Αναζήτηση
O Αλέξης Τσίπρας έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Διοικεί μια χώρα όπου μέχρι πριν από λίγα χρόνια γινόταν πάρτι με δανεικά. Μια χώρα που το μεγαλύτερό της πρόβλημα ήταν πάντα η κομματοκρατία. Εχει λοιπόν στο οπλοστάσιό του ισχυρά επιχειρήματα. Καταγγέλλει τα θαλασσοδάνεια, και καλά κάνει. Αποφασίζει τη διεξαγωγή διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, και καλά κάνει. Σε μια συζήτηση για τη διαπλοκή θα έπρεπε να πετάει. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να γίνει ο ηγέτης ενός σύγχρονου μεταρρυθμιστικού ρεύματος που θα μεταμόρφωνε την Ελλάδα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όμως ένα μεγάλο, ενδεχομένως μοιραίο, μειονέκτημα. Είναι αριστούχος της σχολής του λαϊκισμού. Δεν θέλει να αλλάξει την Ελλάδα, θέλει να εκδικηθεί για την ήττα των κομμουνιστών στον Εμφύλιο. Και να ήθελε να θεραπεύσει τις αρρώστιες του πολιτικού συστήματος, δεν μπορεί. Επειδή δεν έχει τις γνώσεις: με βαθιά υπερηφάνεια επανέλαβε και χθες ότι είναι «παιδί των καταλήψεων». Επειδή δεν έχει το ανθρώπινο δυναμικό: βασικοί του συνεργάτες δόξασαν εκείνο ακριβώς το σύστημα που ισχυρίζεται ότι θέλει να πολεμήσει. Επειδή δεν έχει την πολιτική βούληση: αν την είχε, δεν θα συνεργαζόταν με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, θα ζητούσε βοήθεια από το Ποτάμι. Επειδή για την κομματοκρατία είναι συνένοχος και ο ίδιος.
Βασικό συστατικό του λαϊκισμού είναι το ψέμα, το οποίο πρέπει να σερβιριστεί καταλλήλως. Δεν εκτοξεύεται λοιπόν ποτέ μόνο του. Ο Πρωθυπουργός ρωτάει, για παράδειγμα, τον κ. Μητσοτάκη και την κ. Γεννηματά αν θα αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν λάβει τα κόμματά τους και, αμέσως μετά, επαναλαμβάνει το πυροτέχνημα για το δήθεν προσωπικό δάνειο που έχει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τον «Κήρυκα Χανίων». Κατηγορεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ότι επί 27 χρόνια δεν προχώρησαν σε αδειοδότηση των καναλιών και, αμέσως μετά, ισχυρίζεται ότι ο διαγωνισμός του Νίκου Παππά είναι αδιάβλητος –λες και αυτοί που τον ακούνε ζουν σε άλλη χώρα.
Ο στόχος της ελληνικής εκδοχής του «post-truth politics», που λάνσαρε και ασκεί με αριστοτεχνική χυδαιότητα ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι αποκλειστικά η δημιουργία εντυπώσεων. Κερδισμένοι όμως, και εκεί και εδώ, είναι οι εχθροί της Δημοκρατίας.
