Η επιλογή του Ιλια Ιβιτς για τη θέση του τεχνικού διευθυντή είναι πιθανότατα η πρώτη άκρως ποδοσφαιρική κίνηση της διοίκησης της ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και τη χρονιά που η Ενωση στέφθηκε πρωταθλήτρια, οι εξωγηπεδικές της κινήσεις δεν έμοιαζαν να έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είχε όμως παίκτες, όπως ο Αραούχο, που έκαναν τη διαφορά, είχε και μπόλικη τύχη και έφτασε στον τίτλο.
Ο Ιβιτς είναι ποδοσφαιράνθρωπος και γνώστης του αθλήματος από τους… λίγους. Ηταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, που τον απολαύσαμε στη χώρα μας, ένας εξαιρετικά σοβαρός άνθρωπος, που ποτέ δεν έχει δώσει αφορμές για σχόλια, από τη μέρα που ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Εχει μεγάλη ατζέντα, αφού ασχολείται εδώ και μερικά χρόνια με την εκπροσώπηση παικτών, έχει επαφές, μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει με όλη την Ευρώπη. Κάτι που ο Λυμπερόπουλος δυσκολευόταν να το κάνει.
Η επιλογή, μάλιστα, της ΑΕΚ να «δέσει» με πολυετές συμβόλαιο τον Ιβιτς τον κάνει να λαμβάνει εκείνη την εμπιστοσύνη που ζητούσε για να αφήσει όλες του τις δουλειές και να αφοσιωθεί στον σύλλογο. Η δουλειά του δεν θα κριθεί άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου, ωστόσο με το «καλημέρα» καλείται να πάρει κι εκείνος μια απόφαση κομβική για το μέλλον της φετινής χρονιάς. Να βρει τον κατάλληλο προπονητή, τον άνθρωπο που θα βγάλει την ομάδα από το αδιέξοδο, που θα της δώσει ελπίδα και προοπτική, που θα την κάνει να κερδίσει ξανά τον κόσμο της.
Είναι εξίσου δύσκολη και συνάμα κρίσιμη η απόφαση για τον προπονητή, όσο ήταν και για τον τεχνικό διευθυντή. Η ΑΕΚ, αν θέλει να μη δει ξανά μια τεράστια διαφορά από τους δύο πρώτους της κούρσας, καλείται σύντομα να αλλάξει αγωνιστικό προφίλ. Είτε με τον Πογέτ, είτε με οποιονδήποτε άλλον, η ΑΕΚ δεν έχει περιθώρια λάθους.
