή, κτυπημένος από τον Covid-19, o γιατρός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Το δεύτερο ζήτημα είναι αγωνιστικό, βάζει στο τραπέζι δυο μέτρα και δυο σταθμά και σε κάθε περίπτωση τονίζει την ανομοιομορφία: εφόσον συνεχισθούν (όπως προβλέπεται μέχρι στιγμής) τα εθνικά πρωταθλήματα του Ισραήλ, της Ισπανίας, της Γερμανίας και η Αδριατική Λίγκα, τότε είναι προφανές ότι οκτώ ομάδες θα αποκτήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων δέκα…
Αυτά τα προβλήματα δεν είναι τα μόνα στα οποία «πατάνε» όσοι διαφωνούν με τη συνέχιση και την ολοκλήρωση της σεζόν. Λόγω της ξαφνικής και βίαιης διακοπής της δράσης, της καραντίνας και της παρατεταμένης απραξίας οι παίκτες και οι προπονητές ανησυχούν τόσο για το ενδεχόμενο να υπάρξουν τραυματισμοί, όσο και για την ποιότητα των αγώνων.
Ηδη κάποιοι παίκτες αποδεσμεύθηκαν, άλλοι δεν θέλουν να επιστρέψουν, άλλοι «ψήνουν» τη μεταγραφή τους και προφανώς αυτή η φάση δεν δημιουργεί το καλύτερο δυνατό περιβάλλον για να συνεχισθεί η σεζόν…
