Αναζήτηση
Δεν έγραψα αμέσως για τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ –περίμενα πρώτα να δω αντιδράσεις και να διαβάσω νεκρολογίες…
Ομολογώ ότι δεν με εξέπληξαν. Οι αριστεροί την επικρίνουν επειδή δεν ήταν αριστερή. Και οι δεξιοί την αποθεώνουν επειδή ήταν δεξιά.
Τόσο αναμενόμενο που καταντάει πληκτικό. Και σίγουρα αδικεί την αποτίμηση μιας πολιτικής προσωπικότητας που σφράγισε την εποχή της –σε αυτό δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς…
Θα σας πω λοιπόν ότι η Θάτσερ δεν με ενδιαφέρει ούτε ως δεξιά ούτε ως αριστερή.
Δόξα τω Θεώ, αρκετές φορές πήγε στις κάλπες, οι ψηφοφόροι είχαν αναρίθμητες ευκαιρίες να την υπερψηφίσουν ή να την καταψηφίσουν.
Η Θάτσερ με ενδιαφέρει κυρίως ως άσκηση ηγεσίας.
Ακόμη την έχω μπροστά στα μάτια μου να διασχίζει τη συνδιάσκεψη του Συντηρητικού Κόμματος με ένα ύφος λίγο ξινισμένης δασκάλας και την τσαντούλα κρεμασμένη στο μπράτσο.
Εγνεφε με το κεφάλι δεξιά – αριστερά, χαιρετώντας μια μαινόμενη αίθουσα που της φώναζε «Turn! Turn!». «Στρίψε! Στρίψε!», δηλαδή «άλλαξε πολιτική!»…
Ανέβηκε στο βήμα. Και μόνη απέναντι στην αγριεμένη θάλασσα του κομματικού πλήθους είπε το ιστορικό: –The Lady is not for turning! –«Η κυρία δεν στρίβει!».
Είναι προφανές ότι το περιστατικό δεν αφορά την πολιτική που ακολουθούσε η Θάτσερ, ούτε ποια άλλη πολιτική θα έπρεπε να κάνει. Αυτά μπορούμε να τα κουβεντιάζουμε με τις ώρες.
Αφορά την αποφασιστικότητα ενός πολιτικού να εφαρμόσει την πολιτική που θεωρεί καλύτερη για τον τόπο του και την οποία έχει εκλεγεί να εφαρμόσει –ανεξαρτήτως αντιδράσεων.
Υπό αυτήν την έννοια, ακόμη και όσοι δεν συμμεριζόμαστε τις ιδέες της Μάργκαρετ Θάτσερ, αποκλείεται να προσπεράσουμε τον ίδιο πάντα σταθερό ή, για άλλους, ασυμβίβαστο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τους απεργούς ανθρακωρύχους ή τον IRA ή τους Αργεντινούς στα Φόκλαντ ή το ίδιο της το κόμμα.
Κυρίως επειδή ζούμε σε μια χώρα που έχει πληρώσει ακριβά πολιτικούς που διαλαλούν (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) «λεφτά υπάρχουν!».
Στην οποία ουδέποτε έλειψαν οι ηγέτες των προθέσεων, των υποσχέσεων και των εξαγγελιών –οι κυνηγοί της λαϊκής ψήφου.
Ελειψαν όμως τραγικά οι πολιτικοί που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα αυτό που θεωρούν σωστό για τον τόπο. Χωρίς εκπτώσεις και χωρίς στροφές.
Διότι τελικά πολιτική δεν είναι μόνο μια έκθεση γενναιόδωρων ιδεών, ούτε μια φάμπρικα ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Είναι και μια άσκηση ηγεσίας για να τις υλοποιήσεις.
Ακόμη λοιπόν και αν με την πολιτική της διαφωνείς, στην άσκηση ηγεσίας τής «κυρίας που δεν στρίβει» δεν έχεις παρά να βγάλεις το καπέλο. Με σεβασμό.
