Για όσους δεν το αντιλήφθηκαν το Σαββατοκύριακο, το ποδόσφαιρο έκανε παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία. Μια επίδειξη δύναμης προς τον υπόλοιπο κόσμο για τις δυνατότητές του, την τεράστια ισχύ του. Δεν ήταν ούτε το NBA, ούτε το αμερικάνικο φούτμπολ, ούτε το μπέιζμπολ, ούτε το βόλεϊ. Ηταν το ποδόσφαιρο που ανάγκασε όλους όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό να αναφωνήσουν «Wunderbar». Ενόχλησε βέβαια πολλούς. Από πολιτικούς που μίλησαν για την ιδιαίτερη αντιμετώπιση του ποδοσφαίρου έναντι της υπόλοιπης κοινωνίας, αλλά και από αθλητές ατομικών και ομαδικών αθλημάτων. Το ποδόσφαιρο το μόνο που έκανε ήταν να επιβεβαιώσει τον τίτλο του: βασιλιάς των αθλημάτων. Η δημοφιλία του πάντοτε προκαλούσε δυσαρέσκεια, ζήλεια και καχυποψία στα ψηλά πατώματα της εξουσίας. Οι κουτοπόνηροι λαϊκιστές συνήθως το χρησιμοποιούσαν ως Δούρειο Ιππο για την επιβολή των σκοτεινών σχεδίων τους. Είτε με φαραωνικές διοργανώσεις, είτε εκμεταλλευόμενοι τις επιτυχίες του, είτε στρώνοντας κόκκινα χαλιά σε πλαστές νίκες. Οταν δεν τα κατάφερναν ή έβρισκαν αντίσταση – έχουμε πρόσφατα παραδείγματα – στρέφονταν εναντίον του. Επειδή είναι βέβαιο πως σε ανοιχτό πεδίο μάχης θα γνώριζαν τη συντριβή, οι λαϊκιστές επέλεγαν δόλιες μεθόδους για να το καθυποτάξουν. Συνήθως το λοιδορούσαν και προσπαθούσαν να το απαξιώσουν στην κοινή γνώμη ταυτίζοντας το με ό,τι πιο περιθωριακό και έκνομο προκαλούσε αποστροφή. Το ποδόσφαιρο όμως πέρα και πάνω απ’ όλα είναι ένα άθλημα που προσφέρει χαρά. Ο κόσμος το αγαπά γιατί διαθέτει τους πιο εύκολους κανόνες, γιατί παίζεται παντού και – κυρίως – γιατί δεν είναι εξασφαλισμένη η νίκη του ισχυρού επί του αδύναμου. Η Μπουντεσλίγκα μας θύμισε τους λόγους που αγαπάμε το ποδόσφαιρο και όλα όσα μας έλειψαν τους τελευταίους δύο μήνες. Είναι βέβαιο πως οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι θα έσυραν τα εξ αμάξης το Σαββατοκύριακο στις κυβερνήσεις τους που αποφάσισαν να τους στερήσουν μερικές σταγόνες δροσιάς στον καύσωνα του κορωνοϊού..







