ΤΑ ΝΕΑ

Η ελληνική πλευρά κρατάει χαμηλούς τόνους για τη σημερινή συνάντηση του Σεργκέι Λαβρόφ και του Νίκου Δένδια στο Σότσι. Η επανεκκίνηση των σχέσεων ανάμεσα στη Ρωσία και την Ελλάδα, που είχαν παγώσει με την προηγούμενη κυβέρνηση, φάνηκε από την αρχή πως δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε γρήγορη.

Aλλιώς είχαμε σχεδιάσει, χρόνια τώρα, το 2021. Τιμώντας τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, θα θυμόμασταν και θα συγκινούμασταν, θα αναλύαμε και θα καμαρώναμε, θα αναπολούσαμε και θα αντιδικούσαμε. Θα οργανώναμε συνέδρια, εκδηλώσεις και εκθέσεις. Θα δεχόμασταν επιφανείς καλεσμένους απ' όλο τον κόσμο, θα ανταλλάσσαμε απόψεις μαζί τους, θα τους φιλοξενούσαμε και θα τους ξεναγούσαμε. Ετσι έπρεπε να γίνει. Η μνήμη χαλυβδώνει ένα έθνος και το βοηθά στην αυτογνωσία.

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ το είδος της μαφίας που γνωρίζουμε από τις ταινίες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η χώρα δεν έχει αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα με το οργανωμένο έγκλημα. Ειδικά τις περιόδους κρίσης, με την υποχρηματοδότηση της Αστυνομίας, για χρόνια ολόκληρα πολλές γειτονιές στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη κατέληγαν έρμαιο διαφόρων εγκληματικών ομάδων, που δρούσαν ανενόχλητες και συχνά διαγκωνίζονταν μεταξύ τους διεκδικώντας τον έλεγχο της εκάστοτε περιοχής. Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τον τελευταίο καιρό, με εκτελέσεις συμβολαίων θανάτου και επιθέσεις που σχετίζονται με το οργανωμένο έγκλημα, έφτασαν την κατάσταση στο μη περαιτέρω.

Η πανδημία είναι εδώ. Απαιτείται να το θυμόμαστε και να το επαναλαμβάνουμε παρότι και εργαλεία αντιμετώπισης έχουμε και οι τρόποι να θωρακιστούμε είναι περισσότεροι από την αρχή της διασποράς της.

Η Προανακριτική για τον Νίκο Παππά έχει ήδη καθυστερήσει - με βάση πάντα το αρχικό χρονοδιάγραμμα των εργασιών της. Δεν έχει καν κατορθώσει να εξετάσει εξονυχιστικά τον βασικό της μάρτυρα. Οι αλλεπάλληλες αναβολές έχουν καταφέρει πλήγμα στη διεξαγωγή μιας κορυφαίας διαδικασίας κοινοβουλευτικού ελέγχου: φαίνεται σαν να μετατίθεται στο μέλλον η διερεύνηση εξαιρετικά σοβαρών καταγγελιών.

To έγκλημα των Γλυκών Νερών έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία. Η βαρβαρότητα των δραστών ήταν πρωτοφανής, οι εικόνες αφόρητες, η αίσθηση ότι μια οικογένεια νέων ανθρώπων μπορεί να συντριβεί για μερικές χιλιάδες ευρώ είναι αδιανόητη.

H νέα έξαρση της βίας στο Ισραήλ και τη Γάζα επιβεβαιώνει δύο πράγματα, που δεν αφορούν μόνο τη Μέση Ανατολή. Πρώτον, ότι η κατοχή ενός εδάφους, είτε πρόκειται για τη Δυτική Οχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ είτε για την Κριμαία ή τη Βόρεια Κύπρο, δεν είναι ποτέ «ανώδυνη» για τη δύναμη κατοχής. Συντηρεί εντάσεις, δημιουργεί αντιδράσεις και τριβές, προκαλεί προβλήματα στις σχέσεις με συμμαχικές χώρες και ενίοτε οδηγεί σε επικίνδυνες συγκρούσεις.

Σε καιρό έντασης, η στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα θεωρείται εθνική υποχρέωση. Σε καιρό ειρήνης, ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα που οι νεαροί ενήλικοι καλούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία, φροντίζουν να επιλέγουν την κατάλληλη στιγμή ώστε «να χάσουν λιγότερο χρόνο». Διαλέγουν αν θα πάνε αμέσως μετά το σχολείο για να ξεμπλέξουν γρήγορα ή αν θα χρησιμοποιήσουν την είσοδό τους στο πανεπιστήμιο για να πάρουν την πολυπόθητη αναβολή. Η δυσθυμία και η αίσθηση στασιμότητας είναι γνωστή στους περισσότερους στρατιώτες, ακόμα και σε εκείνους που δεν παραπονιούνται.

Η αναζωπύρωση της έντασης και οι σφοδρές ισραηλινοπαλαιστινιακές συγκρούσεις είναι εξόχως ανησυχητικές αλλά και ως έναν βαθμό διδακτικές. Ανησυχητικές αφού είναι πιθανό να γενικευθούν, αθροίζοντας έναν παράγοντα αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή με λουτρό αίματος και ανυπολόγιστη καταστροφή.

Η εικόνα δεν ήταν πρωτόγνωρη. Εχει γίνει κάτι σαν παράδοση η Εργατική Πρωτομαγιά να γιορτάζεται σε διαφορετικά σημεία από διαφορετικά μπλοκ. Συνδικάτα, ομοσπονδίες και κόμματα συνηθίζουν να διαδηλώνουν ξεχωριστά. Απλώς φέτος ο παραλογισμός των πολλών παράλληλων πορειών έγινε εμφανέστερος, μιας και οι συμμετέχοντες στον εορτασμό δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν ούτε στον χρόνο που θα απεργούσαν. Οι μισοί τίμησαν τους αγώνες του εργατικού κινήματος την Τρίτη και οι υπόλοιποι χθες.

«Αποτύχαμε», είπε ο τέως πλέον ηγέτης των Ποδέμος στην Ισπανία Πάμπλο Ιγκλέσιας σε μια ομάδα υποστηρικτών του κόμματός του, προσθέτοντας ότι αισθάνεται σαν «αποδιοπομπαίος τράγος που κινητοποιεί τα πιο σκοτεινά, τα πιο αντιδημοκρατικά συναισθήματα». Η φράση είναι κλειδί. Οχι μόνο για τον θρίαμβο των συντηρητικών δυνάμεων στη μάχη των περιφερειακών εκλογών στη Μαδρίτη. Αλλά και γιατί διαπιστώνει και ομολογεί μια αλήθεια.

Υστερα από έξι μήνες οι άνθρωποι της εστίασης ξαναέστρωσαν τα τραπέζια τους κι υποδέχθηκαν τους πελάτες τους. Επειτα από μισό χρόνο έγινε ένα από τα σημαντικότερα πρώτα βήματα για την επιστροφή στην προ κορωνοϊού κανονικότητα, αυτό της ανάκτησης της κοινωνικής μας ζωής. Και φυσικά η επαναλειτουργία της εστίασης σε συνδυασμό με το άνοιγμα της αγοράς είναι δυο από τα κρισιμότερα στάδια για την επιτυχή αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η υγειονομική - δεδομένης της συμβολής των δύο κλάδων στην ελληνική οικονομία.

Το είπε μια αμερικανίδα συγγραφέας και δεν αφορά φυσικά μόνο εκείνη ούτε μόνο την Αμερική. Επί τέσσερα χρόνια ξυπνούσε κάθε πρωί κι αισθανόταν να κατεβαίνει πάνω της ένα μαύρο σύννεφο. «Θεέ μου» έλεγε «εξελέγη πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ!» Επί τέσσερα χρόνια ένιωθε άγχος, αναστάτωση και οργή. Τώρα είναι ήρεμη. Η παρένθεση τελείωσε. Κι αν η χώρα, όπως όλος ο πλανήτης, ταλαιπωρείται από μια υγειονομική αντικανονικότητα, η πολιτική κανονικότητα έχει επιστρέψει.

Τα προηγούμενα χρόνια, οι σημερινοί τριαντάρηδες θεωρήθηκαν η «χαμένη γενιά» της κρίσης. Ειδικά οι νεότεροι της ηλικιακής ομάδας είδαν την κοινωνία και την οικονομία στην οποία ενηλικιώθηκαν να αλλάζει ραγδαία, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οταν έφτασε η ώρα να σταθούν στα πόδια τους, ήρθε η πανδημία και ενίσχυσε την απογοήτευση. Εχουν κι εκείνοι τις ευθύνες τους: εθίστηκαν στο ντάντεμα από τα πολιτικά κόμματα και πολύ συχνά επέλεξαν να βλέπουν το δέντρο αντί για το δάσος.

Το μενού του γεύματος εργασίας του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα, χθες το μεσημέρι, είχε ως κύριο πιάτο την κατάσταση του τραπεζικού συστήματος της χώρας καθώς και το σχέδιο «Ηρακλής ΙΙ».

Είναι κοινά παραδεκτό πως με τη νέα προεδρία των ΗΠΑ κάτι έχει ήδη αλλάξει ριζικά. Η αναγνώριση - λεκτικά ακριβής στη διατύπωσή της - της Γενοκτονίας των Αρμενίων, από τον Τζο Μπάιντεν, είναι μια πράξη που εκκινεί μια νέα συνολική θεώρηση και όχι μόνο γεωπολιτική.

Την τελευταία εικοσαετία παρουσιάστηκαν πολλές ευκαιρίες για την επίλυση του Κυπριακού. Και χάθηκαν όλες, με τις ευθύνες να βαραίνουν τόσο την τουρκοκυπριακή όσο και την ελληνοκυπριακή πλευρά. Τη Μεγάλη Τρίτη, με την άτυπη πενταμερή διάσκεψη που θα συγκληθεί από τον ΟΗΕ στη Γενεύη, θα υπάρξει μια ακόμη ευκαιρία, ενδεχομένως η τελευταία. Δεν πρέπει να χαθεί κι αυτή.

Το πράσινο φως από τη Γερμανία για την επικύρωση του σχεδίου της ΕΕ για την ανάκαμψη στη μετά Covid εποχή είναι ίσως η καλύτερη είδηση των ημερών. Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου διαμορφώνει και χαράζει έναν διάδρομο στην ΕΕ και σηματοδοτεί την απελευθέρωση πόρων και χρημάτων έστω και με τη μορφή άμεσων προκαταβολών για τα μέλη - κράτη.

Το Πάσχα του 2020 ήταν πολλοί εκείνοι που, προσπαθώντας να οπλιστούν με υπομονή, υπόσχονταν στον εαυτό τους πως του χρόνου το τραπέζι θα ήταν πολυπληθές και το γλέντι τρικούβερτο.

Οι σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγοι δεν κουράζονται να το επαναλαμβάνουν: οι μεγάλες δημόσιες επενδύσεις είναι αναγκαίες όχι μόνο γιατί δημιουργούν υποδομές και θέσεις εργασίας, αλλά κι επειδή προκαλούν παράλληλα ένα κύμα ιδιωτικών επενδύσεων γύρω τους - συμβάλλοντας έτσι στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Το παράδειγμα που αναφέρει συχνά ένας πρώην κεντροαριστερός τσάρος της ελληνικής οικονομίας είναι εκείνο του εκσυγχρονισμού του λιμανιού σε ένα νησί για να εξηγήσει την ευεργετική τους επίδραση μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Οταν το κράτος φροντίσει τα πλοία να το προσεγγίζουν χωρίς προβλήματα, οι ιδιώτες θα ρίξουν εκεί χρήμα προκειμένου να αναπτυχθούν οι σχετικοί με τον τουρισμό κλάδοι. Αρα, η προσέλκυση επισκεπτών καθίσταται ευκολότερη κι έτσι η τοπική οικονομία ανθεί.

Το τελευταίο μίλι για την άρση της περιπέτειας με την πανδημία φαίνεται πως διαρκεί πολύ, αλλά είναι και το πιο κρίσιμο. Ολα μπορούν εξάλλου να ανατραπούν την τελευταία στιγμή και η δημόσια Υγεία, και άρα η ίδια η ζωή μας, να δυναμιτιστεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι όμως, τώρα, εργαλεία και όπλα έχουμε.

O ελληνοτουρκικός διάλογος ήταν ανέκαθεν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Προσκρούει σε σημαντικές, χρόνιες και δυσεπίλυτες διαφορές. Παρεμποδίζεται από την αμοιβαία δυσπιστία και καχυποψία. Σκοντάφτει και στις προτεραιότητες της κάθε πλευράς: η Ελλάδα δείχνει τις συνθήκες, η Τουρκία τα drones της. Ο διάλογος γίνεται ακόμη πιο δύσκολος όταν οι διαφωνίες, που είθισται να συζητούνται πίσω από […]

Από την αρχή της προκαταρκτικής έρευνας για τον Νίκο Παππά και τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών που διεξήγαγε η προηγούμενη κυβέρνηση (και κρίθηκε αντισυνταγματικός από το Συμβούλιο της Επικρατείας), ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υπερασπιστεί τις επιλογές του πρώην υπουργού Επικρατείας. Δεν έκανε μόνο αυτό - τα στελέχη του κόμματος φώναξαν πως ο Παππάς στοχοποιείται και πως το θέμα ανακύπτει εκδικητικά, γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να τα βάλει με τη διαπλοκή.

Ενας πρώην υπουργός Δικαιοσύνης υποστηρίζει δημοσίως ότι η κυβέρνηση της οποίας υπήρξε μέλος επέσπευσε  με δόλο την επικύρωση ενός νέου Ποινικού Κώδικα προκειμένου να ωφεληθούν ορισμένοι κατηγορούμενοι από τη μετατροπή της δωροδοκίας από κακούργημα σε πλημμέλημα, κι έτσι να μπουν κάποιες υποθέσεις στο αρχείο προεκλογικά.

Από χθες έχουμε ένα πολύτιμο κεκτημένο. Το άνοιγμα του λιανεμπορίου που προηγήθηκε και το άνοιγμα των λυκείων που ακολούθησε θα μπορούσαν να είναι ένας οδηγός επανεκκίνησης των καθημερινών μας δραστηριοτήτων. Το self-test, παράλληλα με την πάντα πιστή τήρηση των υγειονομικών μέτρων, είναι ένας καλός μπούσουλας για να οδεύσουμε με ασφάλεια και προσεkτικά βήματα σε μια καθημερινότητα, όπως τη γνωρίζαμε. Βεβαίως η επιδημιολογική επιτήρηση πρέπει να συνεχιστεί.

Η πρώτη φωτογραφία των δύο εκτελεστών του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ από κάμερα ασφαλείας κοντά στο σημείο της στυγερής δολοφονίας του έχει ήδη δοθεί στη δημοσιότητα - μόλις δύο μέρες μετά το περιστατικό. Μία μέρα ύστερα από αυτό ο Πρωθυπουργός είχε ήδη σπεύσει να καλέσει τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη στο Μέγαρο Μαξίμου για να του ζητήσει τη γρήγορη εξιχνίαση της υπόθεσης - η οποία έχει σοκάρει, όπως ο ίδιος είπε, όλη την ελληνική κοινωνία και έχει κάνει τον γύρο των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Θα είναι το δεύτερο Πάσχα υπό καθεστώς πανδημίας. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για έναν λαό όπως ο δικός μας που έχει συνυφασμένες αυτές τις ημέρες με τη μετακίνησή του στα πάτρια εδάφη, με τα έθιμα και την εορτή στην ύπαιθρο.

Πριν από έναν χρόνο, μαζί με την πανδημία, ήρθε η ώρα για ανασκόπηση. Στην Ελλάδα ίσως την είχαμε ανάγκη λίγο παραπάνω - τα προηγούμενα δέκα χρόνια ήταν γεμάτα πυκνά γεγονότα και εναλλαγές που βρίσκει κανείς σε πολιτικό θρίλερ. Και ενώ όλα όσα βιώσαμε την περίοδο της οικονομικής κρίσης μπορούν να ξαναδιαβαστούν ως ιστορία, μια από τις μαύρες σελίδες της δεν επιτρέπει την αποστασιοποίηση που απαιτείται. Στις 5 Μαΐου του 2010 η ελληνική κοινωνία σταμάτησε να είναι άμοιρη ευθυνών. Για τον άδικο θάνατο των τριών εργαζομένων στη Μαρφίν, εγκλωβισμένων σε ένα κτίριο που καιγόταν εν μέσω διαδήλωσης, δεν τιμωρήθηκε κανείς.

H ανησυχία είναι εύλογη. Το εμβόλιο της AstraZeneca ξεκίνησε από την αρχή στραβά, μ' εκείνη τη σύγχυση γύρω από τη μισή δόση. Ακολούθησαν οι συγκρούσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ο πόλεμος των δηλώσεων, το μπλόκο στις εξαγωγές. Και τώρα έρχεται η υπόθεση των θρομβώσεων που, όπως όλα δείχνουν, συνδέονται για κάποιον άγνωστο λόγο με το συγκεκριμένο εμβόλιο.

Οταν συχνά οι διεθνολόγοι εδώ κάνουν λόγο για αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, συμπεριλαμβάνουν τις παλινωδίες του Ερντογάν, αλλά πάντα με βάση την προκλητική στάση και την ευρύτερη επιδίωξή του να μετατρέψει τη χώρα του σε περιφερειακή δύναμη που θα «παίζει» με όλους τους πόλους.

Κάτι κινείται σε επίπεδο κράτους και μεταρρυθμίσεων και αυτό μας κάνει αισιόδοξους για το επόμενο διάστημα. Δύο ειδήσεις των ημερών μάς το πιστοποιούν, από διαφορετικούς δρόμους αλλά με την ίδια στόχευση: την καλύτερη ατομική και συλλογική ζωή και ποιότητά της.

Ο συλλογισμός είναι ενστικτώδης και, σε έναν βαθμό, λογικός. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ακολουθεί τα τελευταία χρόνια μια προκλητική στάση απέναντι στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ενώ γίνεται όλο και πιο αυταρχικός απέναντι στον ίδιο του τον λαό, καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και διώκοντας όποιον διαφωνεί μαζί του.

Αν η πανδημία ήταν κανονικός πόλεμος, οι υγειονομικοί θα ήταν η πιο σημαντική γραμμή άμυνας. Στη δική τους νίκη θα στηριζόταν η έκβαση της μάχης. Και βέβαια εκείνοι θα υπέφεραν τις μεγαλύτερες απώλειες.

Ακόμη και οι πιο συγκρατημένοι μπορούν - διατηρώντας φυσικά τις επιφυλάξεις τους για επιμέρους λεπτομέρειες - να συμφωνήσουν ότι οι σχέσεις Ελλάδας και ΗΠΑ δεν έχουν βρεθεί σε καλύτερο σημείο τα τελευταία χρόνια από αυτό στο οποίο βρίσκονται σήμερα.