Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
H Ιντλίμπ, το προπύργιο της (ημιθανούς) αντιπολίτευσης στη Bορειοδυτική Συρία, υφίσταται έναν άνευ προηγουμένου όλεθρο. Παρά την εύθραυστη εκεχειρία του Δεκεμβρίου, οι εχθροπραξίες επαναλήφθηκαν τον Ιανουάριο και ήδη το 25% της επαρχίας (μέχρι πρότινος κτήση των τζιχαντιστών της Hayat Tahrir al-Sham - HLTS) έχει ανακαταληφθεί από τον Ασαντ. Η ταχεία προέλαση του τελευταίου έχει θορυβήσει τον Ερντογάν δικαίως· τα οχυρά της αντιπολίτευσης εκπορθούνται εντός ημερών (!!!) ενώ παλαιότερα οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες αμύνονταν μέχρις εσχάτων (π.χ. η τετραετής Μάχη του Χαλεπίου).
Η Ιντλίμπ, αν και εκτός του άμεσου ελέγχου της, ήταν λίαν χρήσιμη για την Αγκυρα διττά: αφενός ως ανάχωμα έναντι της προώθησης του Ασαντ προς τις δύο επαρχίες υπό έμμεση κατοχή της (βλ. Αφρίν και Αζάζ) και, αφετέρου, ως «αποθήκη» για περίπου 3,5 εκατομμύρια αμάχους και 50.000 ενόπλους. Η Συμφωνία του Σότσι τον Σεπτέμβριο 2018 ήταν εξαρχής υπερφιλόδοξη και, ως εκ τούτου, ανεφάρμοστη εκ μέρους της Αγκυρας· ο Ερντογάν απλώς «αγόρασε» πολύτιμο χρόνο (500 ημέρες!), μόνο που μάλλον η περίοδος χάριτος από τον Πούτιν «εξέπνευσε». Και τώρα;
Χάρη στην υποστήριξη του Πούτιν, ο Ασαντ προελαύνει και παρακάμπτει τα αδύναμα παρατηρητήρια των Τούρκων στη Nότια Ιντλίμπ. Πλέον ο αυτοκινητόδρομος Μ5 περιήλθε στην κατοχή του Ασαντ σχεδόν εξ ολοκλήρου. Ως είθισται, ο Ερντογάν αντέδρασε με τους γνωστούς λεονταρισμούς περί «δυσανάλογης ανταπόδοσης» και απηύθυνε ένα τελεσίγραφο στον Ασαντ για την εκκένωση της Ιντλίμπ έως τα τέλη του μηνός! Και προωθεί κατ' εξακολούθησιν τη μία αυτοκινητοπομπή μετά την άλλη στη βόρεια Ιντλίμπ προς επίρρωσιν του τελεσιγράφου του. Ομως, γνωρίζει και ο ίδιος τα όρια της αντίδρασής του έναντι του Πούτιν - του αληθινού ενορχηστρωτή του Δράματος της Ιντλίμπ - όπως ομολόγησε ο ίδιος σε φιλοκυβερνητικούς δημοσιογράφους κατά την επιστροφή του από την Ουκρανία.
Ο Ερντογάν υιοθετεί μια διττή στρατηγική υψηλού ρίσκου - ανάσχεση του Ασαντ μεν, προσεταιρισμός του Πούτιν δε. Ως εκ τούτου, αγωνίζεται ενάντια στον χρόνο ώστε να δημιουργήσει fait accompli στην εν λόγω επαρχία βορείως του αυτοκινητόδρομου Μ4 ώστε να υποχρεώσει τον Πούτιν να αποδεχθεί ένα Σότσι Νο. 2 (με τα ανάλογα ανταλλάγματα, βέβαια, στα μέτωπα του ΝΑΤΟ, της Λιβύης κ.λπ.). Θα εξελιχθούν τα πράγματα, όμως, όπως υπολογίζει ο Ερντογάν; Η στρατηγική του Ερντογάν εδράζεται στην πεποίθηση πως ο Πούτιν εκτιμά τη «στρατηγική σχέση» (sic) μεταξύ των δύο χωρών αρκετά ώστε να μην την διαρρήξει… χάριν του Ασαντ.
Ακόμη, όμως, ένα Σότσι Νο. 2 δεν ωφελεί μακροπρόθεσμα την Αγκυρα. Μια μικρή λωρίδα γης κατά μήκος της μακράς τουρκοσυριακής μεθορίου δεν προσφέρεται για τη μετεγκατάσταση τόσων αμάχων· εδώ στις επαρχίες Αφρίν και Αζάζ μετά βίας συνωστίζονται 1 εκατομμύριο άμαχοι. Συν τοις άλλοις, η ζώνη ασφαλείας θα παραμένει αρκετά ευάλωτη σε μια υπόγεια εκστρατεία του Ασαντ (όπως συμβαίνει στη νότια ζώνη της Ροτζάβα περί τη Ράκα) με δολιοφθορές, απαγωγές και προπαγάνδα. Θα γνωρίζουμε την έκβαση του bra-de-fer μεταξύ Ασαντ και Ερντογάν (με διαιτητή τον Πούτιν) λίαν συντόμως…
Ο δρ Σπύρος Πλακούδας είναι επίκουρος καθηγητής Εθνικής Ασφάλειας στο Rabdan Academy και αντιπρόεδρος του Κέντρου Διεθνών Στρατηγικών Αναλύσεων
