Αναζήτηση
Το δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ» του περασμένου Σαββάτου για τη νεότητα των νέων πολιτικών ήταν εντυπωσιακό. Πιο εντυπωσιακό ήταν το συνοδευτικό μονόστηλο με τις φωτογραφίες και την τηλεγραφική περιγραφή του ξεκινήματος όντως νέων πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Τα πέντε πρόσωπα που απαθανατίζονταν στο δημοσίευμα αυτό είχαν τόσο πολυκύμαντη και τόσο διαφορετική πορεία ώστε το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι ο παλιός στίχος του γερμανού τραγουδιστή Βολφ Μπίρμαν: υπάρχει μια ζωή πριν απ’ τον θάνατο.
Ωστε υπήρξε νέος, λοιπόν, ο «διά τούτο λέγω» Χάρης Καστανίδης; Δεν το είχαμε καταλάβει. Νέος και ο Γιώργος Βουλγαράκης, χωρίς τις ρυτίδες που του κληρονόμησε η σπουδή για το τι είναι νόμιμο και τι ηθικό; Νέος υπήρξε και ο Κώστας Λαλιώτης, που κάποτε διατράνωνε ως προσόν διαρκείας τον δυναμισμό της ηλικίας του («το 2001 θα είμαι 50 χρόνων» είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του που είχε αναπαραχθεί πολύ) αλλά, ήδη, είχε παραιτηθεί από τη χρήση αυτού του δυναμισμού πολύ νωρίτερα;
Νέα ήταν και η Μαρία Δαμανάκη, αλλά φαντάζομαι δεν θα άλλαζε όσα της έμαθε η ζωή σήμερα με την τόλμη και τον δογματισμό της νεότητας. Κι η Αννα Διαμαντοπούλου πρέπει να ένιωθε πολλή σιγουριά στη νομαρχία Καστοριάς όταν μπήκε σχεδόν παιδούλα, μόλις 26 χρόνων, από σήμερα που η πολιτική της καριέρα σημειώνεται από αβεβαιότητα και αμφιβολίες.
Διαβάζω και τις τοποθετήσεις των νέων πολιτικών και επίδοξων πολιτικών στο ίδιο δισέλιδο –του Ανδρέα Παπαμιμίκου, του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, του Νίκου Ανδρουλάκη και του Ανδρέα Παπαδόπουλου. Και δεν μπορώ να αποδεχθώ ως προσόν πολιτικής αποτελεσματικότητας τη νεότητα σε απαντήσεις τύπου: πρότυπό μου «είναι σίγουρα ο δήμαρχος της ισπανικής πόλης Μαριναλέντα, ο οποίος μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εφάρμοσε ένα ριζοσπαστικό σχέδιο για να εκμηδενίσει κυριολεκτικά την ανεργία στην περιοχή του!» ή «με γοητεύει ο Αντόνιο Γκράμσι ως πολιτικός και φιλόσοφος για την αιχμηρή πρακτική σκέψη του και για το μεγαλείο της ψυχής του» κ.λπ.
Τι αοριστολογία, Θεέ μου. Δηλαδή, μπορεί να εφαρμοστεί το σχέδιο του Ισπανού και για την Αθήνα; Κι αν δεν μπορεί, τι το αναφέρεις; Και τι επιτέλους είναι αυτός ο Γκράμσι για μένα, τον μη επαγγελματία της πολιτικής, που δεν μπορώ να προσεγγίσω στα σοβαρά τη σκέψη του με δεδομένες τις κάκιστες μεταφράσεις του στα ελληνικά;
Υπάρχει μια διάχυτη κατηγορία ότι ο πολιτικός λόγος στη Μεταπολίτευση ήταν lifestyle και στρατηγικές επικοινωνίας. Αλλά τι άλλο παρά lifestyle και στρατηγική επικοινωνίας είναι η επίκληση γενικευτικών κλισέ; Διά τούτο λέγω, ποιος την χρειάζεται μια νεότητα – πλουμιστό κέλυφος που προστατεύει απλώς την αδυναμία ανάλυσης, σύνθεσης, ρεαλισμού και έμπνευσης;
