Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Δείξτε μου έναν Ελληνα που τον θάνατό του θα τον θρηνήσει σύσσωμος ο λαός. Αυτόν για τον οποίον θα ξενυχτήσει στους δρόμους και τις πλατείες. Που θα τον κλάψει σαν να έχασε μάνα και πατέρα μαζί.
Δείξτε μου έναν Ελληνα, με αμαρτίες και αγιοσύνες που ενώνει τον πλούσιο με τον φτωχό. Τον δεξιό με τον αριστερό. Τον γιατρό με τον εργάτη. Τον Ολυμπιακό με τον Παναθηναϊκό.
Ισως να είναι ζήτημα κουλτούρας, πιθανόν και συνθηκών. Μια χώρα που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως θρησκεία, ένας χαμένος πόλεμος, το Χέρι του Θεού, αναζητά Μεσσίες που θα μοιράσουν ελπίδα.
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο γεννήθηκε στον Παλαιό Κόσμο αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε ως κάτι διαφορετικό απ' αυτό που πραγματικά είναι: ένα συναρπαστικό άθλημα.
Οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να συγκινούνται περισσότερο διαβάζοντας τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς, μέρες που είναι, παρά βλέποντας εντυπωσιακές ντρίμπλες και κατακτήσεις τροπαίων. Τους πολέμους προτιμούν να τους κερδίζουν στα πεδία των μαχών, να νιώθουν την αίσθηση της ανωτερότητάς τους πατώντας στα πτώματα των αντιπάλων και όχι φορτώνοντας με γκολ τα αντίπαλα δίχτυα.
Ποτέ δεν θα συγχωρούσαν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι τον δικό τους Μαραντόνα αν πυροβολούσε δημοσιογράφους με αεροβόλο. Αν χρησιμοποιούσε εκφράσεις που θα έκαναν ακόμα και τους τοίχους στους οίκους ανοχής να κοκκινίζουν. Αν έκανε χαρτοπόλεμο το φερ πλέι.
Οι Ιταλοί που κάποτε παρασύρθηκαν και πίστεψαν πως ο Μαραντόνα ήταν το παιδί που τους είχαν κλέψει οι Αργεντίνοι και τον ανέχτηκαν ως επικουρούμενο της Μαφίας, όταν διαπίστωσαν πως πλέον δεν τους ήταν χρήσιμος τον πέταξαν σαν σκουπίδι στον κάδο ανακύκλωσης μαζί με τις συσκευασίες της κοκαΐνης.
Ο κόσμος δεν συγκινείται με τον Μαραντόνα, τον άνθρωπο, τον αθλητή, το είδωλο, αλλά για την επίδραση που έχει σε έναν περήφανο και ταλαιπωρημένο λαό όπως είναι οι Αργεντίνοι. Ο συμπατριώτης του Χουάν Ραμόν Ρότσα το έθεσε σωστά: «Είναι ένας από τους τελευταίους που χάρισε ένα χαμόγελο στον λαό της Αργεντινής που είναι χτυπημένος εδώ και πολλά χρόνια».
