Τα CDOs είναι προϊόντα που επιτρέπουν τη χρήση ενός χαρτοφυλακίου των τραπεζών (δάνεια για σπίτια, ή δάνεια σε επιχειρήσεις) ως ενέχυρο, όπως εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ στη Βρετανία, Κωνσταντίνος Βέργος.
Ουσιαστικά με αυτά οι τράπεζες αντλούν ρευστότητα από την αγορά, με βάση τα δάνεια που δίνουν, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη τους και μεταφέροντας κινδύνους τους στους κατόχους των CDOs. Τα συνθετικά CDOs , αντίθετα, στηρίζονται σε κέρδη από CDS, δηλαδή σε κέρδη από επασφάλιστρα κινδύνου για ομόλογα (εταιρειών ή άλλων φορέων). «Επειδή τα CDS, στα οποία τα συνθετικά CDOs στηρίζονται, είναι προϊόντα που εκδίδονται από επενδυτικές τράπεζες, είναι αδύνατο να αποτιμήσει κάποιος τους ασύμμετρους κινδύνους, και γι’ αυτό οι κίνδυνοι κατάρρευσης των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όταν αυτά τα προϊόντα εκδίδονται σε μεγάλες ποσότητες, είναι υψηλοί. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς τα συνθετικά CDOs εκτιμάται ότι ήδη ξεπερνούν το 1/2 των κεφαλαίων των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών παγκοσμίως. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει μια νέα παγκόσμια κρίση, σαν εκείνη του 2008», αναφέρει ο κ. Βέργος.
