Η φράση του σημερινού τίτλου έρχεται από μακριά. Από τα άπατα βάθη της δεκαετίας του 1980, μην πω του 1970. Προέκυψε δε ως απάντηση στον ορυμαγδό ψευτοδιανόησης και σοβαροφάνειας που ακολούθησε τη Μεταπολίτευση. Η μία του όψη ήταν οι κυρίες με τα διπλά επίθετα που μας «πυροβολούσαν» από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου με έναν ακατανόητο λόγο, γεμάτο από πολυσύνθετες λέξεις που, όμως, δεν σήμαιναν τίποτα. Και η άλλη, η τάση για «επιστροφή στις ρίζες» και σε ό,τι θεωρούσαμε αυθεντικό, η αποποίηση κάθε είδους αμερικανικής παραγωγής και η χρήση μιας γλώσσας που αφορούσε ένα κράμα κομμουνιστικής και λαογραφικής διαλέκτου. Υστερα ήρθε ένα νέο χιούμορ – εκπορευόμενο κυρίως από τις θρυλικές παραστάσεις του Ελεύθερου Θεάτρου και αργότερα της Ελεύθερης Σκηνής – και έβαλε τα πράγματα και τους λεγόμενους «κουλτουριάρηδες» στη θέση τους. Σήμερα, η έκφραση που χρησιμοποιώ ως τίτλο, ακόμη και η λέξη «κουλτουριάρης», μου φαίνεται πολύ ξεπερασμένη, ανάλογη της εποχής της, όσο και αν, τότε, εθεωρείτο εξυπνάδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή