Η ελληνική ισχύς

Η αναζωπύρωση της έντασης με την Τουρκία, τις τελευταίες ημέρες, και ιδίως η υπερπτήση πολεμικού αεροπλάνου πάνω από την Αλεξανδρούπολη καθώς και η απειλή εκ μέρους του υπουργού Εξωτερικών, Τσαβούσογλου, ότι μπορεί η χώρα του να θέσει θέμα κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου αν δεν αποσυρθεί ο ελληνικός στρατός απ' αυτά είναι λογικό να έχει θορυβήσει την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική κοινή γνώμη.

Θεωρητικά, η Τουρκία είναι μια χώρα του ΝΑΤΟ, ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού κόσμου. Αλλά, στην πράξη, δεν είναι. Η πολιτική εξουσία της δεν αναφέρεται σε δημοκρατικούς θεσμούς. Ο στρατός, ούτως ή άλλως αυταρχικό και παράλληλο εξουσιαστικό σύστημα όταν ήταν κυρίαρχο το κεμαλικό μοντέλο, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν το 2016 έχει μετατραπεί σε αυταρχικός μηχανισμός των συμφερόντων του. Η δικαιοσύνη χειραγωγήθηκε, το ίδιο και ο Τύπος - που αντιμετωπίζεται περίπου όπως και ο Τύπος στη Ρωσία. Χιλιάδες αντιφρονούντες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, καθηγητές, προσωπικότητες της δημόσιας ζωής βρίσκονται στη φυλακή ή είναι εξόριστοι και καταζητούμενοι.

Στην ίδια γραμμή κινείται και η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της χώρας, που τα τελευταία χρόνια επιδιώκει ρόλο περιφερειακής δύναμης. Η αγορά πυραύλων S400 από τη Ρωσία, στρατηγικό αντίπαλο του ΝΑΤΟ, επέτρεψε και στην Αμερική να κατανοήσει τις βλέψεις και τις μεθόδους της. Η εισβολή στη Συρία και η επιχείρηση εθνοκάθαρσης εναντίον των Κούρδων έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας. Η τουλάχιστον περίεργη ανοχή του Ισλαμικού Κράτους και η υπόθαλψη μηχανισμών και προσώπων του έδειξε πώς η χώρα αντιλαμβάνεται τη διεθνή νομιμότητα. Το παιχνίδι με τους μετανάστες στον Εβρο και στο Αιγαίο και η χρησιμοποίησή τους ως μέσα υβριδικού πολέμου προς την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση εξευτέλισε κάθε έννοια ανθρωπισμού. Και η προσπάθεια εξισορρόπησης προς μια στάση ουδετερότητας μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που αιτιολογείται στο πλαίσιο της δυνατότητας της Τουρκίας να παίξει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις δύο χώρες, δίνει ακριβώς το μέτρο των πραγμάτων.

Η στάση της Τουρκίας κατά της Ελλάδας, η κλιμάκωση των απειλών, εν τέλει η παράκαμψη των προσπαθειών συνεννόησης και η αναβίωση μιας έντασης ασυνήθιστης για καλοκαίρι και για αρχή τουριστικής περιόδου (και για τις δύο χώρες, το τουριστικό προϊόν έχει μεγάλη σημασία για την οικονομία τους), υποχρεώνει την Ελλάδα να απαντήσει, αυτή τη φορά όχι με τη μέθοδο της καταλλαγής αλλά επικαλούμενη την ισχύ της. Ισχύ που προκύπτει από τα εξοπλιστικά της προγράμματα και από τις στρατηγικές συμμαχίες της - με τη Γαλλία αλλά και με τις ΗΠΑ, που διά του προέδρου της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, Ρόμπερτ Μενέντεζ, έστειλαν χθες τα μηνύματά τους. Αλλά και από την ευρωπαϊκή της ταυτότητα, από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ, αλλά και από την αποφασιστική στάση της με την Ουκρανία και τη Δύση, έπειτα από τη ρωσική εισβολή κατά της χώρας.

Η στάση αυτή, στάση υπέρ της ειρήνης και της συνεννόησης και κατά του αναθεωρητισμού, αλλά και στάση συμπαράστασης στην αμυνόμενη χώρα στο πλευρό της Δύσης, των αμυντικών μηχανισμών της και των οικονομικών επιλογών της, είναι στάση ηθική και στρατηγική. Στάση ευθύνης και συνέπειας. Στάση αποφασιστικότητας για την υπεράσπιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Δεν είναι ευχάριστη μια συζήτηση για την επιδείνωση σχέσεων με μια γειτονική χώρα. Αλλά, αφού εκ των πραγμάτων προέκυψε, ας την κάνουμε.

Γιατί με την Ουκρανία

Η χθεσινοβραδινή τοποθέτηση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη συζήτηση με θέμα «Ενωμένοι στην Αλληλεγγύη: Υπερασπίζοντας τη Δυτική Δημοκρατία», στο πλαίσιο του 27ου Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ακόμα μια φορά έδωσε τις εξηγήσεις στους δημοκρατικώς ανησυχούντες για τις στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουρανία. Σταχυολογώ:

«Η Ελλάδα ήταν σαφές ότι έπρεπε να κάνει τη σωστή επιλογή και να στηρίξει την Ουκρανία με όποιον τρόπο γίνεται. Στείλαμε πολεμικό υλικό. Στείλαμε μήνυμα σε όποιον νομίσει ότι τα σύνορα μπορούν να ξαναγραφτούν με την ισχύ, ότι θα υπάρξει μια σαρωτική απάντηση».

«Το τελευταίο στοιχείο που χρειαζόμαστε σήμερα είναι μια ακόμη πηγή αστάθειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ισως κάποιοι στη Ρωσία να είναι χαρούμενοι αν αυτό συμβεί, αλλά θα διασφαλίσουμε ότι δεν θα το επιτρέψουμε».

«Και πριν από την ουκρανική κρίση εμείς θέλαμε να ενδυναμώσουμε τις Ενοπλες Δυνάμεις. Είμαστε δύναμη ειρήνης, αμυντική δύναμη, αλλά θέλουμε να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι οποιαδήποτε υπόνοια απειλής της κυριαρχίας μας θα τιμωρείται με αυστηρό τρόπο».

«Η δύναμή μας είναι η ενότητά μας. Αλλά αν δεν υποστηρίξουμε την Ουκρανία, όλες οι αξίες για την υπεράσπιση των οποίων αγωνιστήκαμε θα δεχθούν ουσιαστική απειλή».