Η… ΣΥΝΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Η πολιτική κριτική είναι ανελέητη. Ο Σκούρτης παρουσιάζει έναν κόσμο απόλυτα κυνικό, με τον αξιωματούχο να γλείφει τους αποπάνω και να εκμεταλλεύεται ψυχρά τους αποκάτω. Ο «Ζαχόπουλος» αυτοχαρακτηρίζεται «πανίσχυρος ανθρωπάκος» και ο Σκούρτης σατιρίζει, μέσα από τη φωνή του συζύγους, ερωμένες, γραμματείς, «βαθιά λαρύγγια» και «γ…

κώλους» («η συνουσία στην εξουσία», λέει κάπου), κυρίως όμως τους ίδιους τους αξιωματούχους (και τις «πατσές» τους)

που βρέθηκαν να έχουν εξουσία και τους αρέσει να την ασκούν. Ακόμη και την κορυφή της εξουσίας, τον «Μεγάλο Σεμνό», όπως τον λέει (και όλοι καταλαβαίνουμε ποιος είναι). Ο ίδιος ο νοσηλευόμενος πρώην αξιωματούχος δεν διστάζει να πει:

«Κάθαρμα είμαι. Και μ΄ αρέσει. Με στηρίζουν ένα σωρό άλλα καθάρματα. Κι αυτό μ΄ αρέσει. Μια κοινωνία καθαρμάτων. Γουστάρω. Η ζωή είναι Εξουσία των καθαρμάτων. Ενάντια στην ηλίθια μάζα. Κι αυτό μ΄ αρέσει.

Πολύ».