Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Θα μου πείτε ότι λεπτολογώ υπερβολικά και θα σας απαντήσω ότι, ναι, έχετε δίκιο, αλλά αυτό δεν θα με αποτρέψει να το κάνω. Διότι τίποτε δεν είναι πιο αυθεντικό από το ύφος, τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μιλάει για τα πράγματα. Ενα θαυμάσιο παράδειγμα αυτού που λέω είχαμε την εβδομάδα που τελειώνει σήμερα, με αφορμή την πρόσφατη ανάφλεξη του Ερντογάν και το «Μητσοτάκης γιοκ».
«Δεν θα πέσουμε στην παγίδα της όξυνσης», δήλωσε και πολύ σωστά ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας. Πρόσθεσε, όμως, «αν το κρίνουμε, θα οξύνουμε επειδή η ελληνική κυβέρνηση το αποφασίζει». Τώρα, αν καταλαβαίνω σωστά, αυτό σημαίνει ότι εμείς δεν πέφτουμε στην παγίδα των Τούρκων, εκτός αν το κάνουμε με τη θέλησή μας! Σωστά; Με άλλα λόγια, εμείς δεν πιανόμαστε κορόιδα, γινόμαστε από μόνοι μας. (Προσωπικώς, συμφωνώ. Σιγά μην έχουμε ανάγκη να μας δείξουν οι άλλοι και μάλιστα οι Τούρκοι πώς να την πατάμε, με τόσους αιώνες τεχνογνωσίας πίσω μας...)
Σε αντιδιαστολή προς τον υπουργό, ο Πρωθυπουργός το έθεσε αλλιώς: «Είμαστε γείτονες, πάντα θα χρειάζεται να μιλάμε και πάντα θα κρατάμε ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας. Δεν θα είμαστε ποτέ εμείς που θα διακόψουμε την επικοινωνία με τους γείτονές μας». Το συμπλήρωσε και με μία δόση ειρωνείας, τονίζοντας ότι θα είναι «εσφαλμένη εντύπωση» εκ μέρους του Ερντογάν, αν νομίσει ότι η Ελλάδα δεν θα υπερασπισθεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματά της. Προφανώς! Διαφορετικά γιατί επενδύει στην άμυνά της και εκσυγχρονίζει τον εξοπλισμό της; Αν ήταν μόνο για τις παρελάσεις, θα πέρναμε λίγα κομμάτια από διάφορα είδη, για να υπάρχουν εκπλήξεις και ποικιλία στις παρελάσεις - όπως κάνουμε δηλαδή με την γκαρνταρόμπα μας.
Η διαφορά είναι ότι ο Πρωθυπουργός εκφράζεται με τρόπο που δείχνει ότι, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, είναι η Τουρκία εκείνη που εκτίθεται, όταν κλείνει την πόρτα του διαλόγου. Ο υπουργός, αντιθέτως, αισθάνεται την ανάγκη να είναι εκείνος που κλείνει την πόρτα στην Τουρκία - περίπου το αντίστοιχο της στάσης «δεν με χώρισε εκείνη, τη χώρισα εγώ». Αν η διαφορά είναι θέμα αυτοπεποίθησης, δεν πειράζει. Αν είναι θέμα διαφορετικής ανάγνωσης της πραγματικότητας των ελληνοτουρκικών, τότε πειράζει. Πολύ λίγο όμως, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, με την Τουρκία να βρίσκεται σε τροχιά, που μοιάζει με αποδρομή από τη Δύση. Σε τελευταία ανάλυση, δε, τέτοιες διαφορές λειτουργούν συμπληρωματικά: ο ένας απευθύνεται στο εκλογικό κοινό των κεντρώων, ο άλλος στους παραδοσιακούς δεξιούς. Εφόσον η διάσταση είναι θεωρητική και οι ψήφοι αθροίζονται, λόγο ανησυχίας δεν βλέπω...
ΕΙΧΕ ΣΕΒΑΣΜΟ
Υπό τη σκιά των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, είναι οπωσδήποτε μια μορφή παρηγοριάς για τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα ότι η δημοτικότητά του αυξάνεται τουλάχιστον σε κύκλους του εξωτερικού. Το διαπιστώνουμε στους αναλυτές της τουρκικής τηλεόρασης, που επισημαίνουν ότι, εν αντιθέσει προς τον Μητσοτάκη, ο Τσίπρας «είχε σεβασμό» για τον Ερντογάν. Προφανώς, με τον συγκεκριμένο όρο οι τούρκοι δημοσιογράφοι εννοούν κάτι περισσότερο από σεβασμό και, ελπίζω, κάτι λιγότερο από δουλοπρέπεια. Οπως και αν το εννοούν, σημασία έχει ότι ο «σεβασμός» του Αλέξη βόλευε. Φυσικό δεν ήταν να προτιμούν ως συνομιλητή τον Τσίπρα; Το έλλειμμα παιδείας ήταν αυτό που τον έκανε βολικό. Επιβάλλεσαι ευκολότερα σε έναν άνθρωπο που έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδος, χωρίς να γνωρίζει ότι η θάλασσα έχει σύνορα...
ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ
Μιλούμε πια για ανοικτό πόλεμο. Μετά τις τελευταίες επιθέσεις αναρχικών στους αστυνομικούς που φυλάνε την υπό ανέγερση βιβλιοθήκη στο ΑΠΘ, ο ΣΥΡΙΖΑ με ακόμη περισσότερη ευθύτητα τάσσεται στο πλευρό των εκπροσώπων της έκνομης βίας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου και την κατάργηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας», αναφέρεται στην ανακοίνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενθαρρύνουν, δηλαδή, τις συμμορίες. Τους υπόσχονται δικαίωση (αποκατάσταση της ανομίας και του δικαίου της σφαλιάρας), καθώς και πολιτική κάλυψη για ό,τι αδικήματα διαπράξουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί βασίμως να ελπίζει ότι θα επικρατήσει στη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Η κυβέρνηση έχει έναν υπουργό, ο οποίος είναι εξαρχής αντίθετος με την πανεπιστημιακή αστυνομία και ο οποίος δεν θέλει να σπάσει αβγά ούτε να δυσαρεστήσει κανέναν - εκτός αν πρόκειται να τσακωθεί δημοσίως με τον δήμαρχο Αθηναίων για την αστυνόμευση της Αθήνας. Ομως, ακόμη και αν καταφέρουν να αποδείξουν την αδυναμία της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο ζήτημα, κέρδος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκομίσει από μια τέτοια νίκη. Οχι μόνον δεν προσελκύει ψηφοφόρους, όταν επιλέγει βία αντί βιβλιοθήκης, αλλά στέλνει αριστερούς ψηφοφόρους στο ΠΑΣΟΚ.
