Διευκρινίσεις σχετικά με το Θεατρικό Μουσείο

Επειδή προ ημερών εκ παραδρομής εγράφη στον Τύπο ότι δήθεν οι εργαζόμενοι στο Θεατρικό Μουσείο το 2011 δεν πληρώθηκαν, ενώ το τελευταίο είχε λάβει επιχορήγηση και το 2011 και 2012, όπως επίσης ότι το ΘΜ δεν παρέστη στη δίκη σχετικά με την επίσχεση εργασίας το 2013, είμαστε υποχρεωμένοι να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και την ακρίβεια των πραγμάτων. Διαφορετικά ενδέχεται να δημιουργηθούν κακές εντυπώσεις για τη στάση του υπουργείου απέναντι στη διοίκηση του ΘΜ, πράγμα όμως που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν βοηθά στο συναινετικό κλίμα μέσα στο οποίο υπουργείο, εργαζόμενοι και ΘΜ αναζητούν μια κοινά αποδεκτή και δίκαιη λύση.

Οι εργαζόμενοι στο ΘΜ – και μάλιστα εκείνοι που είχαν προβεί σε επίσχεση εργασίας – είχαν πληρωθεί κανονικά το 2011 μέχρι και τον μήνα Αύγουστο. Αυτό το λέγει ρητά η υπ’ αριθμ. 1531/2013 απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών (Τμ. Ασφαλιστικών Μέτρων) που εξεδόθη ύστερα από αίτηση εργαζομένων του ΘΜ. Επίσης η ίδια απόφαση βεβαιώνει ότι το ΘΜ κατέβαλε τις αποδοχές των εργαζομένων μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012, δηλαδή και τους πρώτους μήνες μετά την έναρξη της επίσχεσης εργασίας (16/11/2011), όταν με εξώδικη διαμαρτυρία άσκησαν το σχετικό τους δικαίωμα. Μετά βέβαια, αφού οι κρατικές επιχορηγήσεις κόπηκαν, το χρέος άρχισε να μεγαλώνει. Στο σημείο αυτό ας προσθέσουμε ακόμη ότι οι επιχορηγήσεις γενικά δίνονταν άτακτα, πράγμα που εξαρχής δημιουργούσε προβλήματα ταμειακής φύσης στη διοίκηση του ΘΜ. Επιπλέον, στην παραπάνω δίκη, από την οποία προήλθε η προαναφερθείσα απόφαση, το ΘΜ παρέστη, δεν ήταν απόν, όπως και πάλι ανακριβώς εγράφη, πράγμα που μπορούσε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ως εργοδότης αδιαφορούσε (αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό αν διαβάσει κανείς την απόφαση: Το δικαστήριο «δικάζει κατ’ αντιμωλία»).

Τυπικά βέβαια το υπουργείο «θα μπορούσε εξαρχής να μην υιοθετήσει κανένα χρέος» όπως λέει η σχετική ανακοίνωσή του της 15/19/2018, αφού τυπικά – νομικά δεν ήταν αυτό ο εργοδότης των εργαζομένων. Ηξερε όμως ότι το ΘΜ λειτουργούσε με βάση τις κρατικές επιχορηγήσεις. Επιπλέον, σε μεγάλα πολιτισμικά ζητήματα (όπως και σε αυτό της διάσωσης μιας εθνικής πολιτισμικής κληρονομιάς που αναφέρεται στο ελληνικό θέατρο) υπάρχουν και βαθύτατες ηθικές υποχρεώσεις, τις οποίες φυσικά η πολιτική ηγεσία θέλουμε να πιστεύουμε ότι κατανοεί και επιθυμεί, προς τιμήν της, να τις εκπληρώσει.

Μέσα σε κλίμα συμβιβαστικό και συναινετικό προχωρούμε στην επίλυση του προβλήματος προς όφελος της θεατρικής παιδείας της χώρας μας. Και η επίλυση θα είναι ένα συλλογικό επίτευγμα για το οποίο όλοι θα είμαστε περήφανοι.

Με αφορμή την επέτειο της 28-10-1940 ανεύρον εις το «Βήμα» της 3-5-1953 επιστολή ιταλού στρατιώτη, αιχμαλωτισθέντος εις τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, τραυματισθέντος και νοσηλευθέντος εις τα νοσοκομεία της εμπόλεμης Ελλάδος. Η επιστολή αυτή εδημοσιεύθη το πρώτον εις το εβδομαδιαίο περιοδικό «Τempo», τη μετέφρασε εκ της ιταλικής ο καθηγητής Γ.Π. Στεριώτης και αναδημοσίευσε το «Βήμα» της παραπάνω ημερομηνίας της 3-5-1953. Εκ της αναγνώσεώς της αναδεικνύεται μια Ελλάδα γενναιόδωρη ακόμα και εις τους εχθρούς της, γεμάτη ανθρωπισμό και αλτρουισμό. Η επιστολή έχει ως ακολούθως:

«Γένοβα, 12-2-1953 Αξιότιμε κ. διευθυντά, θα σας παρακαλούσα να δημοσιεύσετε στο “Tempo” όσα με λίγα λόγια εκθέτω: Στις 18 Δεκεμβρίου 1940 αιχμαλωτίστηκα από τους Ελληνες, προσβεβλημένος από κρυοπαγήματα και σταδιακά ακρωτηριάστηκα στα κάτω άκρα, στο στρατιωτικό νοσοκομείο Αθηνών, γιατί προσεβλήθην επί πλέον από γάγγραινα. Είχα την ευτυχία να εγχειριστώ από τον έξοχο γιατρό Βίκτωρα Φουρναράκη, που με έγκαιρη αποτελεσματική επέμβαση κατόρθωσε να με σώσει. Τα καλά και ενθαρρυντικά του λόγια μ’ έκαναν να ξαναποκτήσω τη χαμένη μου πίστη στη ζωή, διατήρησα δε απ’ αυτόν μια ανάμνηση όλο υποχρέωση. Γύρισα στην πατρίδα μου την 21η Μαρτίου 1941 με την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον καλό γιατρό. Δώδεκα χρόνια ζητούσα να μάθω νέα του και τέλος, χάρις στο ενδιαφέρον του πρόξενου της Ιταλίας στας Αθήνας, κατόρθωσα να πάρω τη διεύθυνσή του στην Ελλάδα, στη Χίο. Τώρα μέσω του εβδομαδιαίου περιοδικού σας, σας παρακαλώ να φέρετε στη δημοσιότητα τις πιο θερμές μου ευχαριστίες στον γιατρό Βίκτωρα Φουρναράκη και να εκφράσετε την ευγνωμοσύνη μου για όσα έκαμε τόσο για μένα ειδικά όσο και για όλους τους συναδέλφους μου της αιχμαλωσίας. Mario Chiani».