Πρώιμα αδιέξοδα

Γιατί έγινε το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου; Για να πουν οι ψηφοφόροι ένα βροντερό Οχι στο σχέδιο Γιούνκερ; Για να διευκολυνθεί ο Πρωθυπουργός στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές; Για να πεισθούν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συν αυτώ ότι δεν υπήρχε άλλη λύση από το τρίτο Μνημόνιο; Ισως και για τα τρία…

Και ας μην πει κανείς «περασμένα, ξεχασμένα» διότι όσα συνέβησαν το καλοκαίρι καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό αυτά που πρόκειται να ζήσουμε το επόμενο διάστημα: ο λογαριασμός έγινε πολύ μεγάλος, όσο κι αν τα λεφτά στο μαξιλάρι που είχαν συσσωρεύσει οι πολίτες φοβούμενοι τα χειρότερα περιόρισαν την καταστροφή των capital controls. Και τώρα ήλθε η ώρα της πληρωμής –και στο Φορολογικό και στο Ασφαλιστικό.

Ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε στα τέλη Ιουνίου να προκαλέσει την κρίση του δημοψηφίσματος – για να πάει στη συνέχεια να συμφωνήσει το τρίτο Μνημόνιο. Τι θα κάνει τώρα που η κυβέρνησή του βρίσκεται μπροστά στα πραγματικά δύσκολα; Τώρα που τα κοινωνικά μέτωπα πολλαπλασιάζονται, μιας και οι φορολογικές και ασφαλιστικές απαιτήσεις της κυβέρνησης γίνονται αφόρητες;

Εκ του παρελθόντος γνωρίζουμε τι δεν θα κάνει: αποκλείεται, για παράδειγμα, να κάνει εκείνο το απονενοημένο του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ζήτησε συναίνεση και συνεργασία με το δεύτερο κόμμα όταν βρέθηκε σε αδιέξοδο. Ο κ. Τσίπρας είχε τη συναίνεση και τη συνεργασία σχεδόν όλης της αντιπολίτευσης το καλοκαίρι και προτίμησε να πάει στις κάλπες. Γιατί να αλλάξει τώρα;

Θα αλλάξει διότι άλλαξαν οι δημοσκοπήσεις, θα πουν οι κυνικοί. Ναι, αλλά με έναν άλλο εκλογικό νόμο που θα βάζει στο παιχνίδι της εξουσίας και το δεύτερο κόμμα; Και σε μια χρονική στιγμή που ο λογαριασμός του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού δεν έχει πληρωθεί ακόμα, γιατί όχι εκλογές; θα πουν οι ακόμα πιο κυνικοί. Και σίγουρα θα επικρατήσει ο κυνικότερος…

Τελευταία Νέα