Σε έκτακτες περιόδους αναδύονται έκτακτες ή άγνωστες ποιότητες. Είναι ένα συλλογικό βίωμα της υγειονομικής κρίσης που πρέπει να κρατήσουμε και πάνω του να χτίσουμε. Οι γιατροί, οι νοσηλεύτριες, οι νοσηλευτές, το νοσοκομειακό προσωπικό, αποδείχτηκαν καλύτεροι από το σύστημα υγείας. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, και εμμέσως οι γονείς, αποδείχτηκαν καλύτεροι από το εκπαιδευτικό σύστημα κρατώντας όρθια τα σχολεία με όλες τις δυσκολίες. Μιλώ για τον δημόσιο τομέα όπου η συνδικαλιστική ισχύς και τα «κεκτημένα» θα μπορούσαν να βραχυκυκλώσουν την κατάσταση. Αντιθέτως, στον ιδιωτικό τομέα, οι εργάτες, οι πωλήτριες των σουπερμάρκετ, οι ντελιβεράδες, λίγες εναλλακτικές δυνατότητες είχαν, όπως από παλιά άλλωστε ξέρουν οι προλετάριοι. Η συμβολή τους όμως καταγράφεται επίσης στο συλλογικό βίωμα. Η σωματική υλικότητα της εργασίας τους έδινε ζωή στη νεκρωμένη κοινωνία της καραντίνας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή