Αναζήτηση
Πολλές εξηγήσεις άκουσα για τη στάση των 58. Εχω την αίσθηση όμως ότι πίσω τους κρύβεται μια απλή ερμηνεία.
Για τον έναν Ή τον άλλο λόγο, οι αξιόλογοι αυτοί άνθρωποι δεν άντεξαν το βάρος της προσπάθειας που ανέλαβαν. Είτε δεν είχαν συνειδητοποιήσει τη δυσκολία είτε δεν ήταν έτοιμοι να αναλάβουν το κόστος.
Διότι, κακά τα ψέματα, πολιτική δεν είναι μόνο να συνεδριάζεις τις Κυριακές.
Είναι και να βγεις στα κανάλια, να πλακωθείς, να διαπραγματευθείς, να κυνηγήσεις την εκλογή, να σε κάνουν ρόμπα, να δώσεις μάχη.
Μια μάχη συνήθως χωρίς όρους και με ελάχιστους κανόνες.
Δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Και επειδή καταλαβαίνω τη δυσκολία, υποψιάζομαι ότι είναι η ίδια η πολιτική διαδικασία που τους φάνηκε αποκρουστική. Οταν δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν έκαναν πίσω.
Κατανοητό. Η πολιτική έχει αίμα. Και όποιος δεν αντέχει το αίμα δεν μπαίνει στο χειρουργείο.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην πορεία των πραγμάτων εξελάμβαναν τα αυτονόητα της πολιτικής περίπου ως «αντιστάσεις του παλαιού πολιτικού κατεστημένου».
Το γυαλί ράγισε όταν τους είπαν (μαζί κι εγώ…) ότι δεν μπορεί να φτιαχτεί ψηφοδέλτιο χωρίς κάλπη.
Η εποχή που κάθε αρχηγός διόριζε την Κοππά του πάει και πέρασε. Αλλά μαζί με τους διορισμούς τελείωσαν και οι μοιρασιές.
Υστερα το γυαλί έσπασε, όταν ανακοινώθηκε ότι οι ευρωβουλευτές θα εκλέγονται με σταυρό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αντί να χειροκροτήσει την αλλαγή ο Βούλγαρης (μαζί με τον Ραγκούση και τη Διαμαντοπούλου, αν του λέει κάτι η παρέα…) συμπέρανε ότι το αποτέλεσμα θα το κρίνουν τα μέσα ενημέρωσης.
[Ενώ κανονικά θα έπρεπε να το συμφωνούν μεταξύ τους πριν ανοίξουν οι κάλπες!..]
Μετά το γυαλί έγινε κομμάτια όταν ζητούσαν από το ΠαΣοΚ να μη βάλει στο ευρωψηφοδέλτιο κάποιους που ως γνωστότεροι θα εκλέγονταν ευκολότερα –διότι περί αυτού πρόκειται…
Εξωφρενικά πράγματα.
Και είναι εξωφρενικά επειδή υποκρύπτουν μια εξωφρενική αντίληψη: ότι η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού (την οποία ορθώς προτάσσουν…) μπορεί να προκύψει από ρυθμίσεις, συμφωνίες και παρθενογενέσεις.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό δεν είναι πολιτική.
Στην πολιτική είτε δίνεις τη μάχη με τους κανόνες της πολιτικής είτε πας σπίτι σου.
«Ολίγη μάχη» (που λέει και ο Μπίστης) δεν υπάρχει.
Προφανώς η ζωή θα πορευτεί και χωρίς τους 58.
Είναι κρίμα όμως, επειδή απέφυγαν τον δρόμο που υποδείκνυαν με κάθε τρόπο η λογική και η κοινωνία.
Είναι κρίμα που προσπέρασαν μια ευκαιρία για την Κεντροαριστερά και τον τόπο.
Αλλά, ευτυχώς, στην πολιτική οι ευκαιρίες είναι σαν τα λεωφορεία. Οποιο κι αν περάσει, πάντα έρχεται και ένα επόμενο.
