Αναζήτηση
Κύριε διευθυντά,
…νιώθω μια θλίψη και μου ‘χουν λείψει τα όνειρα της Αριστεράς, τα ωραία …
… νιώθω μια θλίψη και μου ‘χει λείψει το αθώο (;) ψέμα της, που έλεγε μοιραία …
Τότε που μαθαίναμε για την Αριστερά και τον Σοσιαλισμό από μυθιστορήματα, ποίηση, τραγούδια …
… που διαφαίνονταν δικαίωση για τη ΜΑΝΑ του Γκόργκι…
… που αχνόφεγγε στο βάθος η ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Τολστόι…
… που «καίγονταν» άνθρωποι για να ΓΙΝΟΥΝ ΛΑΜΨΗ τα σκοτάδια του ΧΙΚΜΕΤ…
… που ΑΝΘΙΖΑΝ ΟΙ ΚΕΡΑΣΙΕΣ του Λουντέμη…
… που η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ του Τσίρκα έβγαινε κερδισμένη…
… που το ΤΣΙΓΑΡΟ του Ρίτσου έκανε βόλτα στο στόμα των εξόριστων…
… που η ΠΛΑΤΕΙΑ του Νιόνιου ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ…
Τότε που δάκρυζε ο Καζαντζάκης στην Κόκκινη Πλατεία, βλέποντας αδελφωμένες όλες τις φυλές του Ισραήλ…
… που αριστεροί κι αντάρτες τσάκιζαν φασισμό και δικτατορίες…
… που η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ γύριζε στη χώρα που τη γέννησε…
… που η αφίσα του ΤΣΕ ήταν σε κάθε φοιτητικό ελληνικό δωμάτιο…
Τότε που ακόμη ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του ΤΕΙΧΟΥΣ και του ΥΠΑΡΚΤΟΥ η Αριστερά είχε ακόμη το ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ, αν και είχαν παρέλθει τα χρόνια της αθωότητας…
Τότε που η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν είχε ακόμη λαβωθεί βαριά…
… που το πρόταγμα για ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δονούσε ακόμη τις ψυχές των ανθρώπων και της νεολαίας…
… που οι αρχές και οι αξίες σηματοδοτούσαν ακόμη Ανθρώπους…
… που φάνταζαν ακόμα κάποια εξιδανικευμένα, αθώα, μπορετά…
… που ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΕΦΙΚΤΟΣ…
…που ελπίζαμε σε επιμέρους έστω νίκες, γιατί έτσι είναι η πραγματική ζωή…
Ακόμα και τότε που διαψευδόμασταν από τις εξελίξεις…
ΤΩΡΑ, που δεν υπάρχει πια φύλλο συκής …
… που η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει χάσει πια το όποιο ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ…
… που είναι γυμνή, ενώπιος ενωπίω, δίχως αυταπάτες και ψευδαισθήσεις…
ΤΩΡΑ οφείλει να αποδείξει ότι ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ και να παραμένει ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ…
Κι ας μη κατορθώσει τα μεγάλα, τ’ άπιαστα, τα ουτοπικά…
Τούτο τουλάχιστο είναι στο χέρι της … ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΕΙ!!!
Νιώθω μια θλίψη και μού ‘χει λείψει η Αριστερά των παιδικών, των εφηβικών μου ετών…
Νιώθω μια θλίψη γιατί η αποτυχία κάποιων αριστερών θα συμπαρασύρει οράματα και θυσίες τόσων γενιών…
Παναγιώτης Χατζηγεωργίου,
γραμματέας ΝΕ ΔΗΜΑΡ Δράμας
Στη μνήμη των συνανθρώπων μας
Κύριε διευθυντά,
Αυτές τις μέρες η πατρίδα μας πενθεί, πονάει, αιμορραγεί. Δεκάδες συνάνθρωποί μας έχασαν τις ζωές τους, δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν και πολλοί δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή αγνοούνται. Περιουσίες εξαφανίστηκαν, κυριολεκτικά κάηκαν μέσα σε λίγες ώρες λες και ήταν από χαρτί.
Τα ζωντανά χρώματα ενός πολύ όμορφου και μεγάλου φυσικού τοπίου της Αττικής μέσα σε λίγες ώρες εξαφανίστηκαν. Τη θέση τους πήρε η απόλυτη καταστροφή. Το μαύρο. Το μαύρο και ο πόνος της απώλειας. Της απώλειας των συνανθρώπων μας, των συγγενών μας, των παιδιών μας, των φίλων μας, των δικών μας που μέχρι χθες λέγαμε καλημέρα και μοιραζόμασταν μαζί τους τις ζωές μας.
Αυτές οι ώρες για εμάς, για όλες τις Ελληνίδες και τους Ελληνες είναι μέρες θλίψης. Προσπαθούμε ακόμη να καταλάβουμε τι μας συνέβη, είμαστε αποσβολωμένοι, συγκλονισμένοι μπροστά σε τόσο πόνο που απαλύνεται βέβαια από την αυταπάρνηση όλων των διασωστών, των εθελοντών και από τη μοναδική, την απίστευτη αγάπη, την αλληλεγγύη του κόσμου που πραγματικά σε μηδενικούς χρόνους έτρεξε, μάζεψε τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα, δημιούργησε ουρές για να δώσει αίμα. Το μεγαλείο της ψυχής του Ελληνα… που ξέρει να δίνει ακόμη και από το υστέρημά του, μας δίνει ελπίδα. Μας γεμίζει με φως.
Είναι σαφές ότι υπάρχουν ευθύνες και μάλιστα αυτές είναι πολύ μεγάλες. Είναι δεδομένο ότι δεν υπήρξε ορθή εκτίμηση της κατάστασης, σοβαρός συντονισμός των δυνάμεων, ότι οι συνάνθρωποί μας δεν είχαν δυστυχώς καμία καθοδήγηση, καμία οδηγία, κανένα σχέδιο διαφυγής.
Αλλά αυτά ας τα μελετήσουν οι ειδικοί. Η πολιτεία, το κράτος, επιβάλλεται να λειτουργήσει με σοβαρό τρόπο. Δεν επιτρέπεται, δεν πρέπει να επαναληφθούν και άλλα επώδυνα λάθη. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε το επόμενο χτύπημα της «μοίρας» μας. Είναι παράλογο να κρυβόμαστε πίσω από τη μεγάλη ένταση των φυσικών φαινομένων. Λύσεις υπάρχουν αρκεί να είμαστε υπεύθυνοι και άρτια οργανωμένοι. Απαιτούνται μακροπρόθεσμος κρατικός σχεδιασμός και καλά ενημερωμένοι πολίτες.
Σήμερα όλοι θρηνούμε. Και η καρδιά μας, η σκέψη μας, οι προσευχές μας είναι σε αυτούς τους συμπολίτες μας που προσπαθούν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, να διαχειριστούν τον βαθύ πόνο της απώλειας των ανθρώπων τους που δεν θα ξαναδούν ποτέ, να συνειδητοποιήσουν ότι οι κόποι τους, οι περιουσίες τους χάθηκαν μέσα σε μία μέρα. Θα είναι επιεικώς απαράδεκτο λοιπόν να συζητάμε πάλι τα ίδια και τα ίδια έπειτα από μία επόμενη καταστροφή. Οι δικαιολογίες, οι ατέρμονες αναλύσεις και η αδυναμία ανάληψης ευθυνών ας πάνε στην άκρη. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Ας αφήσουμε να μιλήσουν οι πράξεις.
Το οφείλουμε στη μνήμη των συνανθρώπων μας. Ας κάνουμε επιτέλους αυτά που αξίζουν σε εμάς, στα παιδιά μας, στη χώρα μας…
Ιωάννης Ι. Πολιτόπουλος,
Πολίτης
Δημόσιες αυταπάτες
Κύριε διευθυντά,
ομοιότητες του καταστροφικού ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 με τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο και το πρώτο εξάμηνο του 2015 εντυπωσιάζουν. Ετσι η οίηση και η αλαζονία που χαρακτήριζαν την Ελλάδα του 1897, ότι ο πόλεμος με την πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία θα μπορούσε να την οδηγήσει ακόμα και στην… κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, οδήγησε –αντίθετα –τη χώρα σε μια επονείδιστη ήττα. Γράφει ο Ιωσήφ Κασσεσιάν σ’ ένα σχετικό κείμενό του το 1997: «…η Ελλάδα προσέφυγε ως ικέτης στην Ευρώπη προκειμένου να διασώσει την ίδια την ύπαρξή της» και επικαλείται, για τον πόλεμο του 1897, τα λόγια ενός γερμανού επιτελικού αξιωματικού, ο οποίος παρατηρούσε: «Το ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει θα το οφείλει στην καλή θέληση των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, τις οποίες οι κυβερνήσεις της περιφρονούσαν για τόσο καιρό». Και ο αμερικανός δημοσιογράφος Πάλμερ, ο οποίος παρακολούθησε τον πόλεμο του 1897, έγραφε: «Στην πολύχρονη και πολυποίκιλη πείρα μου δεν συνάντησα ποτέ άλλο λαό που δημόσιες υποθέσεις του να διεκπεραιώνονται στη βάση μιας συστηματικής απάτης…».
Ετσι, το 61% του λαού το 1897 απαιτούσε, με μεγάλες διαδηλώσεις, την εισβολή του Ελλ. Στρατού στα οθωμανικά εδάφη, κραυγάζοντας «Ζήτω ο πόλεμος».
Το ίδιο ποσοστό του λαού, στο δημοψήφισμα του 2015, απαιτούσε την αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, για να πάμε, κατά την έκφραση του Πρωθυπουργού, σε άλλους… γαλαξίες.
Αντώνης Ν. Βενέτης
Κύριε διευθυντά,
Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις δεν φτάνουν να περιγράψουν την πραγματικότητα. Τι να πει κανείς για την ανείπωτη τραγωδία που διαδραματίζεται στη χώρα μας, δεν το χωράει ανθρώπινος νους! Ομως, πέρα από τη μανία της φύσης που προκάλεσε αυτές τις τραγικές στιγμές, υφίσταται και ο ανθρώπινος παράγοντας. Καταρχήν, τόσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις που νομιμοποιούσαν τα αυθαίρετα κτίσματα, που ήταν κτισμένα σε δασικές περιοχές προς άγρα ψήφων, όσο και η ελλιπής πρόληψη από πλευράς πολιτείας για την αντιμετώπιση αυτών των ακραίων φυσικών φαινομένων (π.χ. έλλειψη αντιπυρικών ζωνών, πυροσβεστικών κρουνών και αεροπλάνων κατάσβεσης, καθώς και συνεχής έλεγχος των δασικών καταστάσεων).
Επίσης, όπως διαπιστώνεται εκ των υστέρων, υπήρχε έλλειψη σχεδιασμού και προγραμματισμού από τους αρμόδιους παράγοντες για την αντιμετώπιση αυτών των έκτακτων συνθηκών (π.χ. μη έγκαιρη εκκένωση περιοχών), με απόρροια των άδικο θάνατο εκατοντάδων συμπατριωτών μας. Επομένως επιβάλλεται να αποδοθούν ευθύνες για τις εγκληματικές παραλείψεις ορισμένων που ήδη έπρεπε να υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους ή να τους ήδη είχαν παραιτήσει! Αλλά δυστυχώς αυτό είναι ουτοπικό για μια χώρα όπου κυριαρχεί ο πολιτικός οπορτουνισμός, η διαφθορά και η ατιμωρησία (έχουν ήδη παρέλθει οκτώ μήνες από τις πλημμύρες στην Πέραμο και στη Νέα Μάκρη που κόστισαν τη ζωή δεκάδων πολιτών και δεν έχουν επιρριφθεί ευθύνες).
ΘΕΟΦΑΝΗΣ Θ. ΓΚΑΤΖΗΣ
Οικονομολόγος – διεθνολόγος, αρθρογράφος
ΜSc Σχεδιασμός και Ανάπτυξη Τουρισμού και Πολιτισμού
