Η μικρή Μαρία

Μην αφήνεις την αλήθεια να χαλάσει μια ωραία ιστορία είναι η φράση που συχνά αποτελεί τη βάση αντιπολιτευτικών αφηγημάτων. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η ιστορία δεν ήταν ωραία. Και δεν προσφερόταν για αντιπολιτευτικό αφήγημα. Ηταν αισχρή και δεν θα έβλαπτε τόσο την κυβέρνηση, θα έβλαπτε τη χώρα. «Κατόπιν επικοινωνίας με τον διακινητή ζήτησε από το κορίτσι να ξαπλώσει στο έδαφος. Του έβαλε μακιγιάζ και λίγη τροφή δίπλα από τα χείλη προκειμένου να μοιάζει νεκρό από δηλητήριο και το φωτογράφισε» περιγράφει σύρος μετανάστης στον δημοσιογράφο Γιάννη Σουλιώτη. Οι αποκαλυπτικές μαρτυρίες για τη σκηνοθεσία του δήθεν θανάτου προκαλούν οργή. Πολλώ δε μάλλον, θα περίμενε κανείς να προκαλέσουν οργή σε ανθρώπους που έχουν οικοδομήσει το πολιτικό τους κεφάλαιο πάνω στην ευαισθησία, τον ανθρωπισμό, τα μαγκάλια, τις λιποθυμίες παιδιών, τις αυτοκτονίες. Η μικρή Μαρία, η καλοστημένη προπαγανδιστική κατασκευή τουρκικών συμφερόντων, ήταν αποκαλυπτική. Για τον τρόπο που κατασκευάζονται τα fake news, για το πώς άκριτα υιοθετούνται και αναπαράγονται, για τον τρόπο που γράφονται από ανταποκριτές ρεπορτάζ σε έγκριτα έντυπα όπως το «Spiegel», για το πώς λειτουργούν κάποιες πολυδιαφημισμένες ΜΚΟ, η δράση των οποίων τις οδηγεί τελικά στον εισαγγελέα «για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» με ένα ογκώδες πόρισμα, που περιγράφει ένα πολυπλόκαμο δίκτυο το οποίο ασχολείται με τους μετανάστες, έχοντας ως στόχο την αφαίμαξη κονδυλίων. Περισσότερο όμως ήταν αποκαλυπτική για την αναισθησία τελικά που συχνά κρύβεται πίσω από μια ηχηρώς διαφημιζόμενη ευαισθησία.