[Εναλλακτικά] Βουκουρέστι ή Βουδαπέστη;

ΠΡΟΣΕΧΩΣ Βουλγάρες. Είναι η μπανάλ επιγραφή της προηγούμενης εικοσαετίας στα μπαρ της ελληνικής ενδοχώρας. Αυτή την εβδομάδα, όμως, το ερώτημα είναι αν θα ισχύει το «προσεχώς Ρουμανία» για την ελληνική πολιτική.

Η Ρουμανία είναι η άλλη χώρα των Βαλκανίων που είναι στο ΔΝΤ. Αυτή που δεν επισκέφθηκε ο Ντομινίκ Στρος-Καν όταν ως επικεφαλής τού εν λόγω οργανισμού ήλθε στην Αθήνα το 2010. Την εβδομάδα που μας πέρασε η κεντροδεξιά ρουμανική κυβέρνηση κατέρρευσε. Η δημοτικότητα του απερχόμενου Πρωθυπουργού ήταν στο 20% και ο άνθρωπος δεν άντεχε άλλο. Το πρόγραμμα λιτότητας αποδίδει, αλλά ακόμη και μια κοινωνία ισοπεδωμένη από τον Τσαουσέσκου έχει βγει στους δρόμους. Ειρήσθω εν παρόδω, το Βουκουρέστι έχει ζήσει την απόλυση όχι δεκαπέντε, αλλά εκατό χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ είναι ότι το πρόγραμμα λιτότητας είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Μέχρι εκεί όμως. Η Ρουμανία είναι καθρέφτης της αναλωσιμότητας του πολιτικού προσωπικού σε χώρες που μπαίνουν στην κρεατομηχανή πολιτικών τύπου ΔΝΤ. Οι εξελίξεις στο Βουκουρέστι είναι δυσάρεστος οιωνός για έλληνες πολιτικούς που ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν και δεν βολεύονται με αντιπολίτευση που θα χρηματοδοτείται από τις κρατικές επιχορηγήσεις οι οποίες στηρίζουν τα κόμματά τους. Αλλωστε, με τη στρόφιγγα των θεατρικών επιχορηγήσεων του υπουργείου Πολιτισμού κλεισμένη, είναι οι πολιτικοί που κάνουν παράσταση.

Η Ρουμανία είναι η μία περίπτωση, η πιο κοντινή. Η Ουγγαρία είναι η άλλη. Ο Βίκτορ Ορμπάν είναι δεξιός που εξελέγη με οικονομικές υποσχέσεις κουκουρούκου μετά την κατάρρευση των Σοσιαλιστών, που είχαν εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας και είδαν το ποσοστό τους να κόβεται στη μέση. Τους είχε επισκεφθεί – κάνοντας πολιτικό τουρισμό – ο Γιώργος Παπανδρέου στη φάση του Μνημονίου, αλλά μάλλον δεν συγκράτησε πολλά από όσα είδε στη Βουδαπέστη. Ο Ορμπάν έκανε τα δικά του και η Ουγγαρία έχει ξαναπέσει έξω, πηγαίνοντας ως επαίτης στο ΔΝΤ και μη χειρότερα. Η ΕΕ επίσης τα έχει βάλει με την ουγγρική κυβέρνηση λέγοντας ότι έχει μισογυρίσει την πλάτη στη δημοκρατία.

ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ Ή Βουδαπέστη; Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε ηρωικές κυβερνήσεις με περιορισμένο χρόνο ζωής στη μάχη της λιτότητας. Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε τον πειρασμό ενός πολιτικοοικονομικού παραλογισμού χωρίς αύριο. Για την Ελλάδα, η ουγγρική αναλογία είναι το φλερτ με την επιστροφή στη δραχμή που, σε σύντομο διάστημα, θα διαλύσει τελείως τη χώρα. Προς το παρόν, κανείς δεν το προτείνει ανοιχτά – αφού δεν το θέλει ο κόσμος. Αλλά οι πολιτικοί μας ζουν με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να περάσουν μέτρα λιτότητας χωρίς να ζήσουν τις συνέπειές τους. Χα, χα – ούτε για τον Λουκά Παπαδήμο δεν έχει ισχύσει αυτό!