Η Έμα Ο΄ Κόνορ επέλεξε να υποβληθεί σε ολική χειρουργική αφαίρεση στομάχου, προκειμένου να αποφύγει τον κίνδυνο να προσβληθεί από έναν θανατηφόρο καρκίνο. Έναν χρόνο μετά, η 27χρονη Βρετανίδα είναι σίγουρη πως έκανε τη σωστή επιλογή.
Τον Νοέμβριο έκλεισαν δύο χρόνια αφότου έλαβα το αποτέλεσμα ενός γενετικού τεστ που άλλαξε τη ζωή μου. Ήμουν θετική στο γονίδιο της Ε-καδερίνης (Ε-cadherin) και έτσι ανακάλυψα πως είχα το ίδιο γονίδιο που είχε στιγματίσει την πλευρά της οικογένειάς μου από τον πατέρα μου με μια σπάνια μορφή καρκίνου του στομάχου. Είναι ένας καρκίνος τόσο
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ
«Μπορώ να τρώω ό,τι θέλω», λέει. «Η μόνη διαφορά είναι πως τρώω ελαφρά μικρότερες μερίδες»
θανατηφόρος ώστε, όταν κάνει την εμφάνισή του, ο ασθενής δεν έχει ελπίδα να επιβιώσει. Είναι ένας αργός και επώδυνος θάνατος. Αυτός είναι ο λόγος που το 2006, στα 27 μου, μπήκα στο χειρουργείο προκειμένου να υποβληθώ σε ολική αφαίρεση στομάχου. Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγω τις κατά 90% πιθανότητες που είχα να πεθάνω νέα από καρκίνο του στομάχου.
Στο νοσοκομείο
Έχει περάσει πλέον λίγο περισσότερο από ένας χρόνος που είμαι χωρίς στομάχι. Μετά την επέμβαση, έμεινα 10 ημέρες στο νοσοκομείο. Καθώς άρχιζα να μαθαίνω να ζω χωρίς στομάχι, το σώμα μου άρχιζε να προσαρμόζεται. Στους ανθρώπους, το στομάχι αποθηκεύει και αναμειγνύει την τροφή μέχρι αυτή να προχωρήσει στο έντερο όπου συνεχίζεται η πέψη. Καθώς το στομάχι μου είχε αφαιρεθεί πλήρως, ένα τμήμα του λεπτού εντέρου μου είχε ενωθεί απευθείας με τον οισοφάγο με μια επέμβαση που αποκαλείται Roux-en-Υ γαστρική παράκαμψη. Χωρίς στομάχι, η τροφή περνούσε απευθείας από τον οισοφάγο στο λεπτό έντερο. Με τον καιρό, μου είπαν, το σώμα θα προσαρμοστεί· το λεπτό έντερο θα σχηματίσει έναν μικρό σάκο όπου η τροφή θα μπορεί να αποθηκεύεται για λίγο περισσότερο, όπως στο στομάχι, πριν συνεχίσει την πορεία της.
Καθώς ζύγιζα γύρω στα 50 κιλά, δεν μπορούσα να χάσω πολύ βάρος. Οι γιατροί ανησυχούσαν για αυτό, έτσι πήγα στο σπίτι με ένα σωληνάκι σίτισης εμφυτευμένο στο έντερό μου.
Όμως δεν χρειάστηκε να βασιστώ σ΄ αυτό για καιρό. Σύντομα κατάφερα να τρώω μικρές ποσότητες και, αφού πειραματίστηκα, διαπίστωσα ότι μπορώ να τρώω ό,τι θέλω. Σύντομα το σωληνάκι σίτισης αφαιρέθηκε. Μέχρι σήμερα η μόνη διαφορά είναι πως τρώω ελαφρά μικρότερες μερίδες.
Η ομαλή ανάρρωση διεκόπη μόνον από ένα πράγμα. Μερικές φορές, χωρίς εμφανή αιτία, νιώθω έναν φρικτό πόνο στην κοιλιά και την περιοχή της πλάτης. Τις πρώτες φορές που συνέβη διήρκεσε περίπου 40 λεπτά, τα οποία τα πέρασα στην τουαλέτα με το κεφάλι μου στη λεκάνη κλαίγοντας, αδυνατώντας να μείνω ακίνητη, προσπαθώντας να συγκεντρωθώ στην αναπνοή μου. Ήταν τρομακτικό, για μένα αλλά και γι΄ αυτούς που ήταν κοντά μου. Μετά ο πόνος περνούσε και ένιωθα εξαντλημένη.
Πήγα στο νοσοκομείο και οι έλεγχοι δεν κατέληξαν σε μια σταθερή διάγνωση, αν και το πιθανότερο είναι πως πονάω επειδή ιστός τραυματισμένος από την επέμβαση κάνει το λεπτό έντερό μου να συστρέφεται προσωρινά. Μαθαίνω πώς να το αντιμετωπίζω και, όταν συμβαίνει, σταματάω να λαμβάνω τροφή και υγρά έως και για 24 ώρες και παίρνω βαριά παυσίπονα. Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερή. Και στην ερώτηση αν μετανιώνω για την απόφασή μου να αφαιρέσω το στομάχι μου, η απάντησή μου είναι απλή: Με κανέναν τρόπο!
