Ευτυχώς που ήταν και ο Πανιώνιος σε αυτή την αγωνιστική και είδαμε τρία γκολ σε ένα παιχνίδι. Διαφορετικά, ας τα αφήσουμε καλύτερα.
Σε επτά παιχνίδια μόλις οκτώ φορές βρήκαν τον δρόμο προς τα δίχτυα οι ποδοσφαιριστές – δεν τη λες και καλή συγκομιδή. Τρεις αγώνες έληξαν 0-0, πάει να πει ότι οι θεατές είχαν κάθε λόγο να δυσανασχετούν με τις επιδόσεις των πρωταγωνιστών, ενώ και στα υπόλοιπα ραντεβού η δυστοκία ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Τι φταίει; Είναι ξεκάθαρο πως το ταλέντο δεν περισσεύει για να σκοράρουν με άνεση οι παίκτες. Και έχοντας αυτό ως δεδομένο, οι προπονητές που σίγουρα φυλάνε τα νώτα τους και ιδιαίτερα οι Ελληνες, δίνουν παραπάνω βάση στην άμυνα και στο πώς θα φύγουν αλώβητοι από ένα παιχνίδι που πολλές φορές κρίνει αρκετά. Ισως ακόμη ακόμη και τη θέση τους. Και με αυτό το κριτήριο, το τόσο στενόμυαλο, λειτουργούν στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, αγνοώντας το καλό και την πρόοδο του αθλήματος.
Μια ματιά στα περισσότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα να ρίξει κάποιος, διαπιστώνει αμέσως τη διαφορά. Εκεί, τα γκολ πέφτουν βροχή, οι συγκινήσεις προσφέρονται στο πιάτο του αχόρταγου θεατή και οι λευκές ισοπαλίες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Στο μίζερο εγχώριο πρωτάθλημα, ωστόσο, τα δεδομένα διαφέρουν. Και ίσως η απουσία σταθερά καλής εικόνας εμποδίζει τον κόσμο να πειστεί και να πάρει τον δρόμο για το γήπεδο. Διότι τι να το κάνεις αν τη μία αγωνιστική έχουμε απανωτά γκολ και την επομένη ψάχνεις ακόμη και τις ευκαιρίες με το κιάλι; Κάπως έτσι, τώρα που το πρωτάθλημα ανεβάζει στροφές και το ενδιαφέρον θεωρητικά αυξάνεται, οι ομάδες κατεβάζουν τους τόνους και περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Που δεν φτάνουν, γιατί και αυτά αγγίζουν χαμηλό βαθμό και σίγουρα κάτω από τη βάση.
Σχόλια
